Hoe het komt
De ronduit spontane pogingen van driejarigen om met een
mondvol spinazie PPR te zeggen, leiden praktisch in alle
gevallen tot een konflikt met de meerjarige opvoeder.
Waarom driejarigen zo graag PPR zeggen, leert de
menswetenschap ons niet.
Welk zorgzaam en vredelievend, nauwelijks uit zijn
pantoffels te branden huisvader, kent niet dat uit tenen,
langs rillerig ruggemerg omhoogdringend gevoel van
moordlust op na-kwak of na-ei, wanneer net gegranolde
muui en gestreken overhemd voor het feestje bij de Kleffens
na het hapje van papa groezelig groen wordt beproest?
Uit de beschikbare onderzoeksliteratuur blijkt dat een
verbod op spinazie-spugen leidt tot een verdringingsproces
van het gevoelsleven.
Dit 'spinaziekonflikt' kan zo leiden tot tamelijk deviant
gedrag, uitermate vervelend voor de betrokkene en voor
de hulpverlening een zeer moeilijk te bestrijden syndroom.
Ook de in hulpverleningskringen momenteel opgeld doende
methode van de 'successieve aproximatie' werkt niet.
In een enkel geval, vooral als gevolg van een toevallige
'hoge graad van maatschappelijke aanvaarding' lukt het
sommigen op te klimmen tot het verdoezelende vak van
politicus, doch in de meeste gevallen zien we kwijnende
neurotische onevenwichtige persoonlijkheden, zowel op
ambtenarenkruk als op de melkstoel.
Laatst genoemde soort is in ruime mate voorhanden na de
bocht voorbij Bergen op Zoom. De zachte glooïng en de
immer durende worsteling met de raket links latend, wacht
de lange rechte weg naar het land, wiens charme het
kritisch denken belet. Hij die, gedreven door een
gespannen gevoel van nieuwsgierigheid en komend
avontuur, het rechte pad verlaat, ontmoet langs slingerend
B-net, landelijk luierend in dia-raampjes gestoken
boerenhoeves, soms met dromerige namen zoals zimmer
frei. Dartel hormoonkalf trekt speels haar vroegtijdige
borstontwikkeling door paardebloemgeel en een door witte
wolk richting Goes voortgeduwd fietser plet een achteloos
weggeworpen babbelaarsblik. Krijsende meeuwen duikelen
achter versgetrokken voor en vechten om gifgevulde
regenworm. Een hervormd torentje met haan zingt angelus.
In de kant van de dijk snijdt een oreels oudje uit
uitbundig toeterloof voor zijn kleinkind een dwarsfluitje.
De fietser glimlacht teder bij dit Ruben-plaatje en pakt
zijn klik: klak!
Het oudje schrikt, voelt zich bijbels betrapt en werpt in
reflex zijn op braderie gesneden paeremes.
Zij, die indertijd het oudje gefotografeerd hebben, wijzen op
dit prachtig gesneden mes! Sie die in vergangener zeit
das altetje fotografiert haben, waisen die leute auf das
prachtvol geschitte messer!
Met een hoge gil, alsof hij de winnende ring gestoken had,
stort de fietser ter aarde. Het oudje, de kreet uit zijn
jeugd herkennend, buigt zijn hoofd naar het toegestormde
meeuwenpubliek, dat nog ooit een fietser heeft gegeten.
Een gerespekteerde antropologe, die in de gunstige
omstandifiheid verkeert het spinaziekonflikt van binnenuit
te kunnen bestuderen stelt:
'Doordat Zeeuwen geen spinazie eten, maar een uit zee
van god gegeven groen, is verkwisting van dit genadegroen,
zelfs door proestend jong, een gruwelijke schending van de
fatsoensnorm, en die fatsoensnorm dient met alle mogelijke
middelen gehandhaafd te worden.'
Een dramatisch aantal geknakten en gekneusden vindt
hierin zijn oorsprong! De antropologe noemt het getal van
een op elke twee Zeeuwen, spontaan erbij vermeldend dat
het onderzoek zich uitstrekte over de oorspronkelijke
bewoners van Zeeland.
Een snelle rekensom leert dat de Volle Evangelische
Gemeente in Arnemuids opvanghuis in bijbels tempo een
generatie nodig heeft om alle in vroege jeugd gekneusden
van het nieuwe ziektebeeld te voorzien: het is niet het
gebrek aan liefde dat de mensen tot homoseksualiteit
drijft, het is het onbewuste en onverwerkte spinaziekonflikt.
Tja, de lange, brede, Rechte Weg tot het einde gevolgd?
De hemelse geneugten van de burg, Middel-, Oost-, Sou-
of Dom-, vermeden?
Alle kans dat we elkaar treffen in Vlissings eetspoor,
dampend vol Zeelands Roem.
Onbeperkt!
En met drie sausjes!
Ton Besselink
Middelburg
