EEN FEEST yh%y DER HERKENNING MlOV^X NOOT r voorlopig niëu wsblaö s voor de Zeeuwse Popmuziek jaargang 6 nummer /L Mei 1995 medewerkers: Kees van der Heijden Hubert Leeman y Ernst Jan Rozendaal Peter Toussaint opmaak: Frank Husslage drukwerk: huisdrukkerij VMC Zeeland, Middelburg uitgave/ \r redaktieadres: Stichting Popmuziek Zeeland Postbus 407 4330 AK; Middelburg 01180-34880 fax 01180 - 40582 Zaterdag 6 mei j.l. was het weer zover: voor de vierde maal werd de jaarlijkse Die Hard Session gehouden, een sessie-avond met uitsluitend Zeeuwse popmuzikanten in varië rende samenstellingen. Eén en ander vond dit jaar voor het eerst plaats in De Stenge in Heinkenszand, en met ruim 400 bezoekers (tegen 250 vorig jaar) was dat een wijs besluit. Het publiek bestond vanzelfsprekend vooral uit popmuzikanten plus vriendinnen (ook wel popmuzikanten zonder vriendinnen, en misschien zelfs wel aspirant-vriendin nen van popmuzikanten, maar dat is weer een heel ander verhaal), en iedereen mocht gratis naar binnen. Dat was niet zozeer een sympathiek gebaar als wel een hard principe van de organisatie: het zijn tenslotte muzikanten die tijd en energie in de sessie gestoken hebben, en dan kun je eigenlijk niet ook nog eens entreegeld vragen. Mooi hoor. Ook mooi was wat op het podium gebeurde. De toeschouwers werden getrakteerd op zo'n 40 covers ten gehore gebracht door leden van een keur aan Zeeuwse bands die met elkaar een partijtje kruisbestuiving speelden. De resultaten waren over het algemeen goed en er zat een plezierige afwisseling in het programma. Het was een feest der herken ning, en het publiek was bij tijd en wijle zeer enthousiast, zoals bij de vooraf reeds als hoogte punt bestempelde uitvoering van Queen's 'Somebody to love' en 'Bohemian Rhapsody'. De nummers werden zeer natuurgetrouw nagespeeld (inclusief koor), en dat was een ware tour de force. Muzikanten die derge lijke complexe nummers zo kunnen uitvoeren, verdienen alle lof, alhoewel het op de repetities natuurlijk beter ging, zo werd mij van alle kanten verze kerd. Maar er waren meer hoogtepunten. Zo was er een zeer gedreven versie van 'Enter Sandman' van Metallica waarbij door de ruim schoots aanwezige headbangers zeer fanatiek werd 'gehoofd- bonsd', zodat voor het podium de inmiddels zo vertrouwde pogopit ontstond. Er werd flamenco gespeeld door twee gitaristen die menig heavy metalaar er vierkant uit zouden spelen, en er was een gloedvolle uitvoering van 'You can leave your hat on', geba seerd op de uitvoering van Joe Cocker (origineel van Randy Newman). Voorts een zeer lieflijke uitvoering van dat hartverscheurend mooie nummer van Melissa Etheridge, 'You can sleep while I drive', en de vreemde eend in de bijt was het massaal meegebrulde clublied van Voetbal vereniging 's-Heer Arendskerke. Jaja. Verder muziek van o.a. Tears for Fears, B.B. King, Marvin Gaye, Michelle Shocked en pauzes heen, al verzuchtte Jaap van Boven op zeker moment dat een beetje punkband in de tussentijd al vier nummers gespeeld zou hebben. Bovendien had het snelle wisselen tot gevolg dat een aantal muzikanten niet echt de kans kreeg om in een lekker ritme te komen, want net begonnen moest men het podium alweer verlaten. Een suggestie voor volgend jaar is dus wellicht het verlengen van de te spelen muziekblokken, al houdt dat natuurlijk weer wel in dat de muzikanten meer tijd om te repeteren nodig stedelingen, maar vooral ook bij de Zeeuwen zelf. Want waar wordt harder gekankerd op de Zeeuwse popmuziek dan in Zeeland zelf? En de kritiek is zeker niet altijd onterecht. Weliswaar zou het zo langzamerhand bekend moeten zijn dat er niet alleen maar blues en hardrock gespeeld wordt in Zeeland, maar tegelijkertijd wordt er toch wèl veel blues en hardrock gespeeld. En ook op de Die Hard Session was te merken Led Zeppelin ('Immigrant Song' vond ik overigens veel beter dan de ambiti euze versie van 'Stairway to Heaven'). Jammer was het echter dat de meeste bezettingen maar één of hooguit twee nummers speelden, waar door er nogal wat tijd ging zitten in het wisselen. De beide presentatoren, Jaap van Boven en Jan Koop man, moesten zodoende over heel wat spraakwater beschikken om de nummers aan elkaar te babbelen, en al spoedig ontwikkelden de heren zich tot een soort stand-up comedians. Maar het moet gezegd, ze sloegen zich dapper door de zullen hebben. Al met al kan de Die Hard Session (die hard aan een naamsverandering toe is) in de komende jaren mis schien gaan uitgroeien tot een belangwekkend popevenement. Immers, er is veel enthousiasme bij de muzikanten, bij het publiek, en niet te vergeten bij organisator Collin Hoondert. Hij heeft de zaken goed voor elkaar, en bovendien heeft hij met deze sessies een duidelijk doel voor ogen: hij wil het aanzien van De Popmuziek In Zeeland vergroten. Dat is ook hard nodig lijkt mij, en niet alleen bij eventueel laatdunkende rand- dat de Zeeuwse popmuziek niet over dreven avontuurlijk is, en het zijn uiteraard de muzikanten zelf die zich dat mogen aantrekken. Tijdens de sessie in De Stenge werd er wel veel gekopieerd, maar heel weinig geïnter preteerd. Volgend jaar graag een gogo-versie van 'Born in the U.S.A.', een grungevariant op 'Dancing Queen', 'Like a virgin' in doowop-stijl en 'November Rain' op z'n reggae. Dat soort dingen. Het zou kunnen (vervolg op pagina 3)

Tijdschriftenbank Zeeland

Noot | 1995 | | pagina 2