Veugels
Bram (west-Zeêuws-Vlaondern)
M'nheêr de Redacteur,
Ik 'èn 't van de weeke an de stok g'ad mie een méns van de veugel-
beschèrmienge. Van de dierenbeschèrmienge wel te verstaon. Mao
die beschèrmn ook de veugels. 't Was een daome. En ze kwam van
self uut de stad. Noe, ik moen direct zeggen dan 'k nie tegen de die
renbeschèrmienge zien 'oör, ter contraorie, 'k bén d'r stérk voo.
Maor... en daorover kreeg ik het mie da méns an de stok, zie wou
'èn dan 'k alle beêstn zou beschèrmn en dus ook aol de soorten van
veugels, en toen zat 't 'r vanself gauwe bovenop, da snap je zö. 'k
En 'eur een keêr percies gezeid waorop da stieng. Dan 'k d'r bots
voo was om de zwaoluwn te laotn leevn en 'ard te beschèrmn en
net zö 'ard voo de koolmeêsjes. Dan 'k d'r nie voo zien, dan mèrlo-
ars en spreêuwn doödgemaokt worn, a zitn ze wel 'n keêr an de
keêzn, de frènzen en de janievers. Omda'k d'r van overtuugd zien,
dat 't beêtje schao dan ze doen nie opweegt tegen aol 't goeie dan
ze doen, deur wurms, rupsen, kortom alle soorten van fenien op te
vreetn.
Mao da méns noemdn mien een moordenaor en beêstebeul omda'k
zei, da voo mien part vandaog an den dag alle musn mie kouw'ielen
leijen. En de kraoin d'r bie, en d'eksters en gao mao voort mie aol
die smèrlapn van veugels op te noemn, die ad ons zövee schao
bezurgn. Mao dao was ze nie mie m'n eêns 'oör. Die beêstn 'èn even
vee recht van leven as ik, zei ze. En of ik toen a zei: "Awel, at d'r an
den dag van vandaoge algemeên beslootn zou worn, dat t'r geên
I noe nummer 22
eên musse of andere schaodelijke veugel meê mag worn doödgema
okt, dan zu me wulder ménsen gauwe 'oenger gaon liejn."
't 'lelp m'n aolemaole geên cènt. Ik was en ik bleef een bruut. Dao
gieng niks van af. Mao jao, 'k neem 't da méns noe nie zö 'eêl kwa-
olijk 'oor. Z' èt immerst geên land te beboern, ee. Z' zelfs nog geên
'ofje te bezaoin. Wan ze zou dan wel anders kraoin, dienk ik. Ik
vroegen 'eur, of an de kleine kiekentjes van den oender recht 'aon
om te leevn.
"Jao natuurlijk", riep ze mie een gezicht as een vierspugende bèrg,
wan ze docht minstens, da'k die ook geregeld d'n 'als af wroeng.
"Awel", zei ik, "de reden waorom dan ik de eksters dood wiln èn, is
omda ze juust de kiekentjes pakn en opvreetn".
Toen wist ze 'eêl eventjes nie wa zegn. Maor een beêtje laoter ao ze
wee wa gevondn. "Da's de natuur", zei ze. Toen èn 'k mao gezeid
da'k meêr te doen aon, dan bie 'eur te staon praot'n.
In ieder geval, m'nheêr de Redacteur, za'k bluuvn vechtn tegen de
mussen, de kraoin en d'eksters, zö lank an'k kan. Dao kun j'op an.
