O**"*»
J (I
14
BROOD,
COVERS EN SPELEN
H
foto; Annetta v.d. Boomgaard
Laten we ons, muzikanten,
niets wijs maken. Het
publiek is machtiger dan
de band. Op het podium
kun je de hete adem van
de meute in je nek voelen.
Zelf sta je je met van die
hete, oogverblindende
lampen op je kop versch
rikkelijk uit te sloven om je
EIGEN nummers zo
hartverscheurend moge
lijk neer te zetten.
Bloedstollende juweeltjes,
waaraan nachten denk
werk is vooraf gegaan,
waaraan uren is geschaafd
in het oefenhok, dus
waarvan je absoluut over
tuigd bent dat ze van
wereldklasse zijn. Maar
wat is uiteindelijk de belo
ning voor dat proces, al
die moeite, die crea
tiviteit? Vaak niet meer
dan een verplicht applaus
je. In het ergste geval hou
den ze hun kletsen in de
broekzak. Alsof je een
natte dweil tegen je kanus
krijgt.
Het publiek zaait twijfel
onder de muzikanten. Doe
ik iets niet goed? Zijn mijn
eigen nummers niet goed?
Snappen ze het niet goed?
Laten we ervan uitgaan - ik
ben optimist - dat de
eerste twee zaken dik in
orde zijn. Rest de laatste
vraag: snappen ze het
niet? Met alle respect voor
de non-verTroste, ontwik
kelde en afgestudeerde
luisteraar, zou ik willen
zeggen: NEE! Dit pro
bleem stoelt op een stevig
wortelgeschoten principe:
wat de boer niet kent dat
vreet hij niet. Wat vreet hij
dan wel? Nou, iets dat hij
kent, bijvoorbeeld hutspot
met klapstuk en in ons
geval, beste lotgenoten, is
dat de uitgekauwde, afge
kloven en afgelikte cover
Speel een cover en ineens
veranderen al die Pinok-
kio's in Michael Jacksons
en Madonnas. Hee, dat
hebben we al eens
gehoord, dat is tè gek of
heel erg vreselijk gaaaafff.
Of je nou Satisfaction com
pleet tot gort kachelt,
maakt niet uit. De kudde is
blij want The Stones
komen voorbij. Daar sta je
dan met je koffer vol
eigengeschreven num
mers met hitpotentie. Je
bent machteloos, het
publiek heeft de macht. Ik
snap die oudere muzi
kanten wel, die uit pure
frustratie een coverbandje
oprichten. Overal ben je
gewild, overal krijg je
applaus, overal dansen ze
en overal betalen ze je
veel beter, want jij dient
op wat het publiek makke
lijk verteert: een heerlijke
voorgeprakte Top-40 hap.
Zo heb je ze in luttele
seconden Under Your
Thumb.
Gelukkig waren covers
oorspronkelijk originele
songs en hoewel in de
popmuziek alles al lijkt te
zijn gedaan, moeten onze
jonge gedreven poppers,
rockers en housers de
moed niet opgeven. Nirva
na en R.E.M. speelden
geen leentjebuur en
bereikten toch ook het
ereschavot der muzikale
grootheden. En iemand
moet dat stelletje betalen
de schapen toch opvoe
den? Van jullie, lief en
vooral veelbelovend jong
talent, moet de Zeeuwse
popmuziek het hebben.
Van mij niet meer, ik ben
een oudere, door het
publiek murw geslagen
jongere. Ik ga.... forgive
me, maar in een cover--
bandje spelen.
F.B.
Langevietè f
Y - .V
