NOOTVERBANDJES
12
13
Band: Diction
Demo: Pus
Info: 01155-62740
01147-1868
Opname: Jack's Place,
Meerle, België, april
1993
De Zeeuws-Vlaamse vijf
mansformatie Diction
loopt al een tijdje mee,
sinds eind 1989 om pre
cies te zijn. Na een proef-
demo Contradiction
uit 1992 komen ze nu met
de eerste echte, onder de
opmerkelijke titel 'Pus'.
Het bandje bevat vijf
nummers, hoewel het ti
telnummer 'P.U.S.' (nu in
eens met puntjes) eigen
lijk meer een intro is.
Twee composities, 'The
things I've left behind' en
'The World', stonden al op
de eerdere tape, maar
hebben een nieuwe aan
kleding gekregen.
De muziek van Diction
wortelt sterk in de har
drock, maar de band pro
beert duidelijk ook invloe
den uit de symfonische
rock en de pop te integre
ren. Dat levert meteen de
beste nummers op, zoals
het eerder genoemde
'The things I've left be
hind' en 'Addiction'. Het
eerste is een rockballad
met helder gitaarwerk en
een aanstekelijk refrein
die je meteen uit je stoel
doet opveren en meedei
nen. In 'Addiction' hoorde
ik zowaar de echo van de
Au Pairs, een new wave
band van alweer heel wat
jaartjes geleden. Een gi
taar als een schuurpapier-
tje en de stuwende bas
van Jeroen 't Gilde in com
binatie met de stem van
Ellen Scheele, dat doet 't
em.
Helaas gaat dat minder
op voor de overige num
mers, die op geen enkele
manier blijven hangen.
Zowel in 'Hypocrisy' als
'The World' is het gitaar-
werk slepend en bombas
tisch, op zich geen be
zwaar, maar deze num
mers klinken mede daar
door weinig vitaal. Zo
wordt de gitaarsolo in
'The World' nergens inte
ressant en is de zang in
'Hypocrisy' te schematig.
Al te krampachtig is ge
probeerd dat met tempo
wisselingen te ondervan
gen, wat resulteert in
voorspelbaarheid. De
nummers lijken met een
rekenliniaal in elkaar ge
zet en dat werkt nou een
maal niet. Mogelijk dat
die bezwaren op het po
dium - Diction is een live
band bij uitstek, schrijven
ze zelf onmiddellijk
wegvallen, als er wat
zweet en improvisatie
vermogen aan worden
toegevoegd. (EJR)
Band: Mind Link
Demo: Ruins
Info: 01150-95040
01158-3018
Opname: Jack's Place,
Meerle, België, 1993
Over 'Ruins' van de groep
Mind Link uit Terneuzen
kan ik kort zijn: die is ver
rassend goed. Geen plat
getreden paden, geen
klakkeloze imitatie van
succesvolle voorbeelden,
maar durf en variatie. Als
invloeden noemen ze zelf
onder meer Faith No Mo
re, Pink Floyd en Front
242 en dat geeft in ieder
geval een indicatie van
hun stijl. Maar daar moet
het bij blijven, want be
luistering van de demo
leert dat ze niet zijn vast
te pinnen. Het openings
nummer 'Playa Y Oro' bij
voorbeeld begint met een
dreigend en zweverig
synthesizer-intro. Daar
doorheen volgen zo te ho
ren opnamen van een
preek van een Ameri
kaanse dominee en gelui
den uit de cockpit van een
vliegtuig of een space
shuttle. 'Listen carefully',
waarschuwt een stem,
waarna het nummer pas
echt losbarst, op een vol
komen natuurlijke manier
een Spaans aandoend
wijsje combinerend met
een scheurende gitaar.
Ook de andere vijf num
mers zijn stuk voor stuk
sterk. Met als hoogtepunt
misschien wel 'Junkie',
omdat de sfeer van het
nummer uitstekend past
bij het onderwerp waar
over wordt gezongen. Het
muzikale spectrum van
Mind Link blijkt op 'Ruins'
inderdaad ongeveer zo
breed als ze aangeven,
want er zit veel tussen
Faith No More en Pink
Floyd. Tot de sterkste
troeven die de mannen uit
Terneuzen uitspelen be
hoort de zang van Enric
Batista. Die is gedreven
en overtuigend en maakt
nieuwsgierig naar zijn po
diumpresentatie.
