THE JUKE JOINTS
GOES AMERICA
Twee weken lang tourden de Juke Joints met aanhang
door Amerika, het thuisland van de blues. Aan den lijve
ondervonden ze welk gevoel er bij die muziek hoort. Ze
werden voorgelogen door hun (tijdelijke) manager, speel
den in echte juke joints en met bejaarde bluesveteranen,
werden aangehouden, beroofd en gingen zelf op het
dievenpad. Ze weten nu dat de blues meer betekent
dan alleen muziek. Noot publiceert fragmenten uit het
dagboek van toetsenspeler Wouter Izeboud en gitarist
Rinus Oudejans.
Zondag 11 september
Geplande aankomsttijd
was 17.30 local time in
Atlanta. Tijdsverschil tus
sen Brussel en Atlanta be
draagt zes uur. We zijn op
gepikt door Brian Neely en
DJ Speedy Willy ('a
friend'). De auto was een
schitterende Dodge (bus)
RAM VAN, waar veertien
man in konden. Doordat
we nogal wat bagage had
den, moest er nog een
huurauto geregeld wor
den. Brian heeft ons
ondergebracht in een The
Economy Inn. In dat motel
zaten we met twaaf man
in vier kamers.
Maandag 12 september
Brian lijkt de JtAe Joints
meer voorgespiegeld te
hebben dan hij kan waar
maken. Slechts een optre
den, op een groot blues
festival in Greenville, staat
vast.
Na beraad in de groep
hebben we besloten om
zelf actiever achter de za
ken aan te jagen. Eerste
actie is morgen te gaan
oefenen met Blind Willie
Foster te Greenville, ener
zijds om backline te be
machtigen en anderzijds
om aan optredens te gera
ken.
Dinsdag 13 september
Brian heeft Blind Willy ge
beld om te zeggen dat wij
op weg waren naar
Greenville en dat hij voor
ons moet zorgen. Onder
weg kwamen we door
Indianola, de woonplaats
van B.B. King, en reden
dwars door de katoen-
velden. Om 15.30 uur arri
veerden we bij Blind Willy.
Jezus wat een armoede.
In een houten kot woonde
de familie Foster, en sme
rig! Willy trakteerde op kip
en in de tussentijd zijn
Wouter, Merien, Ko, Cas
per, Peter en Rinus naar
de Mississipi gereden ge
reden en een Bud wezen
drinken in een bar aan het
water. Daar zat mister
Boogaloo Ames piano te
spelen. Wouter heeft nog
een aantal nummers met
hem zitten spelen. Het
was te gek, vond mr
Boogaloo trouwens ook.
„You're making my day",
zei hij. Ik denk dat hij min
stens 70 jaar was (min
stens 80 hoorde ik ach
teraf) en compleet maf. Hij
speelde nog als een trein.
We hebben heel wat met
hem af gelachen. Tijdens
ons gesprek kwam de bar
tender vragen of hij weer
wilde gaan spelen. It's a
hard way of living here in
the USA.
Woensdag 14 september
Vroeg uit de veren en als
de brandweer dingen gaan
regelen. We zijn eerst naar
het huis van Brian in
Greenville gaan kijken. Een
schitterend huis, maar he
lemaal leeg. Geen water
en geen elektriciteit.
Daarna zijn we naar
Malcolm Wals gegaan,
deze is met Brian een van
de organisatoren van onze
tour en van het Greenville
Bluesfestival. We zijn in
zijn kantoor geweest en
hebben eerlijk verteld dat
we niet weten waar we
aan toe zijn (optredens).
Omdat er wel geld uitgaat
maar door gebrek aan op
tredens niet binnekomt,
hebben we ook een voor
schot gevraagd op het op
treden van zaterdag.
Inmiddels is er een optre
den geritseld, 's avonds in
Tupelo. Na geld te hebben
geleend in een pawn
shop, kopen de Juke
Joints een Casio keyboard
met versterker omdat er
geen toetsen beschikbaar
zip. Het optreden verloopt
rommelig.
Het publiek was razend
enthousiast. Zo'n goede
band hadden ze nog nooit
gehad. Toen later op de
avond de rekening werd
opgemaakt, bleek wel hoe
dat kwam. Ze betaalden
geen reet voor bands. Aan
entreegelden was 72 dol
lar gevangen en 128 dol
lar aan de verkoop van T-
shirts en CD's. Bobby de
pubeigenaar was niet
eens beroerd, want de
consumpties van de band
werdén zonder morren
door hem betaald.
Donderdag 15 september
De Juke Joints spelen op
nieuw in de VillageTavem.
Vrijdag 16 september
Aankomst Greenville.
Willie Foster wist wel een
motel. Dat bleek in het
'verkeerde' stuk van
Nelson street te zijn. Om
dat we daarvoor niet vol
doende bewapend waren,
besloten we nog even ver
der te zoeken. Willie be
gon een belmarathon, wij
een zoekoperatie. Motels
bleken bezet of veel te
duur. Malcolm gaf niet
thuis, Brians huis had nog
steeds geen stroom wa
ter en geen matrassen.
Tenslotte scheurden we
met een hamburger tus
sen de kaken en bakken
cola, sla en friet in de auto
naar motel Lakeview, waar
we - jawel - een betaal
bare kamer vonden.
Zaterdag 17 september
DE GROTE DAG. Vandaag
moet het gebeuren. Ont
bijt met een stuk meloen
en een droge boterham en
op tijd weg. Het werd een
geslaagd optreden. En
thousiaste reacties. Een
beetje langer gespeeld dan
mocht, maar zolang ze de
stekker laten zitten... To
taal ongeveer 40 minuten
gespeeld. Daarna back
stage meteen voor CBS
een interview doen. Ge
lukkig heeft Peter de 2000
dollar die waren afgespro
ken in de wacht weten te
slepen. Rinus en Casper
zijn door een muzikant
naar het hotel gebracht
en de rest is blijven kijken
naar het optreden van
Doctor John, Little Feat en
B.B. King. Het was leuk
om backstage rond te lo
pen en met al de muzikan
ten te praten.
