VOOR DE FINALE
WARMING-UP
EAT ROADKILL!
KAMJEHAAR
MIND LINK
Bij Eat Roadkill! kunnen
we gelijk beginnen iets
recht te zetten. Ten
eerste maakt de band
geen speedmetal zoals
in de NOOT-special
stond vermeld, maar
underground-gitaarlied-
jes die een beetje naar
Nirvana ruiken. In de
zelfde NOOT-special
waren de namen van de
bandleden op miraculeu
ze manier verwisseld.
Eat Roadkill! bestaat uit:
Stefan de Kroon - bas
en zang, lljan Mol -
gitaar en Theo Langejan
- drums.
Terugkijkend naar hun
optreden tijdens de
tweede voorronde in
Middelburg wil Stefan
wel kwijt dat hij het niet
een echt optreden
vond. ,,Nee, je moet in
vier nummers laten zien
waar je band voor staat
en dat is toch best
moeilijk. Het laatste half
jaar is de band muzikaal
Winnaar Z wse Belof
te 1993. g eventjes
en dan w we welke
Zeeuwse ,nd deze
eretitel komende
twee jaar gedrukt in
zijn bioot rnag neer
pennen. terdag 6
november rijden Eat
Roadkill! c<amjehaar,
beide uit (L en Mind
Link uit euzen om
de hoofd[ van vijf-
tienhondei julden aan
apparatuu )rie jonge
bands t muzikaal
goed bij t jjd zijn en
luidruchtige te ram
melen aar deur van
het Zeeuv*, popcircuit.
Als vooi schouwing
op een getwijfeld
spetterenciavond die
het Zierik ;e Brogum
op zijn gr vesten zal
doen schqen, stellen
Ernst Jan zendaal en
Peter Tcsaint de
finalisten og even
flink gegroeid. Eat
Roadkill! heeft zijn draai
gevonden, we zijn lek
ker met z'n drieën en de
muziek ontwikkelt zich
vrolijk verder. We willen
nu ook snel een nieuwe
demo opnemen, omdat
de laatste niet meer
ladingdekkend is." Eind
november zal Eat Road
kill! dan ook in Vrou
wenpolder of in Amster
dam en nieuwe tape
gaan opnemen.
Met deze nieuwe demo
willen ze verder gaan
met veel optredens,
maar ook willen ze de
band laten recenseren
in de muziekbladen en
gaan ze vissen naar een
platenmaatschappij.
Optreden doet de band
overal waar ze kunnen.
,,Het probleem met
cafés is alleen dat je
vaak 2 3 sets van een
half uur moet spelen en
dat er geen P.A. is. Dan
is het moeilijk om goed
over te komen. En het
zalencircuit hier in Zee
land is niet zo groot; je
zoekt het al snel buiten
de provincie. Ach, als
het in Zierikzee maar
lekker druk is, dan
maken we er wel wat
van."
Met hun succesvolle
optreden tijdens de
Goese voorronde van
de Zeeuwse Belofte
hebben ze definitief
afgerekend met het
verafschuwde predikaat
schoolband. De Zeeuw
se popwereld kan niet
meer om Kamjehaar
heen, vinden ze.
Laatst stond nog in de
krant: 'die jonkies van
Kamjehaar'. Dat hebben
we nu dus niet meer.
We garan met nog twee
groepen uitmaken wie
de meestbelovende
band van Zeeland is.
We worden serieus
genomen."
Een dag na hun enerve
rende set in 't Beest.
Locatie: café De Geluk
kige Olifant in Goes.
Met voldoening kijken
Danny van der Laan
(18), Maarten Verkam
man (16), Driek Stevens
(18) en Koen Wieman
(17) terug op wat ze
zelf vinden 'hun beste
optreden ooit'. Kenners
dachten dat ze
misschien nog niet klaar
waren voor een plaatsje
in de finale van het
Zeeuwse popconcours,
maar precies op tijd
maakten ze de grote
stap voorwaarts die er
al een tijdje zat aan te
komen. ,,Dat was toe
vallig gisteren", zegt
drummer Koen. ,,We
wisten al langer wat we
wilden, maar nu ston
den we er."
Vier overtuigende num
mers gedreven
gebracht en sterke
associaties oproepend
aan Pearl Jam, vooral in
de manier van zingen en
in de opbouw van som
mige nummers. De
vergelijking streelt ze,
maar ze zijn het er niet
echt mee eens. ,,Gave
muziek, maar het lijkt
niet op wat wij doen."
Kunnen ze zelf dan
omschrijven wat voor
muziek ze maken? Nee,
dat kunnen ze niet en
eigenlijk willen ze het
ook niet. Driek: „Iedere
band wil zichzelf bijzon
der vinden en daar zijn
wij geen uitzondering
op." Een paar trefwoor
den blijven hangen:
harmonieus, emotie,
raggen.
Net als elk optreden
leek de voorronde in
Goes voor Kamjehaar
een thuiswedstrijd, door
een flinke en enthousi
aste schare fans. ,,Die
zijn heus niet kri
tiekloos", verzekert
zanger Danny. ,,Ze
komen niet omdat ze
ons aardig vinden. Ze
kennen onze muziek,
hebben onze demo
gekocht, ze weten
waarom het gaat. Onze
muziekstijl spreekt hen
aan. Ik denk dat wij iets
maken wat de jeugd
van vandaag leuk
vindt."
Na de lauwe reactie van
pers en publiek op hun
optreden in Hulst was
een finaleplaats wel het
laatste waar de leden
van MindLink op reken
den. ,,Het weinige
publiek stond een beetje
te kijken en de krant
pakte de volgende dag
uit over Maagneurose",
zegt bassist Jan Ver
doorn. De jury was
echter wel onder de
indruk. Een plezierige
verrassing dus, die het
de band onverwacht
mogelijk maakt zichzelf
nog eens extra in de
schijnwerpers te zetten.
Tijdens de finale krijgt
het publiek wat langer
de tijd om te wennen
aan de muziek van
MindLink, want dan
hebben ze vijfenveertig
minuten tot hun be
schikking. ,,Het was
moeilijk om in twintig
minuten een totaalbeeld
van onze muziek te
geven", vervolgt Ver
doorn. „Voor de finale
zijn we al bezig een
selectie te maken. Zeker
spelen we dan het
lange, tien tot twaalf
minuten durende num
mer Slowly Dying. Dat
is eigenlijk een geva
rieerde verzameling van
nummers, onder één
titel samengepakt."
Stukken van langer dan
tien minuten, waar
kenden we dat ook
alweer van? Uit de sym
fonische rock bijvoor
beeld. MindLink heeft
echter meer te bieden
dat dat alleen. Het is
een nog onbestempelde
soort muziek, geeft
Verdoorn aan. „Vrij
heavy, met industriële
invloeden." Live inmid
dels aanzienlijk harder
dan op de demo Ruins,
die af en toe bijna lieflij
ke, melodieuze passa
ges bevat. MindLink
schroomt niet elemen
ten te lenen van oudere
bands als Pink Floyd en
Japan; van de eerste
zijn sporen te vinden in
de opbouw van de
nummers, de sound
wijst op invloeden van
de tweede. Die worden
wel overgoten met een
vette, snoeiharde gitaar-
saus, zoals het een
vooruitstrevende band
betaamt.
De concurrentie kent hij
niet, maar Verdoorn is
er zeker van dat het
spannend gaat worden
in Zierikzee. Concurren
tie is trouwens een te
groot woord, haast hij
zich te zeggen. „Het is
hardstikke leuk om in
zo'n finale te spelen en
allicht levert dat elke
band een aantal optre
dens op."
