noot
Band: Tribes
Demo: idem
Opname: april *95
Info: Jayson Bouwens,
Kasteelstraat 83, 4381
SK Vlissingen
De Vlissingse Tribes is de
band van de gebroeders
Bouwens en speelt een
recht-toe-recht-aan poppy
rock, die flink wordt opge
frist door de achtergrond
zang van vooral Claudia
Coomans. Ik ben heel tevre
den over deze band, hoewel
er volgens mij
compositorisch nog wat te
verbeteren valt. Het eerste
nummer van de drie (Losing
you) zou van mij bijvoor
beeld iets ingekort mogen
worden. In de vijf en drie
kwart minuut dat het num
mer duurt gebeuren daar
voor te weinig spannende
dingen. De andere twee
nummers zijn beiden rond
de drie minuten en komen
dan ook een stuk beter uit
de verf.
Vooral het laatste, Call me
round, wat bijna als een
folksong begint er. vervol
gens flink oppept.
Sologitarist Bryan Quite
weet de weg op de gitaar
hals goed te vinden en kent
(hoera) ook andere ladders
dan de gebruikelijke
pentatonische. De zang van
Jayson Bouwens vind ik wat
aan de laid back-kant. Af en
toe klinken er 'Hollander-
zingt-Engels-klanken' door,
maar het is absoluut niet
slecht. Jayson heeft goed
door waar zijn bereik ligt en
blijft daar dan ook binnen.
Zoals ik al schreef, Claudia
zingt met bezieling en is een
goede versterking van het
geheel. De leeftijd van de
drummer in aanmerking ge
nomen (15 jaar) is de drum
prima (kan iets strakker) en
de bas meer dan voldoende.
De produktie is helder en
mooi transparant.
Band: The juke joints
CD: One, two, five...live
Opgenomen: Live op 23
december 95 in De Piek
in Vlissingen
door John vd Putten en
Edwin Corveleijn
(Profaction)
Er schijnt een zonnetje bo
ven het graf van Rory Gal
lagher. een Zeeuws zonne
tje. Zelfs Rory's broer Donal
schrijft in één van de voor
woorden van de nieuwe CD
van The Juke joints kippevel
te krijgen van de muziek en
natuurlijk in het bijzonder
van Gallaghers song 'The
Loop' op de CD.
Met 'One, two, five...live'
heeft het Zuid-Bevelandse
gezelschap een document
gemaakt. Goeie opnamen,
perfecte live-ambiance, ge
dreven en routineus - maar
nooit te gemakkelijk - en
(daar draait het om) ge
woon lekkere muziek. Leuk
is het intro-woord van Keith
Dunn: Je hoort het publiek
de adem inhouden als hij
zegt dat het gaat rocken van
Coast to coast, van Middel
burg tot(Dan heb je lef
om dat in De Piekte zeggen,
haha).
De heren maken absoluut
geen punt van het vertrek
van toetsenspeler Wouter
Izeboud. Ik zou bijna zeggen
'als vanouds' rocken The
Joints in een van a tot z
O uwer kerk)
Info: Frank Engels 0118
411602
Op de eerste demo die In
Geval Van Noot maakte
stond al een versie van 'Blijf
maar hier vannacht'. Maar
die is niet te vergelijken met
boeiend optreden. Kompli-
menten voor gitarist Rinus
Oudejans' eigen gitaargeluid
en voor mondharmonica
man 'Sonny Boy' van de
Broek. Samen met het
rauwe stemgeluid van Peter
Kempe is The Juke Joints een
band van Europees nivo.
BvL
Band: In Geval van Noot
Demo/CD: Blijf maar
hier
Opgenomen: In Studio 2
(Wolfert Jumelet,
wat het gezelschap hier
neerzet, een verschil van
nacht en dag. Op beschei
den schaal zijn er wat band
jes verspreid met de opna
men die binnenkort op een
mini-cd uitkomen. Op die
CD staan drie nummers die
zo verschillend zijn dat het
voor iemand die de band
boekt niet gemakkelijk is in
te schatten wat hij in huis
haalt. In Geval van Noot is
dan ook een gevarieerd
gezelschap dat echte onder
werpen niet uit de weg gaat
pagina 10
Bij het theatrale af,
Het eerste nummer (met
hit-potentie) is 'Blijf maar
hier..' en wat gelijk opvalt is
de verfrissende tweede stem
van saxofoniste Patricia de
Meulmeester die past per
fect. Het tweede nummer
heet 'Als zij het zegt'. Eerste
zinnetje: 'Als ik zeg dat ik de
beste ben dan zegt zij dat is
bluf' (Bluf?). Het is een licht
voetig liefdesliedje, leuk, al
leen krijg ik altijd een beetje
tenenkrommingen als ie
mand iets 'zo fijn' vindt,
maar dat kan ook mij liggen.
