Aangezien u middels munt-opwerping heeft besloten om uw boete niet te betalen DE KLEINE GENEUGTEN VAN EEN DAGJE ZITTEN 7 50 piek Onheil Boevenwagen Lombroso Chips Verkrachting HIEUW ZEELAND Het begint allemaal op de dag dat ik een kennisje van het station in Goes moet halen. Te laat realiseer ik me dat haar trein al bijna gearriveerd is, spring in de auto en wordt tien minuten later op een invalsweg van Goes aangehouden door een politiepatrouil le die -ietwat verdekt opgesteld- bezig is een rijke vangst binnen te halen middels een snelheidscontrole: 78 heb ik gereden en of ik wil schikken. Ongeduldig ga ik akkoord. Maar zoals elke gezonde Hollander heb ik de pest aan boetes betalen en dus schik ik niet, laat de accept-girokaart met een bedrag van 75 gulden verlopen en krijg 'n paar maanden later per girokaart de mededeling, dat ik inmiddels door de kantonrechter bij verstek ben veroordeeld tot 100 gulden of twee dagen hechtenis. Ik stop de nieuwe kaart onderin de la met onbetaalde rekeningen omdat ik niet van plan ben om ook maar één dag eerder te betalen dan de vervaldatum. En die is nog ver weg. Maar toch ook weer niet zó ver weg, want plotseling ligt er een nieuwe giro-enveloppe van het Centraal Ontvangkantoor der Gerechten in m'n bus; nu moet ik 125 gulden betalen omdat ik de vervaldatum heb laten passeren. Ik gris de oude kaart (die van 100 gulden) uit de la, signeer en gooi hem nog dezelfde dag op de post. Ze moeten maar denken dat die twee elkaar gekruist hebben. Maar dat doen ze niet. Na een goeie maand ligt er weer'n giro-enveloppe in de bus: of ik alsnog 50 gulden wil betalenOmdat ik 25 gulden te weinig heb betaald, hebben ze dat bedrag voor straf verdubbeld. Zijn ze nou helemaal krankzin nig geworden? Heb ik daar -inderdaad wat aan de late kant- 100 gulden betaald voor zo'n rot- overtredinkje en nou mag ik nog's 50 piek extra betalen omdat ze hun computer twee keer 'n girokaart naar me hebben laten sturen. Als ze nou 5 gulden hadden gevraagd, maar 50nee dan moet het er nu eindelijk maar 'n keer van komen. Ik betaal niet!! De vervaldatum verstrijkt en een maandje later is er weer post van Justitia. Deze keer uit Middelburg. De Officier laat me weten dat als ik nu niet per omgaande die 50 gulden betaal, hij een arrestatie-bevel tegen me zal uitvaardigen en dat ik dan 1 dag hechtenis moet opknappen. Ik reageer niet. Als de Staat der Nederlanden denkt op zo'n onbeschofte manier van me te kunnen plukken zitten ze ernaast; vanaf heden zullen ze voor mij betalen. n Paar weken verstrijken, dan gaat de telefoon en krijg ik 'n politieman uit m'n eigen dorp aan de lijn: tja, hij zit er wel'h beetje mee, maar hij heeft hier een arrestatiebevel voor zich liggen. Beetje vervelend allemaal, maar als ik beloof om nu meteen die 50 gulden te betalen, dan kan ik het onheil nog afwenden. Ik zeg dapper, dat ik er niet over pieker en dat hij me maar moet komen arresteren. Hij aarzelt; zou het niet beter zijn als hij eerst nog eens met me komt praten? Ik vind 't best en 'n paar dagen later staan ze met z'n tweeën op de stoep, keurig in burger en al meteen 'n beetje joviaal: natuurlijk heeft Justitie zich belachelijk aangesteld en ze begrijpen best dat ik me daar pissig over heb gemaakt, maar ik zou wel gek zijn als ik daar 'n dag voor in een benauwde cel zou gaan zitten. Maar mij lijkt zo'n dagje helemaal niet zo erg: lekker lezen en schrijven, op tijd eten en drinken en niet gestoord worden door de telefoon. En bovendien straks uit eigen ervaring kunnen vertellen wat dat nou betekent: in de cel zitten. Als ze merken, dat ik weinig zin heb om te betalen worden ze minder begrijpend. Als ik dacht dat zö' n dagje ontspannend is, dan heb ik me ernstig vergist. Om te beginnen komen ze me per arrestantenwagen ophalen, wat toch niet leuk is voor het sociaal kontakt met de buurt, of ik in de cel mag lezen en schrijven valt nog maar te bezien en wie weet wordt ik voor die ene dag naar de gevangenis in