mÊm
10
"t#®#
tfe# ft'
€;§«i
«tóffl
W Si®
evenwichtig opgenomen, jjg aardig duidelijk ma-
Band: Crosshead
CD: Say no more
Opname: Studio 2
Ouwerkerk.
De Southside Horns, ofte
wel Ko en Rinus Zuid-
weg, heten vast niet toe
vallig zoals ze heten en
het is ook zeker geen
toeval dat ze samenwer
ken met de Schouwse
band Crosshead. Op de
onlangs verschenen cd
Say no more van
Crosshead staan twee
nummers van Southside
Johnny the Ashbury
Jukes, namelijk 'The
right to walk away' en
'Working too hard', als
mede twee
nummers van andere ar
tiesten wier naam onlos
makelijk is verbonden
met Ashbury Park: Bob
Segers 'Rosalie' en
Bruce Spring
steens 'Atlantic city'.
Daarmee is een duide
lijke indicatie gegeven
van het soort muziek dat
Crosshead speelt: ste
vige rock 'n' roll la
Springsteen met een
vleugje blues en soul
en een goeie ondergrond
van blazers. Inderdaad,
net als Southside
Johnny of The disciples
of soul van Miami Steve
Van Zandt.
De band geeft zelf al
aan gespecialiseerd te
zijn in jatwerk.
Op het repertoire staan
uitsluitend covers, naast
eerdergenoemde bijvoor
beeld ook 'Still got the
blues' van Gary
oore,'Ain't got no mo
ney' van Frankie Miller
en 'Don't believe a
word' van Thin Lizzy.
Over het componeer-
vermogen van
Crosshead hoeven we
het dus niet te hebben,
het oordeel moet gaan
over
de muzikale vaardigheid
en het interpretatie
vermogen.
Met het eerste is het dik
in orde. De band speelt
hecht en Wolfert
Jumelet van Studio 2 in
Ouwerkerk, die ook toet
sen speelt, heeft alles
Een compliment,
want mix de hoorns
maar eens zo dat ze wel
swingen maar niet over
heersen.
Blijft over de interpreta
tie. Daarin is Crosshead
naar mijn idee iets te
star, waardoor het ge
vaar van de Soundmix-
show ontstaat: nummers
die te keurig worden
nagespeeld met te
weinig inbreng. Zanger
Kees de Feiter is geen
Bruce Springsteen, dus
leen waar de band voor
staat. Alledrie de num
mers kenmerken zich
door fel maar allerminst
zwaar drumwerk, herha
lende patronen en een
wat hoge, overspannen
manier van zingen. Als
de band progressief is,
dan komt dat door het
streven heel nadrukkelijk
als groep te willen ope
reren, de gitaarsolo's
bijvoorbeeld zijn kort en
weinig opvallend, en
door een industrieel
waarom nadrukkelijk pro- tintje aan de muziek,
beren hem na te zingen? Verfrissend is dat de
Crosshead is een dijk
van een band en met
iets meer inlevingsver
mogen moet het moge
lijk zijn een eigen ge
zicht te krijgen,
ondanks een repertoire
van covers.
EJR
Band: Scaloway
Demo: Scaloway
Opname: Studio 2
Ouwerkerk
Zierikzee is de thuis
basis van Scaloway, een
vijf man sterke progres
sieve metalband. Op hun
eerste demo staan drie
nummers
MM!«
nummers niet eindeloos
duren. Maar het moet
gezegd dat de band toch
ook bepaald geen drasti
sche vernieu
wing van het metalgenre
voorstaat.
De muziek wordt gede
gen uitgevoerd, niemand
van de muzikanten eist
een hoofdrol op. Uiter
aard valt de zang altijd
op en dat is bij
Scaloway jammer ge
noeg het minst ver
zorgde onderdeel.
Addie Berrevoets heeft
eenvoudigweg geen
stem waarmee hij de
boel kan dragen en mist
(voorlopig) ook nog vol
doende zangca
paciteiten.
Wat de jongens van
scaloway op hun demo
laten horen is als visite
kaartje dan ook zeker
niet slecht, maar ik kan
me niet
voorstellen dat veel
mensen er langdurig
luistergenot aan zullen
beleven, ook al zijn het
grotere metalfans dan
ik. Het
repetetieve karakter van
de muziek en de tekort
komingen in de zang ma
ken dat van de composi
ties eigenlijk niets blijft
hangen.
EJR
Band: The Razor Blade
Blues Band
Demo: Blowin' the fuse
Info: 0646-16001/
01196-12422
Opname: Energy Studio,
Mariaheide
De Zuid-Bevelandse
blues-rockers van de
Razor Blade Blues Band
namen in januari dit jaar
in één dag hun tweede
demo op. Toen ik las dat
die dag behalve de acht
nummers van de demo
nog acht (achteraf afge
keurde) nummers wer
den opgenomen, had ik
zo mijn twijfels. Abso
luut niet nodig, deze
mannen zijn genoeg op
elkaar ingespeeld om
zestien nummers achter
elkaar in te spelen.
Goed, het blijft natuur
lijk drie-akkoorden-werk
en instrumentale hoog
standjes hoef je ook niet
echt te verwachten.
Maar..., dit is wel mijn
idee van blues-rock. Het
geheel klinkt lekker en
als een geheel (één van
de voordelen van het in
één keer opnemen). De
zang van Patrick klinkt
bruin, de harmonika
van Koen zeurt er lek
ker overheen en Gudy
speelt zo af en toe een
gitaarsolootje. Onder
steunt door bas van
Henry en drums van
Jordan stuwt het
prima. De produktie
van het geheel is wat
aan de donkere kant,
maar niet slecht. Nu
kan je wel zeuren over
originaliteit, is alle
maal al uitgemolken en
dat soort dingen, maar
deze mannen preten
deren ook niet dat ze
nieuwe muziek maken.
Ja, de meeste bands
kunnen zulke muziek
maken, maar niet ie
dereen zet het zo lek
ker op tape.
PT
Band: The Gain
Demo: idem
Info: 01100-14846
01100-21934
Opname: februari
maart '95
The Gain is een nog
niet zo lang bestaande
instrumentale band
waar de toon voorna
melijk gezet wordt
door het gitaarsolo-
werk van Jacco
Havenaar. Op de demo
wordt het drumwerk
nog gedaan door Erwin
Polderman. Functio
nele invulling van bas
en slaggitaar wordt
