PEEROCK
ANYWAVE (2)
noot
MOSSELROCK
noot
pagina 4
pagina 5
Vervolg van pag. 3
The Scene te wachten.
Het wachten werd beloond.
Ik heb The Scene al meerdere
malen live aan het werk ge
zien, en de band was niet al
tijd even enerverend. Maar
deze avond in Zierikzee wa
ren Thé Lau en consorten
flink op dreef. Het lijkt wel of
de groep met het uitbrengen
van hun nieuwe plaat 'Arena'
aan haar tweede (of derde)
jeugd begonnen is. De opener
Vrede' (de eerste single) was
al erg prettig en smaakte naar
meer. En er kwam meer. De
kritiek dat The Scene vaak als
een stelletje zoutzakken op
het podium staat werd nu
eens weerlegd. Vooral gitarist
Eus van Someren en Thé Lau
zelf leken erg ontspannen, al
hoewel ze het stugge publiek
maar langzaam voor zich kon
den winnen. Dat de band twij
felde bleek halverwege het
optreden, toen het publiek
zelf mocht kiezen voor een
korte akoestische set tussen
door,
Aarzelend zei het publiek 'ja'
en net zo aarzelend begon
Lau aan het prachtige 'Slapen
dromen zweten', maar tegen
de tijd dat 'ledereen is van de
wereld'(dat een heuse klassie
ker aan het worden is) aan de
beurt was ging het dak van de
tent af. En dat zakte pas toen
The Scene klaar was. De toe
gift bestond onder andere uit
'Open' waarbij het publiek -
naar een goede Scenetraditie
- werd uitgenodigd om op het
podium te komen meezingen.
Wat mij betreft blijft The
Scene één van de meest
unieke en integere bands van
Nederland.
De vrijdagavond werd afgeslo
ten in de zaal van Brogum
waar Rodi Dean een stevig
potje dampende southern
blues neerzette. De gebroe
ders Rentier en consorten be
wegen zich in een genre dat al
ontelbare malen is dood
verklaard, en net zo vaak
weer springlevend is gebleken.
Levend was het in ieder geval
Reineke Wieman, t Beest '96. Foto: Hubert Leeman.
op Anywave, omdat Rodi
Dean zijn grote liefde voor de
blues liet zien en horen. Het is
niet gemakkelijk na The Scene
te moeten spelen, maar toch
een waardige afsluiter.
PS
De laatste dag van het
Anywavefestival is altijd een
dag vol met muziek van
Zeeuwse bands. De eerste
band was Positive Stroke. Een
driemans band die wel wat
weg heeft van Therapy.
Zij hadden de taak om voor
weinig mensen te moeten
openen.
De tweede band was de
punkrockformatie Wardog.
Deze speelden vooral in de
stijl van The Ramones. Goed
gedaan, voor een band die
nog niet zo lang bezig is, alleen
de podiumpresentatie van de
zanger moet nog verbeterd
worden.
De derde band was As de
Brandweer. Deze maakt
Nederlandstalige (dialect-
rock. Zij speelden beter dan
vorig jaar, maar nog niet wat
het moet zijn. Vooral de
stem van de zanger past niet
bij de muziek, of de muziek
past niet bij deze
bandsamenstelling. Iets als
The Pogues of Tom Waits
zou beter bij de zanger pas
sen.
De vierde band was
Shinukara. Deze band heeft
veel fans, wat resulteerde in
een afgeladen zaal. Shinukara
betekent vrij vertaald: Het
begin van de duisternis. De
muziek die de band speelde
paste perfect bij de band-
naam en deed denken aan
The Gathering. Dit kwam
ook mede door zangeres
Mariette Alblas. Een 18 jarig
talent dacht ik zo. Vooral zo
doorgaan.
Sure as Heil, daar zullen we
kort over zijn. Gewoon goed.
Daarna Beltane, een
drievrouwsmetal/crossover-
band (uit R'dam). Wegens suc
ces eerder dit jaar weer in
Brogum op Anywave. Ditmaal
weer een succes. Echte
publiekslievelingen ook. Het
spelen op zich was echter nog
niet wat het zou moeten zijn.
Het was vooral te speels, het
zou wat zwaarder moeten
klinken allemaal. Na Beltane
gingen een heleboel mensen
eten en voetbal kijken zeker,
zodat Sound Circus het nog
maar met een vijftigtal men
sen moest doen. De band
speelde er niet slechter om,
maar jammer is het wel na
tuurlijk.