Leeuwarden gebracht en daar de volgende morgen buiten de deur gezet en moet ik maar zien weer thuis te komen (en hoeveel kost dat dan weer niet??). Allemaal valse voorlichting, maar dat weet ik dan nog niet. Ik aarzel: misschien ben ik me ook wel geweldig aan het aanstellen en haal me voor die 50 gulden 'n hoop ellende op m'n dak. Ik weet het echt niet meer. En krijg 'n ingeving: ik laat het lot beslissenIk graain gulden uit m' n portemonee. Als het de munt is zal ik betalen. Ik werp en ziedaar het profiel van Beatrix ligt op de keukenvloer. De diskussie is gesloten en met een opgelucht gevoel deel ik de heren mee, dat ze me maar moeten arresteren. Dat gebeurt overigens pas'n week later. Opnieuw telefoon: de bijna plechtig klinkende stem van een wachtmeester: 'Aangezien u middels munt- opwerping heeft besloten om uw boete niet te betalen, dient u zich maandagmorgen om half negen op het politiebureau te melden.' Niks overvalwagen dus, gewoon zelf melden op het bureau. Met 'n koffertje vol lees- en schrijfwaar plus een tupperware-doosje met lekkers van het bezorgde thuisfront arriveer ik stipt op tijd bij het bureau. De dienstdoende agent is duidelijk op de hoogte: ik mag in een kamertje op de eerste verdieping -in afwachting van de dingen die komen gaan-alvast gaan werken. Twee uur lang zit ik daarna in dat kamertje met wijd open deur te lezen. Slechts gestoord door de opper: Wilt u melk en suiker in uw koffie, meneer Slager? Maar dan is het afgelopen met m'n rust. Om half elf stopt er 'n boevenwagen voor het bureau. Twee potige parketwachters sommeren me om plaats te nemen in de 'volière', dat wil zeggen in het achterste compartiment achter slot en grendel en tussen glas en tralies. Nee, ik mag niet in mijn eigen auto achter hen aanrijden, want dat levert vluchtgevaar op en ze zijn ook niet bereid om zelf mijn auto naar Middelburg te rijden. 'U krijgt morgen bij uw ontslag reisgeld en daarmee kunt u zelf terugreizen naar uw auto.' Onderweg zie ik de passerende automobilisten een schuinse blik naar me werpen. Ik ben nu echt een boef. Bij het Huis van Bewaring in Middelburg wordt de auto zo gemanouvreerd, dat vluchten praktisch onmogelijk is. Ik stap uit en wordt opgevangen door de portier, die rammelend met een bos sleutels de hoge getraliede deuren voor me opent en daar sta ik dan in het Heilige der Heiligen. Toch een sensationeel gevoel: voor het eerst in m'n leven gevangen. Maar ach, gevangenik wordt achtergelaten bij Jeantine, die in d r eentje het kantoor bevolkt: veel posters en planten, Hilversum 3 op de radio en een Telegraafsticker op de balie. We maken er' n gezellig half uur van. Ze draait een formulier in de machine en daar gaat-ie: naam, geboortedatum, beroep, alles over vader en moeder, getrouwd, gescheiden, kleur haar en huid, wenkbrauwen, even tegen de meetlat: nog steeds 1 meter 79, bijzondere lidtekens, vorm voorhoofdho even!wat is dat voor onzin? Ach, zegt Jeantine, wees maar niet bang dat ik 'Lombroso' op zal schrijven, ik schrijf altijd 'normaal'. Ze pakt een stempelkussen en even later zie ik voor 't eerst van m'n leven de afdruk van m'n rechterwijsvinger. Dat gaat allemaal naar het CRI in Den Haag, legt ze uit, het Centraal Registratie Instituut. Is dat nou niet overdreven voor die 50 gulden administratiekosten, die ik niet wil betalen? Jeantine laat zich er niet over uit. Of ik m'n geld en waardevolle papieren uit m'n zakken wil halen. Er komt een nieuw formulier aan te pas; alles wordt netjes geregistreerd en gaat dan in een linnen zakje, dat verzegeld wordt. Morgen krijg ik het weer terug, méér zelfs want ik krijg reisgeld om weer thuis te komen. Twee getraliede deuren enn binnenplaats verder zetelt de badmeester. Hij zegt dat ik me uit moet kleden en douchen. Maar ik heb vanochtend thuis al gedouchedNee, die is anders, dit is voorschrift: wie hier arriveert móet douchen. Als ik me heb uitgekleed stort hij zich op m'n ondergoed en begint het nauwkeurig af te