meningen
1
n eer
i café
KOOPMAN:
NOOT
nieuwsblad voor de
Zeeuwse Popmuziek
jaargang 7 nummer 1
februari 1996
medewerkers
Kees van der Heijden
Hubert Leeman
Bert van Leerdam
Peter Slager
Peter Toussaint
Aan meningen in deze Noot geen gebrek. Mis
schien ligt het wel aan de kou. Door de vorst ge
dwongen binnen te blijven denken mensen voor de
kachel nog eens na. En vormen zich vervolgens
een mening. Peter Wessels ventileert zijn mening
over Zeeuwse bands, Hubert Leeman over walsjes
en Jan Koopman over de grote prijs. Alsof dat nog
niet genoeg is, heeft deze noot ook nog een stuk
of wat recensies. Met, inderdaad, meningen te
over.
eindredactie:
Frank Hilbrands
fotografieen opmaak
Frank Husslage
drukwerk:
Huisdrukkerij
VMC Zeeland
Middelburg
redaktieadrés:
Stichting Popmuziek
Zeeland
Postbus 407
4330 AK Middelburg
tel. 0118-634880
fax. 0118-640582
Maar er is meer. Informatie bijvoorbeeld. Over
zangtechniek en mogelijkheden om in Duitsland
aan de bak te komen. En natuurlijk veel info voor
en door muzikanten.
Mocht je na het lezen van deze Noot ook een me
ning of zelfs informatie hebben, bel of schrijf, dan
lezen we dat in de volgende Noot. F.Hi.
Uiteindelijk denk ik dat
het weer net zo als vroe
ger wordt Dat zie je nu
al gebeuren. Steeds
meer café's programme
ren bands. Het
Schuttershof in Middel
burg heeft daar veel suc
ces mee maar ook de
Ierse pub en dat nieuwe
café in Goes.' Jan Koop
man, voorzitter van de
Stichting popmuziek
Zeeland en bestuurslid
van de Grote Prijs van
Nederland (GP) ziet die
ontwikkeling wel zitten.
,Wat zie je nu vaak? Dat
een band in en jongeren
centrum staat te spelen
voor drie vriendinnetjes
van de zanger en iemand
achter de bar. In een
dus beter.
Jan Koopman begon zelf
als percussionist in de
jongerencentra rond
Hilver
sum. Naar eigen zeggen
is hij met percussie be
gonnen omdat hij geen
gitaar kon leren spelen.
,Het cliché gaat ook
voor mij op Ik wilde gi
tarist worden omdat die
altijd de mooiste vrou
wen om zich heen had
den. Maar een bongo
tussen de knieën, dat
had eind jaren zestig
ook wel wat'.
Na de bongo kwam het
drumstel. In Zeeland
speelde hij in Carbazol,
B-sharp en nu in Baby
Bruce. Sinds de oprich-
leer je pas
echt spelen
café is al publiek. Dan
leer je daar als band pas
echt rekening mee hou
den en je gaat er ook
nog beter van spelen.
Want in een café moet
het allemaal net iets
zachter en hoor je fouten
ting in 1987 is hij voor
zitter van de SPZ. Hoe
wel hij sinds kort, als
bestuurslid van de Grote
Prijs, ook landelijk
steeds meer van zich
laat horen is hij op de
eerste plaats muzikant.
,lk weet hoe het is
om in een band te
spelen en wat voor
problemen band heb
ben. Dat maakt het
makkelijker om met
andere muzikanten te
praten, ook al zijn ze
twintig jaar jonger of
maken ze muziek
waar ik niet van
houd of weinig mee
kan. Het gevoel blijft
hetzelfde.'
Bescheiden
Hoewel hij er zelf be
scheiden over doet,
is Jan Koopman één
van
de drijvende krachten
achter de vernieu
wing van de Grote
Prijs. Vernieu
wingen die volgens
hem hard nodig wa
ren. Zoals Jan Koop
man het be
schrijft was dé
kweekbak voor jong
talent allang niet mee
wat hij geweest was.
De belangstelling
voor de prijs liep te
rug, zowel bij band
als bij de media.
(Vervolg op pagina 3)
Jan Koopman. Foto: Hubert Leeman
1
