God was degene die
altijd op de loer stond'
'Die hele kerk beheerste het dorp... alleen al het feit, dat er zo'n joekel van een kerk in zo'n klein dorpje
staat, dat zegt al zoveel....' Marianne is 33 jaar nu.
Tot haar achttiende woonde ze in een klein dorp op een van de Zeeuwse eilanden.
Haar ouders waren lid van de Hervormde kerk, maar dan wel de zware kant, de zogeheten 'gereformeerde
bonders'. Nu woont ze in Utrecht, maar de trauma's die ze in haar jeugd in Zeeland opliep is ze nog
altijd niet kwijt.
Daarover gaat dit verhaal.
God was degene die altijd op de loer stond.
Want kijk, je had je leven dan gekregen,
maar het was niet meer dan één voortdu
rende test-case. Er stond een God om het
hoekje te loeren en je wist nooit precies
wanneer hij keek en wanneer niet. In elk
geval had ik doorlopend het gevoel dat er
iemand naar me zat te kijken, zo van....
wordt 't wat of wordt 't niks.... wordt 't de
vuilnisbak of wordt 't de hemel. En die
dreiging is er continu geweest, m'n hele
jeugd.
En in de kerk kreeg je steeds te horen: 'Pas
op, kijk uit, want de Heer komt terug als
een dief in de nacht en niemand zal weten
wanneer Hij komt'. Dat maakte me zo
bang, dat ik 's nachts niet meer sliep, maar
bovenop mijn bed door het dakraam stond
te kijken. Met het idee: heb het lef niet dat
je komt, want ik ben wakker, ik zie Hem
dus.... komt-ie lekker niet vannacht. Zo
probeerde ik het oordeel tegen te houden.
Want het was zó beangstigend dat Hij alles
van je wist en als dan die Grote Afrekening
zou komen....
Dat was een van de ergste dingen
trouwens: het gevoel dat er geen plek was,
waar je jezelf kon zijn, waar je je
verschuilen kon. Je moest altijd en eeuwig
gehoorzaam, vlijtig, vroom, plichtsge
trouw, en ook heel erg verdrietig over al je
zonden zijn. Ook al wist je zo gauw niet
welke zonden dat waren, dat gaf niet, want
je was zondig, gewoon per definitie totaal
zondig. Ja, en als Hij dan zou komen voor
de Grote Afrekening.... je wist dat er maar
zo weinig uitverkoren waren. Dat werd er
elke zondag ingehamerd:.... van die hele
volle kerk.... misschien wel één van u. Nou,
ik had niet de verbeelding dat ik die ene
was.
Maar die verhalen over de kleine schare
van uitverkorenen maakte zo'n verschrik
kelijk angstige indruk op me, dat ik nog
goed weet dat ik met mijn zusje in één bed
5