vingeren op zoek naardrugs!! Ik zou de eerste niet zijn die zich voor 'n dagje hechtenis laat insluiten om goede zaken te doen. Zelfs m' n meegebrachte reep chocola wordt van wikkel en zilverpapier ontdaan en pas nadat hij er van overtuigd is, dat ik alleen maar 'n domme dwarskop ben krijg ik 'n stapel schoon beddegoed, 'n handdoek en theedoek en mag eindelijk naar de cel. Maar dat valt tegen: helemaal geen eenzame opsluiting, helemaal geen dagje ongestoord werken. Ik moet in het 'hechteniszaaltje'. Een bewaarder brengt me langs'n stalen trap naar de eerste verdieping, draait 'n deur open en ik stap naar binnen. Ik hoor de sleutel achter me in het slot en kijk rond. Waar ben ik nu in godsnaam terecht gekomen? Ik sta in'n vierkante, hoge kamer met vijf bedden en evenzoveel kasten. Op drie bedden liggen jongens te slapen. Ik kijk op m'n horloge: kwart voor twaalf. Middenin de kamer 'n paar lage stoelen en 'n tafeltje, bezaaid met lege chips zakken, shag, glazen en stripboeken. Op de eettafel langs de kant is de puinhoop nog groter: plastic zakken met brood liggen half geopend in een landschap van koffie- en theekopjes, zakjes hagelslag, melkpoeder en suiker, plassen bruin vocht, vuile borden en vies bestek. Onder de tafel een hoop vies wasgoed. Een van m 'n celgenoten -Jan- is wakker geworden en zegt verontschuldigend: 'We hebben niet meer opgeruimd vannacht, want we gingen pas om 4 uur slapen. De sluitingsceremonie van de Olympische Spelen, hè.' En hij wijst naar een televisietoestel in een hoek. Televisie.... tot 4 uur opblijven.... tot twaalf uur in bed liggenkan dat hier allemaal? 'Ach,' zegt Jan, 'het leven is hier prima.H ij wijst: 'Af n maat daar en ik sparen altijd de boetes op, want we betalen uit principe niet. Nou en dan gaan we één keer per jaar 'n dag of veertien hierheen. We hebben nou geluk dat we tegelijk zitten. Kunnen we lekker ouwehoeren, beetje schaken, sporten, t.v. kijken en 'n jointje blowen. Niks aan de hand. Het enige wat je mist zijn vrouwen, maar in het kantine-winkeltje kun je in elk geval pornoboek jes kopen. De sleutel knarst authentiek in het slot, een bewaarder komt binnen met een krat waarin vier stapels blinkende gamellen: de warme hap. 'Jongens, ruim die rotzooi 'n beetje op,' zegt hij, maar Jan begint te schelden dat de worteltjes niet gaar zijn. Een Antillaanse jongen stapt slaperig uit z'n bed, kijkt in de gamellen en zegt boos: 'Ik had rijst besteld, ik lust geen aardappels.' De bewaarder belooft dat de fout hersteld zal worden. Even later zitten we met z'n vieren aan tafel en krijg ik de dag-indeling te horen: straks gaan we een uur luchten, daarna is er sport en om 3 uur komt de thee. Om 4 uur kan de t.v. aan, want dan brengt Veronica video-clips. Om 6 uur brood maaltijd, daarna tot 8 uur weer luchten, dan recreatie en de rest van de avond t.v. kijken. En zo gebeurt het ook. Op de luchtplaats wordt ik getrakteerd op het ene sterke verhaal na het andere, in de recreatie-zaal mag ik gratis bellen met het thuisfront en als's avonds om'n uur of elf het televisieprogramma is afgelopen, zet de bewaker beneden nog een video-film op: een dubbele verkrachting plus tien doden in anderhalf uur tijd. Zou dat nou de bedoeling zijn geweest van de Paters Fransiscanen toen ze zevenduizend gulden schonken om in elke cel een tv-toestel te laten plaatsen? Voor we gaan slapen, draait Jan nog 'n dikke joint. Ik lig al tussen de schone lakens. Van lezen of schrijven is niets terecht gekomen, maar verveeld heb ik me geen minuut. 'En weet je hoeveel één dag in het Huis van Bewaring kost voor de staat?', vraagt Jan lachend... 'driehon derd piek! Laat ze maar lekker betalen, ik betaal in elk geval niets. Ik lach instemmend. Maar toch. Als ik de volgende morgen met m'n koffertje in de hand weer buiten de poort sta, moet ik heel diep zuchten. Vrij! Wat een lekker gevoel is dat, zeg. Tekening Benno Vranken KEES SLAGER

Tijdschriftenbank Zeeland

Nieuw Zeeland | 1984 | | pagina 5