Reisleider
Albert Goeman (Yese)
In de jaeren zestig van de vorige eêuw wassen d'r nog nie vee
busreizen naè 't buutenland. Me 'aan bie ons op 't durp een goeie
winkeliersverênige die aaltied mie den tied meegoeng en op een
keer kregen ze daè 't idee om buutenlandse reizen te organiseren.
Ze begonne zegeltjes uut te geven en bie inleverienge van een aantal
zegeltjes en wat biebetaelieng kregen de klanten een 'eêl verzurgde
busreize van tien daègen naè 't buutenland. In de loop van de jaeren
èn me mee die verênige vee landen bezocht en vee beleefd.
De reizen wassen direct een groöt succes en me kwammen aaltied
plekke tekort, mae me 'anteerdn 't systeem 'vol is vol' en 'die a 't
eerste komt, ei 't eeste 't maèl'.
Omma m'n vrouwe en ik vee ereisd 'aan en ik vee elezen aa over
verschillende streken, wieren oöns benoemd toet reisleiders. Je mot
er wè an dienken an de meêste mensen nog nooit varre reizen
emaèkt 'aan en niks wistn van de gebruken in de angrenzende
landen.
Op een keer gienge me naè Frankriek. 's Ochens om zeven uren
wassen me vertrokken mie een bus mie vuuftig klanten. De stem-
mieng zat d'r goed in en vlot reeën me deur België toet an de grens
mie Frankriek.
In zö een wegrestaurant dronken me koffie, de mensen kondn d'r
eige dan ok nog wat uutrekken. Noe was d'r in een zaal van dat
restaurant een show van doödskistn en natuurlijk giengen me daèr s
noe nummer 23
kieken. Nou, me keken inderdaad oönze oögen uut. Een paer Belgen
bekeken die kistn, voeldn 's an de beklêdieng en giengen d'r in
liggen. 'Awel, 'ier lig ik lekker in,' zei d'r een Belg. 'Ik gaè die mae
nemen.' In de bus aan oöns 't daè nog lange over, dat begriep je wè.
Me reeën Frankriek in en 's mirregs stopte de bus bie een restaurant
en kregen de mensen een goeie lunch. Vadder wee mae, naè de vol
gende stop. Mae toen docht de chauffeur: 'Ik korte wat in.' En ie
nam een afslag. Toen kwammen me in een oneindige polder terech-
ten, in de buurte van Verdun. Omma ze wee koffie beloofd wassen
en de meêste mensen mie 'oög waèter zaten, wier d'r uut'ekeken
naè dat restaurant, mae dat kwam mae nie. Kilometers in de omtrek
was d'r niks te zien. Me zatten op een provinciale weg en daè bin ze
nie zö druk ezaaid. De mensen kregen dost en begonnen te kanke
ren. 'Nog even geduld,' zei de chauffeur. 'Me bin d'r zö.' En warem
pel, bie een kruusieng stoeng d'r een bord: 'du café, du lait, de la
bière.' De bus volgdn de pijlen en via een smal landweggetje kwam
men me bie een oud, vervallen boerderietje uut.
De meêste mostn eerst naè de plee, mae de dames kwammen
agauw in paniek naè me toe. 'Waèr is noe die plee? Ik mö zö nódig.'
'Nou, dat 'k je toch ewezen, achter die groene deure mie dat
vrouwtje d'r op.'
'Ja, ik bin gek zeg, dat is geên WC, dat is gewoon een gat in de
grond.'
'Natuurlijk,' zei ik. 'Je zet je voeten an weeskanten van dat gat, je
