Zij kwam uit Goes, hij uit
Zij kwam uit Goes, hij uit IJzendijke. Ze spraken een voor
mij onverstaanbaar taaltje, alleen de naam van de kat was
me duidelijk. Pier, oftewel Peter. En, ze zouden 'zunig'
moeten zijn. Maar daar was in het dagelijks studentenleven
waarin ik ze leerde kennen bar weinig van te merken.
We zijn in Utrecht, de gemiddelde student voelt zich er
uitstekend op zijn plaats. De Groningers, Friezen, Limbur
gers, ze bleven er na hun studententijd. De twee Zeeuwen die
ik ken wisten niet hoe snel ze weer terug moesten gaan naar
hun geboortegrond. Niet zomaar, maar stellig overtuigd dat
ze in een plaats als Utrecht nooit zouden kunnen aarden,
sterker nog, dat ze dat enkel en alleen konden in hun eigen
Zeeland. Ik begreep het niet.
Zij vertrok eerst. Mijn bezoeken aan Goes waren leuk, de
moeite waard. En ik zou geen Randstedeling zijn als ik niet
meer van dat bezoek wilde maken door ook de omgeving te
bekijken. Middelburg, Veere.... Ja hoor, heel mooi hier,
maar hoe hou je het uit, zo afgelegen. Mijn vriendin zweeg.
Legde ei na ei en voelde zich duidelijk in haar element. Enige
tijd later vertrok de vriend naar Zeeuws-Vlaanderen. Toe
maar, dacht ik, nóg een stuk verder. En ik vergat Zeeland,
of liever, het bleef in mijn geheugen als een stukje (toevallig)
Nederland dat niet echt de moeite waard was. Ondertussen
leerde ik stukjes Groningen kennen; het summum van
uitgestrektheid en ruimte. Ik maakte kennis met Drente,
Limburg en genoot van de bossen. Maar Zeeland had me
niets te bieden, dacht ik
Ik kreeg het dan ook flink te kwaad toen mijn dierbaarste
vriend aanstalte maakte naar Terneuzen te verhuizen. Ja,
ik moest het zelfs op de kaart opzoeken om me te kunnen
oriënteren. Nee, hij verhuisde niet uit liefde voor de
Provincie Zeeland, laat staan voor Terneuzen. Hij moest
voor zijn werk. Sterker nog: hij zag er zelf verschrikkelijk
tegenop om 'in die uithoek' te gaan wonen. Maar hij ging,
vond prima woonruimte voor een volgens ons lachwekken
de lage huurprijs en voelde zich eenzaam.
Zoals dat gaat wanneer je dierbaarste vrienden verhuizen
voelde ik mij ook eenzaam. En dat in het 'bruisend hart van
Nederland'.
Er restte me weinig anders dan hem regelmatig te bezoeken.
Een verschrikkelijke opgaaf want wanneer ik de Utrechtse
huisdeur achter me in het slot trok wist ik dat ik nog
ruim vijf uur te gaan had voor ik mijn reisdoel zou bereiken.
En wat te denken van de barre openbaar vervoer-verbindin-
gen? Ze mogen bekend worden verondersteld. Ik baalde,
bedacht dat ik in dezelfde reistijd met de auto in Parijs had
kunnen zitten en nam me stellig voor mijn vriend over te
halen een baan in een meer geciviliseerd stuk Nederland
te zoeken. Om maar te zwijgen over mijn eventuele
overkomst, zwijgen ja, want dat kwam voor mij niet eens
im frage. Zeg nooit nooit, zegt men dan. Maanden en
omstandigheden veranderden. En begin dit jaar begon ik
aan een drie maanden durende logeerpartij in Terneuzen.
Na een maand kwam ik mensen tegen die ik kende, groette.
Na een maand had ik, onder leiding van mijn vriend, de
leukste adresjes ontdekt voor de lekkerste hapjes en
drankjes. Na een maand was ik gewend aan de rust om me
heen, aan mensen die vertrouwd zijn met hun omgeving. Dat
lijkt lyrisch, maar in een stad als Utrecht is een dergelijke
sfeer ongekend. Aanstaand weekend ga ik voor een aantal
maanden terug naar Utrecht. En wat ik nooit had verwacht:
ik zie er enorm tegenop. Want wat heeft Utrecht me nog te
bieden nu ik heb ontdekt hoezeer ik me op m'n plaats voel
tussen de hartelijke Zeeuwen, de prachtige natuur die
werkelijk voor iedere liefhebber ervan iets te bieden heeft.
Want is het niet zo dat de grens met onze zuiderburen zo
weinig voorstelt dat de stap in hun bossen ook snel is gezet?
Zeeland onbereikbaar? Misschien voor een deel wel, het
Zeeuwsvlaamse deel.
Lastig? Zeker. Maar wat is het heerlijk wanneer je er
eenmaal bent en de mogelijkheden hebt ontdekt.
Ik hou van Zeeuws-Vlaanderen en ik kom er dan ook zeker
terug.
Zij komt uit Goes en hij uit IJzendijke. Hun taal versta
ik nog steeds niet. Hun Zeeuwse gevoelens wél. Straks voel
ik me toerist in Utrecht. Toerist met vakantie. Een tijdje
leuk, maar daarna komt onherroepelijk het verlangen naar
huis, thuis
M. Lucassen
Terneuzen
;i, f-nTfr-nnft
