13
14
Vervolg van pag.12)
wagen, soms met hulp
van andere bandleden,
géén ergens over zonder
in geneuzel of gedram
te vervallen. En daar
gaat het om. Aan de
produktie van een demo
kan immers van alles
gedaan worden, maar
de basis moet goed zijn.
Op mijn bureau kijken
de Kozmik's mij al een
paar dagen aan vanaf
de cover van hun demo.
Mannen met de kraag
omhoog aan de voet
van een duin. Ze kijken
tevreden en terecht.
Houd Kozmik in de
gaten! (FH)
Band: Dragline
Demo: Smiling Gravy
Info: 0118-593172
Opname: Studio2,
Ouwerkerk
Dragline lijkt me aardig
bandje om een feestje
op te luisteren of om
aan te treffen als je een
pilsje gaat halen in de
kroeg. Maar wat moet
ik met deze demo, dacht
ik toen ik hem in het
deck stak om af te
draaien. Op de cassette
staan twee nummers,
versie 4363 van Route
66 en Rock with me. Ik
kan nou niet zeggen dat
het direct een verrijking
is van de Zeeuwse
popmuziek. Niet dat ze
slecht spelen, al spreekt
mij de stem van zanger-
gitarist-mondharmonika-
speler Peter Vader niet
erg aan. Nee, ik denk
dat ze gewoon lekker in
de kroeg moeten spelen
met deze sixtiesmuziek.
Over Route 66 kan ik
kort zijn, ik ken het
nummer en ja, dit is
Route 66. Wel een
aardige solo. Rock with
me ken ik niet (eigen
nummer?). Over de
zang is eeh effect
gelegd, waardoor het
klinkt alsof het door de
telefoon gezongen
wordt. Het lijkt daarmee
op The Telephone Call
van Joe Satriani (of is
het andersom) maar dan
met mondharmonika-
solo. Technisch klinkt
het allemaal dik in orde,
goed gespeeld en goede
produktie. (PT)
band: Tremor
demo: Until all shocks
have faded away
opname: Studio R.
Polderman, 1995.
Tremor is een jonge
metalband uit Goes en
Heinkenszand die met
Until all shocks have
faded away alweer de
derde demo heeft
afgeleverd. Deze tape
bevat een gevarieerde
mengeling van zware
ingrediënten, die met
groot enthousiasme ten
gehore wordt gebracht.
De jongens van Tremor
omschrijven hun muziek
als een combinatie van
trash, doom en klassiek.
De eerste twee elemen
ten zijn duidelijk, het
laatste wat minder. Er
zijn listige
tempowisselingen en de
dynamische opbouw is
goed, maar als Tremor
bedoelt dat hun muziek
een complexe
samenstelling heeft, die
op symfonische wijze
georkestreerd is, dan
moet ik de toekomstige
luisteraars teleurstellen,
want helaas zijn vooral
de eerste twee
nummers ('Free acces
denied' en 'Torture if
you change it') nogal
eenvormig. Dat heeft
naar mijn idee drie
oorzaken. Ten eerste
speelt de band niet altijd
even strak (in dit genre
toch een eerste
vereiste!). Vooral het
drumwerk is af en toe
rommelig, onder meer
doordat het soms
gewoon te hoog
gegrepen is. Ten tweede
is de demo niet best
afgemixed waardoor
vooral de basgitaar niet
uit de verf komt en het
totaalgeluid erg vlak
blijft. Ten derde zijn de
melodieën die zanger/gi
tarist Martijn v.d. Bliek
speelt nogal eens
dezelfde als de
melodieën die hij zingt.
Dat is jammer, want
juist meerstem
migheid kan een
massief geluid toch
transparant maken.
Het verbaast mij al met
al niet dat de band op
zoek is naar een tweede
gitarist, want een trio is
al sinds jaar en dag een
gemankeerd kwartet,
nietwaar? Ik ben
benieuwd of uitbreiding
met een vierde man
Tremor de impuls geeft
die ze nodig hebben om
boven de middenmoot
uit te stijgen. Ik hoop
het, en ik geef ze een
goede kans, al ben ik
nog niet geheel
overtuigd van
aardschokkende
kwaliteiten. Voorlopig is
Until all shocks have
faded away een
interessante demo van
een band die nog zeker
niet uitgegroeid is. (PS)
Band: P.E.R. (Project
Emotions in a Row)
CD: P.E.R. live
lnformatie:0118-583781
Opgenomen tijdens een
live concert in Domburg
in augustus 1995 (door
Alex Kempkes)
Van je vrienden moet je
het hebben. Je begint
een band, studeert wat
nummers in en geeft
dan zo gauw mogelijk
een concert in je favo
riete cafe. Natuurlijk laat
je een DAT-bandje
meelopen. Natuurlijk wil
len al je vrienden daar
wel een kopietje van
hebben, bovendien ziet
de uitbater van de kroeg
het ook wel zitten. En
voor je het weet heb je
een heuse CD. Natuurlijk
gefeliciteerd jongens,
maar ik was wat minder
gretig geweest. Als jullie
doorgaan met deze band
dan heb je over twee
jaar spijt als haren op je
hoofd van want dit
'jonge honden-produkt'.
Bovendien (sorry Alex)
zijn de opnamen matig,
ik weet het, het is niet
eenvoudig om zo'n band
in een klein cafe op te
nemen, maar doe het
dan ook niet! De drums
rammelen aan alle
kanten en als je niet
bij het concert bent
geweest dan voel je
je buitengesloten. Het
is echt tenenkrom
mend om te moeten
horen hoe de band in
het nummer 'Sunshi
ne girl' eerst de boys
en daarna de girls
'lalalala' laat zingen.
Het zal best gezellig
geweest zijn, daar
niet van. En dan op
het eind van de CD
de mededeling dat-ie
eind september in de
winkels ligt.
De composities zijn
leuk, absoluut. En als
er zorg aan wordt be
steed (maximaal 3
minuten per nummer)
dan zou P.E.R. een
beetje 'Take That'-
roem kunnen krijgen,
Take That met een
stevige roek-saus,
want, dat moet ge
zegd worden: solo
gitarist Jan Peter
Moens (Mr Shy) weet
flink de weg op de
hals van zijn gitaar.
Naar mijn mening is
deze CD een leuk
stuntje, niet meer en
niet minder. (BvL)
