NOOT
vfrrandjes
(Vervolg van pag.4)
Nederland, aldus
Stevense. Ik heb vorig
jaar een tournee gedaan
voor Xymox, die in de ja
ren tachtig toch niet de
geringste band was in de
new wave wereld. Voor
twintig optredens moest
ik twee maanden bellen,
smeken en soebatten.
Vanuit Duitsland word Ik
nu gebeld. Dat is dus
wel even een ander ver
haal.'
,Er bestaat in Duitsland
groeiende interesse voor
bands uit ons land. De
Duitsers willen kwaliteit
en er zijn bij ons veel
bands die die kwaliteit
zonder meer in huis heb
ben. De blijvertjes zijn
dat, de doorzetters.
Want in Nederland heb je
een klein circuit en de
concurrentie is zwaar.
Wie dat overleeft, kan
zonder meer de sprong
naar het buitenland wa
gen. Veel bands denken
te snel dat ze er zijn: ze
hebben een succesje,
scoren een hitje, en gaan
dan op hun lauweren
rusten of ze gaan
belachelijk hoge prijzen
vragen. Daar gaat het
vaak mis Je moet verder
willen en vanaf de grond
opnieuw beginnen. Met
die instelling kun je be
slist succes boeken.'
Roots of raggamuffin
Robin Stevense 'doet' zo
als gezegd in reggea-
bands en staat ook van
harte achter die muziek.
Het is, als het goed is
tenminste, eerst en vooral
eenlevenshouding. Een
echte rasta leeft zeer reli
gieus, heeft respect voor
alle schepsels. Liefde
staat aan de basis. Er zou
meer begrip voor die
overtuiging moeten zijn.
De roots-stroming,
reggea in de traditie van
grote voorman Bob
Marley, is volgens
Stevense aan een revival
bezig. ,Het is een tijd
weggeweest,
vercommercialiseerd met
bands als UB 40 en zo.
Nu is er een kentering.
Het jonge publiek staat er
weer open voor.'
Het heeft volgens
Stevense te maken met
de hype rondom raggae-
muffin in de discotheken.
De 'hardcore'-kant die
zijn kicks krijgt van sex
en agressie. Het is ook
wel logisch dat daar te
genover weer een stro
ming opkomt. Hij ziet er
wel perspectief in. Afge
zien van de fanatieke
gabbers is er een brede
groep in het house-pu-
bliek die heel open staat
voor reggae-elementen.
Bubblin' is populair ge
worden, en de jungle
heeft ook veel verwant
schap met de reggae: als
basis nemen ze immers
vaak van die ouwe
reggae-elpees die ze op
45 toeren afdraaien.' De
vraag is wel of je de
jeugd warm kunt maken
voor meer live-concer
ten. ,Voor een deel is de
belangstelling nooit
weggeweest', vindt
Robin Stevense. ,Er is in
Zeeland altijd een vrij
groot publiek geweest
voor reggaebands. Maar
de schaal is toch te
klein. In de discotheken
zou het misschien wel
lukken. Nu neemt de
meerderheid de laatste
trein naar de Randstad
om met de eerste weer
terug te komen. Omdat
er hier te weinig gebeurt.
Zet je nou eens goeie
parties op waar reggae
een hoofdrol speelt, dan
zal dat best aanslaan.'
Robin Stevense heeft
met zijn stichting nog
veel plannen. ,lk wil ei
genlijk een echte
belangenorganisatie om
reggaebands te onder
steunen. Zodat ze niet
afhankelijk worden van
de geldklopperij van
grote management
bureaus. Er valt in de
marge nog heel wat weg
te zetten. Gericht op de
belangen van de
muzikanten zelf.'
bands: Eat Roadkill/
Vict'em
single: Hibernate/Plastic
Little Man
studio:
Twee Goese bands sa
men op een zoge
naamde split-single
(d.w.z. elke bands een
kantje) van een splinter
nieuw Goes platenlabel,
Deltone Records. En het
is een echte single, van
mooi zwart vinyl dus.
Alle reden tot nieuws
gierigheid.
Eat Roadkill was natuur
lijk de winnaar van de
Zeeuwse Belofte van
1993, en de band heeft
met 'Hibernate' een
sterk nummer opgeno
men. Het is een vrij lang
maar goed uitgebalan
ceerd nummer, dat de
verschillende bronnen
waaruit Eat Roadkill put
blootlegt en zodoende
een representatief beeld
van de band geeft. Min
puntjes zijn de onvaste
zang in het begin van
het nummer (trekt later
goed bij) en een paar
staaltjes van echt 'woor
denboek-engels' in de
tekst. Een tekst trou
wens die verder aardig
is, en die in het kort
gaat over een persoon
die steeds uit zijn
knusse winterslaap
wordt gehaald, tot zijn
grote ongenoegen.
De 'Plastic Little Man'
van Vict'em zou heel
wat over hebben voor
een winterslaap, want
hij kan de slaap maar
niet vatten. Een veront
rustende tekst die ech
ter wat onevenwichtig
van opbouw is. De zan
ger heeft een prima
stem, maar probeert
naar mijn smaak in de
heftige stukken teveel
als een metalzanger te
klinken, terwijl hij dat
echt niet nodig heeft.
De muziek van Vict'em
neigt dus wat meer
naar metal, en 'Plastic
Little Man' is een zeer
gedreven nummer ge
worden.
Samenvattend is deze
single een overtuigend
wapenfeit, zowel voor
de bands als voor
Deltone Records. De
vormgeving is aantrek
kelijk door het prach
tige uitklaphoesje met
mooi 'artwork', en het
is plezierig dat er een
apart tekstvelletje
wordt bijgeleverd. Op
de produktie van beide
nummers valt wel iets
aan te merken, maar
van het geheel gaat
een sympathieke zui
verheid uit die onein
dig veel meer waard
is. De keuze voor vinyl
onderstreept dat nog
maar eens, alhoewel
ik daar tegelijkertijd
vraagtekens bij zet.
Nog één ding: het
blijft vreemd dat
bands die bepaald
geen slaperige muziek
maken in hun teksten
de slaap bijna als een
ideaal bezingen. Is dat
toeval? Ik mag hopen
dat slaperigheid niet
gaat overheersen,
want het mooist is
toch popmuziek die zo
niet rebels dan toch in
elk geval hartstochte
lijk is, of niet soms? Ik
nodig iedereen uit (en
vooral Eat Roadkill en
Vict'em zelf) om de
redaktie van NOOT
daar eens zijn/haar
mening over te geven.
Makers en liefhebbers
van popmuziek, hoe
zit dat? PS
band: Rodi Dean
CD: Rodi Dean, six full
cup servings
info: 013 50 54 472
opname: Double Noise
Recordings (Chris de
Cock), november '95
(Vervolg op pag.13)