En dan het derde nummer,
'Angst', gezongen door
Frank Engels, hakt er in tot
op het bot. Het is het ver
haal van een kind dat incest-
slachtoffer is. Raak gety
peerd en prachtig gebracht,
maar is dit nog popmuziek?
Ik zie hier geen video-clip
van. Toch is het goed dat dit
soort dingen gebracht wor
den want door middel van
de muziek bereik je heel
veel oren. Of ze het num
mer ook 'live' spelen weet ik
niet, maar het slaat dan wel
een beetje dood, vrees ik.
Mijn tip voor de lezer dezes:
Ga niet achter het demootje
aan maar wacht op de CD.
Ik hoop dat de presentatie
gepaard gaat met flink wat
optredens en daar moet je
maar eens kennis gaan ma
ken met 'In Geval van Noot'.
Ik denk dat we meer van dit
gezelschap gaan horen in de
toekomst'.
Band: Jack Street Band
Demo: idem
Opname: Studio 2
(Wolfert Jumelet), ja
nuari 1996
De Jack Street Band is een
coverband en speelt covers
van de jaren zestig tot he
den. De band bestaat uit
Everdina en Marianne
Fiebrandt (zusters?) op zang,
Rudy Klippel op bas, Jan de
Jonge achter drums, Wim
Er wordt goed gebruik ge
maakt van alle instrumenten,
de tenorsax incluis. De uit
werking van traditional
Railroad Boy is ook van
grote schoonheid.
De produktie van de demo
is ronduit uitstekend. Hulde
aan André Szachnowski
voor alweer een heel erg
mooi klinkende demo.
Klippel (broers?) op gitaar
en zang en Peter Strating op
toetsen.
Heb ik dat, dacht ik toen ik
de cassette ter recensie toe
geschoven kreeg. Weer een
bandje vol covers. Nu begon
het gelukkig meteen met
een eigen nummer, Never
let me go, en meteen werd
ik getroffen door de bijzon
der goede stemmen van
Everdina en Marianne.
Goed, het klinkt allemaal
wat erg netjes, soms wat
Hollands, maar toch... Ja, dan
zie ik die covers van bijvoor
beeld Heart er wel goed uit
komen, wat zang betreft.
Muzikaal gezien vind ik de
originelen van I've heard it
through the Grapevine en
Because the night een stuk
beter, vooral omdat er niets
aan toegevoegd is. Ja, toch
die coverband hè? Het
derde nummer Hear me
now is weer een eigen num
mer, hoewel de coupletten
nogal geleend zijn van Don't
let me be misunderstood.
Toch klinkt het leuk en een
stuk pittiger dan Never let
me go, dat ik wat vlak vond.
Ook de produktie vond ik
vlak. Het geluid zit allemaal
erg hoog, de bas is nauwe
lijks te horen. Bovendien lijkt
het net of toetsen en gitaar
wat zweven in toonhoogte.
Maar ik denk wel dat de Jack
Street Band met de demo
de nodige optredens zullen
binnenhalen.
Band: Mamilla Paradise
Demo: Wild Woman
Opname: Studio 2
(Wolfert Jumelet/André
Szachnowski)
Vette funk, een portie rock,
wahwah erbij. Wat krijg je
dan? In Zeeland is dat
Mamilla Paradise. De band
bestaat uit zanger/gitarist/
componist Ruud Aerssens,
gitarist/wahwah-kunstenaar
Guido Wal, Tenorsaxblazer
Tonni Tilroe, toetsenist
Gerrit v/d Werfhorst, bas
sist/trompettist Bas
Matthijsse en drummer Rob
van Akkeren. Ik heb hun
demo Wild Woman met
plezier beluisterd. Er staan
vijf nummers op, waarvan
vier qua stijl te omschrijven
als ik al deed. Het vijfde,
Railroad Boy, is een ballad.
De band speelt strak en met
name de bas komt uitste
kend uit de verf. Het gitaar-
werk is niet van de aller
bovenste plank, maar dik in
orde. Frontman Ruud maakt
optimaal gebruik van de hem
bedeelde stem. Hoewel hij
enkele stukjes meer uit z'n
stem probeert te halen dan
er in zit, stoort mij dat niet.
De composities zelf zijn
soms wat aan de magere
kant, maar vervelen niet.
Beste nummer vind ik het
derde, I have to take care.
Het is krachtig en swingend.
pagina II
PT
Juke Joints
foto: Adrie Huibregtse
BvL
lur
PT
foto: Mamilla Paradise
PT
band