Een complimentje ook
voor de produktie van het
geheel. Het geluid is hel
der, met een precieze
plaats voor elk instru
ment. Zang en instrumen
tatie zijn prima met elkaar
in evenwicht, iets wat er
op veel demo's nog wei
eens aan schort. Kortom:
op 'Ruins' is niks aan te
merken. (EJR)
Band: Brainless
Demo: Buckin' for the
top
Info: 01100-51235
01184-72585
Opname: Studio Ron
Konings Vrouwenpol
der, 1993
Bij het horen van de naam
Brainless worden nogal
eens de wenkbrauwen
gefronst. Was dat niet die
'foute' band met crypto-
fascistische teksten? Om
van dat imago af te komen
zijn bij 'Buckin' for the
top' alle teksten meegele
verd. Okee, kreten als
'Violence can be such
great fun' zitten er nog
steeds tussen maar wat
wil je? De muziek van
Brainless is pure 'violen
ce'. Veel erger dan dit
maakt de band het op hun
nieuwe demo niet. Boven
dien is Brainless niet zo
stom als de naam doet
vermoeden, getuige
(toch) de teksten. In het
nummer 'Junkie' opent de
band bijvoorbeeld de aan
val op het druggebruik.
Verder is Brainless muzi
kaal één brok knallende
energie. Poepstrak en in
een tempo dat voor 25-
plussers amper is bij te
houden, staat de demo
bol van ongebreidelde po
wer-hardcore. Het gitaar-
werk is goed, en met de
komst van (ex-Metro Pa
radise) bassist Jeroen Mol
is de band beslist volwas-
sener geworden. Onbe
grijpelijk hoe drummer
Patrick dat tempo vol
houdt! Als ik program
meur in een jeugdhonk
zou zijn zou ik wel weten
hoe mijn onstuimige klan
ten zoet te houden: elke-
maand een optreden van
Brainless. (BvL)
Band: MEE-DEE
CD: 'Ons kom' uut
Zêêland'
(5 nummers, 4 eigen
composities)
Info: May-day
01107-2426
01187-2277
Opname: Ron Konings
Vrouwenpolder
Ineens uit het niets was
hij daar. De CD van de
groep MEE-DEE. Ruim
gesponsord, met vijf num
mers waarvan er één in
strumentaal. De andere
zijn in het Zeeuwse dia
lect gezongen. Inhoude
lijk te-nen-krom-mend in
de sfeer van 'Zonder joe
zou ik nie wete wat a'k
mog doeEn dan die
Zeeuwse versie van de
Blues Brothers' klassieker
'Ev'rybody needs some-
body'. Daarbij gaat het
over de jaarlijkse belas
tingaanslag, dat dat aole-
maele zo vee held kost.
Zing dan gewoon: 'Ons
Zeeuwen bin zuunig',
maar dat staat er dan
weer niet op. Muzikaal is
MEE-DEE een goeie band
en de CD klinkt zoals een
CD moet klinken, bijna
niet-Zeeuws maar ik
vraag me af voor wie hij
gemaakt is. De muziek
valt zonder twijfel onder
pop, maar de CD is te ruig
voor de bejaarden die zich
weer wel tot de teksten
aangetrokken zullen voe
len en popliefhebbers zul
len echt kriebels krijgen
van de teksten. Misschien
een aardig relatie-ge
schenk? (BvL)
Band: Sweet Dreams
Demo: Time Will Tell
Info: 01158-3885
Opname: Jumpstreet
Studio Terneuzen, 1993
Sweet Dreams maakt luis
terpop, althans zo vat ik
het hier maar globaal sa
men. Daarmee maken de
ze Zeeuws-Vlamingen
het zich niet gemakkelijk,
want een luisteraar stelt
andere -hogere- eisen aan
muziek dat een pogoënde
fan op de dansvloer.
Sweet Dreams doet in
ieder geval een dappere
poging om een sfeervolle
demo af te leveren en
zulks verdient waarde
ring. Toch ben ik niet met
een voor de vijf liedjes op
'Time Will Tell' gevallen.
Met name het nadrukke
lijk -soms hinderlijk- aan
wezige orgeltje bevalt me
maar matig. De overige
partijen zijn wat obligaat,
amper ingekleurd. Zeker
de eerste twee nummers
willen graag vrolijke
deuntjes zijn, maar wor
den dat niet door de nogal
houterige compositie.
Wat blijft hangen, zijn de
zangstemmen. Het tim
bre van Rick McGee wekt
bij mij in de verte associa
ties met meneer Michael
Stipe, zoals ook de totale
'sound' van Sweet
Dreams wel iets weg
heeft van R.E.M., qua
sfeer in ieder geval. De
fragiele meisjesstem van
Leny Hamelink, welis
waar nog 'n beetje on
standvastig, klinkt in het
nummer 'Lost Chances'
als een klokje en belooft
meer, zeker met wat be
ter materiaal. Daar schort
het vooral aan. Produktio-
neel had er meer ge
schaafd mogen worden,
compositorisch is het aan
de dunne kant. Maar ik
ben toch benieuwd naar
een volgend produkt: na
een paar louterende live
optredens moet er meer
uit dit gezelschap kunnen
voortkomen. (HL)
Band: The Scarecrow
Demo: This Is Our Time
Info: 01180-38678
Opname: 1993, studio
onbekend
Nieuw in de afdeling zwa
re metalen: The Scare
crow. De grootste opgave
voor een metalband is het
om uit te stijgen boven de
eenvormigheid die lood
zwaar boven het genre
ligt. En het is allemaal zo
bloed- en bloedserieus.
