Kijk die macho macho golven dreigend'
zich verheffen, schuimende blaaskaken
in struise minne met de wind
tegen de dijk aanlullend
De oude garde uit het dorp kent geen
verbazing meer, ongezien verwaait
hun Silver shag, het dagelijks turen
naar het einde is tastbaar als hun zwijgen
Men weet een rand gekloofd door het jaren
dragen van een pet, de verloren haren in de klei
verwerkt, de lust geloosd in t bed
alles zeker zonder het te zeggen
Een fles heeft niet meer aangespoeld
staat in de kast; wacht tot Neeltje Jans
daarginds de dop op de oude Bokma schroeft
de pas afsnijdt, het ritme breekt
Een dam ontneemt de zee haar arm, geen emotie
meer, de mannen op de dijk in levensnood
denken nostalgisch aan verdrinkingsdood
aan hoe het voelde dat te overleven
ROELAND ROSSEN