EEN FEEST
yh%y
DER HERKENNING
MlOV^X
NOOT r
voorlopig niëu wsblaö s
voor
de Zeeuwse Popmuziek
jaargang 6 nummer /L
Mei 1995
medewerkers:
Kees van der Heijden
Hubert Leeman y
Ernst Jan Rozendaal
Peter Toussaint
opmaak:
Frank Husslage
drukwerk:
huisdrukkerij
VMC Zeeland,
Middelburg
uitgave/ \r
redaktieadres:
Stichting Popmuziek
Zeeland
Postbus 407
4330 AK; Middelburg
01180-34880
fax 01180 - 40582
Zaterdag 6 mei j.l. was het
weer zover: voor de vierde
maal werd de jaarlijkse Die
Hard Session gehouden,
een sessie-avond met
uitsluitend Zeeuwse
popmuzikanten in varië
rende samenstellingen. Eén
en ander vond dit jaar voor
het eerst plaats in De
Stenge in Heinkenszand,
en met ruim 400 bezoekers
(tegen 250 vorig jaar)
was dat een wijs besluit.
Het publiek bestond
vanzelfsprekend vooral uit
popmuzikanten plus
vriendinnen (ook wel
popmuzikanten zonder
vriendinnen, en misschien
zelfs wel aspirant-vriendin
nen van popmuzikanten,
maar dat is weer een heel
ander verhaal), en iedereen
mocht gratis naar binnen.
Dat was niet zozeer een
sympathiek gebaar als wel
een hard principe van de
organisatie: het zijn
tenslotte muzikanten die
tijd en energie in de sessie
gestoken hebben, en dan
kun je eigenlijk niet ook
nog eens entreegeld
vragen. Mooi hoor.
Ook mooi was wat op het
podium gebeurde. De
toeschouwers werden
getrakteerd op zo'n 40
covers ten gehore gebracht
door leden van een keur
aan Zeeuwse bands die
met elkaar een partijtje
kruisbestuiving speelden.
De resultaten waren
over het algemeen goed
en er zat een plezierige
afwisseling in het
programma. Het was
een feest der herken
ning, en het publiek was
bij tijd en wijle zeer
enthousiast, zoals bij de
vooraf reeds als hoogte
punt bestempelde
uitvoering van Queen's
'Somebody to love' en
'Bohemian Rhapsody'.
De nummers werden
zeer natuurgetrouw
nagespeeld (inclusief
koor), en dat was een
ware tour de force.
Muzikanten die derge
lijke complexe nummers
zo kunnen uitvoeren,
verdienen alle lof,
alhoewel het op de
repetities natuurlijk
beter ging, zo werd mij
van alle kanten verze
kerd.
Maar er waren meer
hoogtepunten. Zo was
er een zeer gedreven
versie van 'Enter
Sandman' van Metallica
waarbij door de ruim
schoots aanwezige
headbangers zeer
fanatiek werd 'gehoofd-
bonsd', zodat voor het
podium de inmiddels zo
vertrouwde pogopit
ontstond. Er werd
flamenco gespeeld door
twee gitaristen die
menig heavy metalaar er
vierkant uit zouden spelen,
en er was een gloedvolle
uitvoering van 'You can
leave your hat on', geba
seerd op de uitvoering van
Joe Cocker (origineel van
Randy Newman). Voorts
een zeer lieflijke uitvoering
van dat hartverscheurend
mooie nummer van Melissa
Etheridge, 'You can sleep
while I drive', en de
vreemde eend in de bijt was
het massaal meegebrulde
clublied van Voetbal
vereniging 's-Heer
Arendskerke. Jaja. Verder
muziek van o.a. Tears for
Fears, B.B. King, Marvin
Gaye, Michelle Shocked en
pauzes heen, al verzuchtte
Jaap van Boven op zeker
moment dat een beetje
punkband in de tussentijd
al vier nummers gespeeld
zou hebben. Bovendien had
het snelle wisselen tot
gevolg dat een aantal
muzikanten niet echt de
kans kreeg om in een lekker
ritme te komen, want net
begonnen moest men het
podium alweer verlaten.
Een suggestie voor volgend
jaar is dus wellicht het
verlengen van de te spelen
muziekblokken, al houdt
dat natuurlijk weer wel in
dat de muzikanten meer tijd
om te repeteren nodig
stedelingen, maar
vooral ook bij de
Zeeuwen zelf. Want
waar wordt harder
gekankerd op de
Zeeuwse popmuziek
dan in Zeeland zelf? En
de kritiek is zeker niet
altijd onterecht.
Weliswaar zou het zo
langzamerhand bekend
moeten zijn dat er niet
alleen maar blues en
hardrock gespeeld
wordt in Zeeland, maar
tegelijkertijd wordt er
toch wèl veel blues en
hardrock gespeeld. En
ook op de Die Hard
Session was te merken
Led Zeppelin ('Immigrant
Song' vond ik overigens
veel beter dan de ambiti
euze versie van 'Stairway
to Heaven').
Jammer was het echter dat
de meeste bezettingen
maar één of hooguit twee
nummers speelden, waar
door er nogal wat tijd ging
zitten in het wisselen. De
beide presentatoren, Jaap
van Boven en Jan Koop
man, moesten zodoende
over heel wat spraakwater
beschikken om de nummers
aan elkaar te babbelen, en
al spoedig ontwikkelden de
heren zich tot een soort
stand-up comedians. Maar
het moet gezegd, ze
sloegen zich dapper door de
zullen hebben.
Al met al kan de Die Hard
Session (die hard aan een
naamsverandering toe is) in
de komende jaren mis
schien gaan uitgroeien tot
een belangwekkend
popevenement. Immers, er
is veel enthousiasme bij de
muzikanten, bij het publiek,
en niet te vergeten bij
organisator Collin
Hoondert. Hij heeft de
zaken goed voor elkaar, en
bovendien heeft hij met
deze sessies een duidelijk
doel voor ogen: hij wil het
aanzien van De Popmuziek
In Zeeland vergroten. Dat is
ook hard nodig lijkt mij, en
niet alleen bij eventueel
laatdunkende rand-
dat de Zeeuwse
popmuziek niet over
dreven avontuurlijk is,
en het zijn uiteraard de
muzikanten zelf die zich
dat mogen aantrekken.
Tijdens de sessie in De
Stenge werd er wel
veel gekopieerd, maar
heel weinig geïnter
preteerd. Volgend jaar
graag een gogo-versie
van 'Born in the
U.S.A.', een
grungevariant op
'Dancing Queen', 'Like
a virgin' in doowop-stijl
en 'November Rain' op
z'n reggae. Dat soort
dingen. Het zou kunnen
(vervolg op pagina 3)