Kijk die macho macho golven dreigend' zich verheffen, schuimende blaaskaken in struise minne met de wind tegen de dijk aanlullend De oude garde uit het dorp kent geen verbazing meer, ongezien verwaait hun Silver shag, het dagelijks turen naar het einde is tastbaar als hun zwijgen Men weet een rand gekloofd door het jaren dragen van een pet, de verloren haren in de klei verwerkt, de lust geloosd in t bed alles zeker zonder het te zeggen Een fles heeft niet meer aangespoeld staat in de kast; wacht tot Neeltje Jans daarginds de dop op de oude Bokma schroeft de pas afsnijdt, het ritme breekt Een dam ontneemt de zee haar arm, geen emotie meer, de mannen op de dijk in levensnood denken nostalgisch aan verdrinkingsdood aan hoe het voelde dat te overleven ROELAND ROSSEN

Tijdschriftenbank Zeeland

Nieuw Zeeland | 1984 | | pagina 10