De Middélburgs/Sou-
burgse Scarecrow heeft in
ieder geval op hun demo
geprobeerd een origineel
geluid te brengen. Daarin
zijn ze wat mij betreft ge
slaagd, hoewel er nog vol
op losse einden te horen
zijn en twijfel doorklinkt
over de uiteindelijke reis-
richting en het doel. Maar
niet alleen klinkt alles zo
als het hoort: de hame
rende drums, de lekker
donkere, grauwende
zangstem, de vuurspu
wende gitaarmuren er
spreekt althans voor mij
genoeg avontuur uit om
dit werkje niet meteen als
de zoveelste gezichtsloze
kloon weg te leggen. Ik
hoor nog veel navolging
van gevestigde godhe
den, maar er zitten zelfs
wat pogingen tot cros
sover in. Dat maakt de de
mo ook voor niet-metal-
adepten beluisterbaar.
Hulde. (HL)
Band: The Ropers
Demo: For A Change
Info: 01102-44103
Opname: Studio Ron
Konings Vrouwenpol
der, 1993
Een democassette is be
doeld om te laten horen
wat je als band in huis
hebt. Daaraan voldoet de
ze demo van The Ropers
perfect. Met drie num
mers laten de heren horen
wat zij onder muziek ver
staan. Deze band is echt
heel goed, muzikaal staat
het allemaal als een huis,
het zangwerk (Jacco Lau-
ret) is uitstekend en het
klinkt allemaal heel pro
fessioneel. 'Call the cops'
is een eigentijds swin
gend nummer, 'I believe'
een rustige ballad en
'Shame' een popsong die
zo uit de koker van Tears
for Fears had kunnen ko
men. En daar wringt wat
mij betreft nou net de
schoen. Enerzijds is het
een compliment dat de
liedjes klinken alsof je ze
al eens op Radio 3 in de
hitparade hebt gehoord,
anderzijds is dat niet echt
vernieuwend. Zeker met
Zeeuwse zwaargewich
ten als Lauret en drum
mer Chris Götte mag je
naast gegarandeerde
kwaliteit ook wel wat
meer verwachten. Als je
zoveel in huis hebt, ben je
het bijna aan onze provin
cie verplicht om ook qua
originaliteit eens te sco
ren. Dat is misschien een
kortere weg naar Radio
3. (BvL)
Band: Wolf clan Sister
Demo: Cut a feather
Info: 01184-72497
Opname: Studio Jos
Rentmeester Ovezande,
1993
Strak spelen, dat is het
motto van de Vlissingse
band Wolfclan Sister. Hun
eerste demo 'Cut a fea
ther' bewijst dat ze dat
uitstekend kunnen. Het
openingsnummer 'Lolita'
staat meteen als een huis.
Lekkere vette gitaren, op
zwepend drumwerk en
dynamische zang, onder
steund met heldere ach
tergrondvocalen. Ook
met de gitaarsolo is alles
dik in orde. 'Don't let me
sleep', het volgende num
mer, kan het peil niet he
lemaal vasthouden, voor
al omdat instrumenten
wat magertjes zijn weg-
gemixed achter de domi
nante zang van Paskal Ja-
cobsen.
Maar dan volgt mijn favo
riete nummer: 'She drags
her feet'. Net iets meer
dan een rockballad, op
zwepend gespeeld en uit
stekend gezongen. Dat
het laatste nummer
'Learn to let go' daar weer
wat bleekjes tegen af
steekt, is bijna logisch.
Wolfclan Sister speelt po-
werrock ergens tussen
Brian Adams enWhites-
nake in. Geen bijster ori
gineel^ genre, maar het
spel van de Vlis singers is
zo overtuigend dat deze
aanmerking zich bij het
beluisteren van de demo
niet voordoet.
Ik heb het bandje al een
tijdje in mijn bezit. We
kenlang lag het in mijn au
to. Elke kant duurt onge
veer tien minuten, dus
tussen Middelburg en
Vlissingen kon ik kant één
draaien en op de terug
weg kant twee. En na een
paar keer kon ik alles mee- tj
bieren. De perfecte mu
ziek voor de autoradio; is
er een vriendelijker com- q
pliment denkbaar? (EJR) 53
i i -