Zondag 18 september
De Juke Joints slapen uit
en weten, in rui! voor een
T-shirt, gedaan te krijgen
om een uurtje door te
brengen in het zwembad
van een motel. Onderweg
naar een volgend optreden
steppen ze bij een echte
juke joint waar wat num
mertjes met de plaatselijke
muzikanten worden mee
gespeeld. In de Flowing
Foutain blijkt die avond
weer helemaal niets gere
geld.
Maar goed, we mochten
best spelen voor de deur
opbrengst en na overleg
besloten we om dat maar
te doen. Het werd een op
treden voor een man of
tien, maar vol verrassin
gen. Er waren wat gast-
spelers, die allemaal wel
een keer met een of an
dere bluesbekendheid had
den samengespeeld. (Die
Muddy Waters Band moet
wel groot zijn geweest) Zo
was er een bassist die de
soundtrack van
Crossroads had gespeeld,
maar nu door suikerziekte
een been en een vinger
moest missen. That's
really the blues! Hij zong
vanuit zijn rolstoel een
bluesnummer mee O ja.
de deuropbrengst leverde
een diepterecord van 20
dollar op, tegen gisteren
400 dollar per nummer,
het hoogterecord. Het kan
verkeren.
Maandag 19 september
Op naar MempHs. In
Beale street bezoeken de
Juke Joints de club van B.
B. King, waar de 'homy
horns' (Merien en Ko)
even met de FYeston
Shannon Band mogen
meespelen.
Dinsdag 20 september
Juke Joints bezoeken
Grace!and. Weer trubbels
over optredens
Het was weer compleet
onduidelijk waar en wan
neer gespeeld moest wor
den. Er moest bijvoorbeeld
in Grenada gespeeld wor
den op donderdag. Brian
zat zich er mee te be
moeien, terwijl hij met dat
optreden in principe niets
te maken had (had ene
David geregeld). Hij was
vervolgoptredens aan het
regelen, er vanuit gaande
dat wij op woensdag in
Grenada zouden spelen,
wat dus niet klopte. David
had hem dit zaterdag al la-
ten weten, maar dat was
kennelijk niet doorgedron
gen. Enfin... puinhoop.
Woensdag 21 september
Terug naar Tupelo. Het
tourschema blijkt weer te
rammelen. De Joints spe
len opnieuw in de Tavem.
Tot slot van de avond pro
beerden we onze slogan,
we sign tits for free, nog in
de praktijk te brengen. Dat
leverde in ieder geval een
mooie foto op van de tits
van een licht aangescho
ten dame, maar van echt
signeren is het niet geko
men.
Donderdag 22 september
Weer een optreden in de
Tavem. De ruit van de
Dodge, dinsdag bij een
auto-inbraak ingeslagen, is
provisorisch gemaakt met
karton en tape Dat zal la
ter nog een voordeel blij
ken.
Vrijdag 23 september
Weer een optreden in de
Tavem, met Blind Willie.
Het was een beetje rom
melig, maar de blues was
er weer. De girlfriend van
de gitarist trok ook nog
even d'r mond open. Wat
kunnen die mensen zin
gen. Volgens ingewijden is
het God's gift. Behalve
Joke en Peter hebben de
rest van de Juke Joints
het voor elkaar gekregen
Brian compleet te negeren.
Peter en Joke moeten wel!
Alleen de kop van die vent
levert al braakneigingen
op.
Zaterdag 24 september
Het einde van de tournee
nadert. De bus wordt te
ruggebracht naar het ver
huur bedrijf.
Er stond een glimmend
witte limousine op ons te
wachten. Net echt. De
Juke Joints naar waarde
geschat. Bij het inpakken
van de spullen komen we
er ineens achter dat de
Casio er niet is. Per onge
luk mee ingeleverd met de
Dodge.. Lag verstopt op
het reservewiel. Veilig
plekje, maar toch niet han
dig. Terwijl iederen op weg
gaat naar Elk's pub, gaat
Wouter op inbrekerspad.
Samen met Tammy naar
het autoverhuurbedrijf. Kar
tonnen zijraampje los
gepeuterd. Maar goed dat
we niet betrapt zijn. Raam
pjes weer netjes terug-
geplakt en op naar Elk's
pub, met Casio.
Na het optreden worden de
Juke Joints aangehouden
door de politie Een busje
blanken dat int die pub
komt? Dat kunnen alleen
crack-dealers zijn. Het loopt
met een sisser af. Op naar
een feest van Bobbie.
Aangekomen op de plaats
van het feest, een boerderij
tje ergens in niemandsland,
werden we verwelkomd
door een paar bull-terriers,
een stickje werd zo onge
veer in je mond gestopt,
een seksfilm op tv, een
biertje op tafel en een lap
biefstuk op je bord. Het
bleek allemaal nogal
onschiuldig te zijn en best
gezellig, ledereen ging een
beetje zijn eigen gang en
als afsluiter van de Ameri
kaanse tour was het niet
verkeerd.
Maandag 26 september ar
riveren de Juke Joints
weer in Zeeland. In twee
zinnen vatten ze hun tour
nee samen: Het was een
muzikaal hoogtepunt (echt
waar), maar een financieel
dieptepunt. Is dit ook
blues7
tm
5
Vs
met Mississippy blues man
Willy Foster, 73 jaar