Doris Day en andere stukken
is een gelegenheidsband die
alleen covers speelde van o.a.
Doe maar, Het goede doel,
Toontje lager e.d. Het was
vooral een vrolijk geheel op
het podium en dit dan ook
wel meer worden dan een
gelegenheidsband.
Plan Bee was een invalband
voor Paralysis. Deze poprock
band is de voortzetting van
Gringo met een nieuwe zan
ger. En wat voor zanger. Ein
delijk weer eens een goede
met nog een goede pre
sentatie ook.
Crosshead had weer voor
meer bezoekers gezorgd. Op
het thuispodium is Crosshead
dan ook altijd een gezellige
boel. Van There's no Better
Blues than Rock Roll naar
de house van Wouws Meisje.
De eerste gedachte bij mij is:
wat moet dat worden. Het
bleek goed uit te pakken. Er
was zelfs een aantal mensen
dat op het podium ging dan
sen. Na afloop kreeg Jeffrey
Klippel, de man achter Wouws
meisje, van een aantal dansers
een hand van waardering en
dat zegt genoeg.
Them Bones profiteerde (na
de voetbal) van het hoge
bezoekersaantal na tienen. Ze
speelden muziek die ergens
ligt tussen Alice in Chains en
Burrri shave. Door het en-
thoi .siasme van de bassist, die
bijna twee meter lang is en
zijn bas zowat op zijn knie
heeft hangen, kreeg de band
een aantal malen het publiek
aan het pogoën en was er
zelfs een stagediver te zien.
Door enkele wisselingen van
microfoons waren er voor de
geluidsman even wat
problemen, zodat de
stemmen onderling niet goed
afgesteld waren.
Bij het optreden van De
Arrogantjes was de tent weer
afgeladen. Deze thuisspelende
soul en r&b band zorgde dan
ook op het juiste uur voor de
juiste muziek en de juiste
sfeer.
Als laatste band was de uit
Zierikzee afkomstige
Jackstreetband aangetrokken.
Als je commercieel denkt dan
heb je de juiste keuze gedaan,
daar de band het publiek wist
vast te houden. Axis je nuchter
bent, dan denk je een
verkeerde afsluiter, gezien de
band niet echt overtuigend
overkwam. Gelukkig heb ik
nuchter gedacht die dag, want
de politie stond na afloop
notabene een alcoholcontrole
te houden op driehonderd
meter van het festival
vandaan. Slimme jongens
hoor. Gelukkig was ik slimmer
en was die dag 'straight edge'.
Geen alcohol, geen drugs: des
te meer Rock Roll, want
daar staat geen limiet voor
(hoewel 12 uur wel lang is).
KvdH
Op vrijdag 26 juli ging uw
correspondent naar het
Peerockfestival te Colijnsplaat.
Hoewel iets te laat
aangekomen hoorde ik nog
enkele nummers van King for a
Day. Aangezien ik deze band
wel vaker gezien heb, kan ik ze
alleen aanraden om meer eigen
nummers te gaan spelen, daar
sommige covers die ze spelen
niet goed uit de verf komen.
Vanavond de cover van Live.
Reineke is een meisje dat
luisterliedjes zingt zichzelf
begeleidend op akoestische
gitaar Door de slechte afstelling
van het geluid op het bijpodium,
duurt het even voordat het
optreden goed overkomt
Reineke is wel een talent en je
moet het maar durven in je
eentje.
De derde band was In geval van
Noot Deze band deed weer
gewoon een goed optreden in
een serie van velen.
Honey I'm home is een
meidenband uit Leiden. Ook zij
hadden een slecht geluid op het
bijpodium. Dit was in hun
tweede set gelukkig beter. Ze
zijn door een heleboel artiesten
beïnvloed. Dat kan je ook horen
in hun muziek. Naast covers van
Muckey Pup en Cheap Trick
spelen ze vooral eigen werk,
wat zowel hardcore als metal
en gitaarrock bevat Opvallend
was de meerstemmige zang,
wat een extra dimensie
toevoegde aan hun muziek.
Daar de band best meer in
Zeeland wil optreden is hier het
telefoonnummer van zangeres
Eliane 071 -5131086.
Les Chouchoux is een echte
feestband. Ze spelen zowel
covers als eigen nummers in
een mengeling van cajun, polka,
musette als folk. Hoewel er in
een nummer een valse start
was gemaakt, kan deze band bij
uw correspondent niet meer
stuk. Dit optreden was wel niet
zo'n feest als hun optreden in
de Piek te Vlissingen, maar toch
er komen enige mensen de
dansvloer op. Achteraf bleek
dit dan ook de juiste opwarmer
te zijn voor de hoofdact
Fragment. Deze Engelse band,
die al jaren in Nederland
vertoeft, speelt hapklare
brokken, ofwel alleen covers
van bekende artiesten. Ze
spelen zowel Nederlandstalige
nummers van bijvoorbeeld
Doe Maar en Vader Abraham
als rockers van The Beatles en
U2 e.d. Waar andere bands
soms door de mand vallen met
covers, weet Fragment al vanaf
de eerste klanken te
overtuigen en een feestje
bouwen.
Een ondankbare taak ligt na dit
optreden weggelegd voor de
Grandpa Nick's Sessie Band.
Aangevuld door zanger Pascal
Jacobse en zangeres Mary Lou
brengen zij een repertoire van
soul, funk en R&B. Er waren
wel mensen aan het dansen,
maar het optreden kon niet
tippen aan dat van Fragment en
de tent liep dan ook
langzaamaan leeg tot ongeveer
de helft van de ongeveer 550
bezoekers die waren gekomen.
KvdH
Sinds vijf jaar is Mosselrock een
vast onderdeel van de
mosselfeesten in Yerseke. De
eerste band die daar optrad
was Miss Understood. Zij
brachten een mengeling van
disco, funk, reggae en
symfonische muziek, waarbij de
meerstemmige zang van de
drie zangeressen het meest
opviel. Vooral bij de twee
ballads die werden gespeeld,
was er hierdoor neiging tot
kippevel, ware het niet dat het
daar te warm voor was.
De Brio's waren aangetrokken
om de pauzes op te vullen. Dit
deden ze met smart- en
smeerlappen, hierbij zichzelf
begeleidend met akoestische
gitaar en contrabas. Dit was
wel leuk, maar niet langer dan
twee pauzes en je zag dan ook
dat het publiek op den duur er
geen interesse meer voor had.
The Razor Blade Blues Band
speelden een mengeling van
covers en eigen werk. Ze
deden wel hun best maar
kregen niet zoveel reaktie
(door het warme weer zeker)
van het publiek.
Sound Circus deed een veel
beter optreden dan op
Anywave. Doordat de band
deze keer een eigen
geluidsman had meegenomen,
kwamen een aantal aspecten
veel beter tot hun recht. Ook
was het zangwerk beter.
Zanger Richard de Nooijer
verklaarde dan ook op
Anywave moe te zijn geweest
zodat hij niet goed
geconcentreerd was. Op
Mosselrock kwam het er wel
allemaal goed uit
The Gain deed volgens eigen
zeggen hun laatste optreden
(voorlopig), omdat de
slaggitarist tien maanden stage
gaat lopen in Engeland. Het
was een goed optreden, maar
misschien wat verkeerd
geprogrammeerd, zo direct na
Sound Circus.
Bij Eat Roadkill leek het
zangwerk er vrolijker uit te
komen, geïnspireerd door de
zon zeker. Iets dat ik wet wist
te waarderen van ze.
De Arrogantjes speelden
daarna weer vrolijkere
deuntjes. Van het publiek
kregen ze niet echt veel los,
ondanks dat ze hun best
deden. Dit bleek achteraf de
stilte voor de storm te zijn. De
storm heette dit keer
Surrender. De fans stonden
gelijk massaal van voren, iets
wat bij een andere band nog
niet was voorgekomen. Bij de
eerste tonen was het dan ook
gelijk groot feest. Mensen
dansten, het bier vloog door
de lucht. Feest zou het ook zijn
tot de laatste toon.
The Bob Color realiseerde zich
dan ook dat het moeilijk zou
worden om dit te evenaren.
Met hun mengeling van soul,
funk, ska en r&r kregen ze een
gedeelte van het publiek wel
aan het dansen, maar dit was
pas in de toegift Uiteindelijk
zou het dan toch nog een
(klein) feestje zijn.
KvdH
