Peter en Leontien voor het Aksiehuis (foto: Elsa Wesiland)
je natuurlijk wel af, wat je nog anders zou
kunnen doen om de zaak nieuw leven in te
blazen. D'r is bijvoorbeeld 'n tijd gepro
beerd om er hier een ontmoetingscentrum
van te maken, waar mensen onder 't genot
van een bakje koffie elkaar zouden treffen.
Maar dan blijkt dat je toch weer een
bepaalde vaste kern aantrekt, die hier so wie
so al komt. Die zitten hier dan koffie te
drinken en dan komen er vreemden de
winkel binnen en dan werkt 't averechts.
Die zien die groep daar zitten en die blijven
de volgende keer weg. Daarom hebben we
de inrichting ook 'n paar keer veranderd.
Ach, dat heeft dan wel enig effekt. Alleen
niet dat effekt, dat een langdurig bestaan
garandeert.
Ik was zelf nog niet uitgekeken op het
Aksiehuis. Ik had het nog wel willen
proberen met veranderingen. Maar hoe
preciesja, dat zijn nog vage gedachten.
Misschien een werkplaats op de bovenver
dieping. Dat daar mensen kreatief bezig
konden zijnaffiches ontwerpen, 'n
zeefdrukkerijtjemateriaal waar iedereen
gebruik van kan maken om snel iets op te
zetten. Je zou ook boekjes kunnen gaan
uitgeven, want er zijn mensen die soms heel
aardig werk maken, maar die nooit tot
verspreiding komen. Nou, zoiets lijkt me
ook best een leuke manier omehmet
die dingen bezig te zijn.
Ik heb wel overwogen om het te proberen.
Maar jadan neem je er weer zoveel extra
werk bij. Dan loop je het gevaar dat je
helemaal geen tijd meer hebt om ook nog
eens aan akties mee te doen als het nodig is.
Kater
De drie jaar dat het Aksiehuis heeft
gedraaid, heeft het z'n diensten bewezen.
Maar uiteindelijk moet je zeggen dat het
mislukt is. En je zit nu vooral met de kater
dat het zo'n zonde is van alle tijd, geld en
energie die je in zo'n pand gestoken hebt.
Dat je dat nu gewoon als verloren moet
beschouwen. Maar goed, je hebt in die drie
jaar toch ook aktiviteiten kunnen ont
plooien en dat is ook belangrijk geweest.
Dat hebben we dan toch maar kunnen
doen.
Ik heb niet zo'n kater, dat het sluiten van
6
het Aksiehuis voor mij een reden is om
overal mee te kappen. Hoe zonde ik het ook
vind, ik ga niet bij de pakken neerzitten.
Ja, ik denk wel, dat je op 'n gegeven
moment het als een feit moet accepteren dat
mensen niet meer zo geïnteresseerd zijn in
zaken, die wij belangrijk vinden. En dat feit
moet je dan dwingen om zelf wat kreativiteit
aan de dag te leggen. Kreativiteit om
mensen op een andere manier te benaderen.
Mensen niet meer zo confronteren, mis
schienMeer op een sluipende manier
dingen doen. Dingen die de mensen wèl
aanspreken gebruiken als ingang tot
aktiviteiten. 'n Heel konkreet voorbeeld is,
dat je mensen probeert met iets leuks bij
elkaar te krijgen: met muziek of met
theater. En dan op een heel terloopse
manier dingen aan de orde stellen.
Doodzonde
Of je daarmee een nieuwe kerncentrale bij
Borssele kunt tegenhoudennee. Zo'n
besluit vraagt eigenlijk om een grote,
massale aktie. Dat is zo, maar ik zie het niet
gebeurenen je doet er niks aan. Het is
doodzonde dat al die mensen en al die
energie schijnbaar verdwenen zijn.
Maar het enige, waartoe deze feiten je
moeten dwingen is: nadenken over andere
wegen. Als je ziet, dat zoveel mensen zich
kennelijk neerleggen bij het gegeven
kernenergie, dan moet je je toch afvragen,
waarom dat zo is. Het is verspilling om dan
maar door te gaan met het soort aktivitei
ten, die je jarenlang hebt ontplooid,
uitsluitend en alleen omdat je daar ooit mee
begonnen bent. Dan zul je je moeten
afvragen, wat de mensen bezield. Is het
desillusie door het falen van de aktie-
middelen tot nu toe? Of is het des-interesse
in de problematiek? Ik bedoel: je kunt wel
heel je leven biijven roepen datje het ergens
niet mee eens bent, maar je hebt alleen kans
op verandering als je weet hoe de andere
mensen er over denken. Je moet altijd
oppassen, dat je niet gaat aktie voeren
zonder datje ook maar hebt nagedacht over
de effekten.
Maar ik geef toe: het is bijzonder moeilijk
om een betere manier te bedenken. Het
enige, wat ik nog zeker weet is, datje voor je
eigen mening uit moet komen. En als je
meent dat het de verkeerde kant op gaat met
bepaalde zaken dan moetje het aankaarten.
Maar hoedat is mij ook niet helemaal
duidelijk meer. 't Blijft een kwestie -denk
ik van verzinnen op het moment zelf.
Sappelen
We hebben in het Aksiehuis ook wel eens
een diskussie over de strategie proberen op
te zetten. Maar er kwamen altijd te weinig
mensenEn als er oplossingen gevonden
werden, waren het meestal oplossingen
voor de korte termijn. Dan zit je na drie,
vier maanden weer met hetzelfde probleem.
En dan kun je wéér gaan beginnen met het
aan de kaak stellen van het probleem en het
zoeken naar oplossingen.
Ik ben er nu wel mee akkoord, dat het
Aksiehuis stopt. Je kunt niet blijven
sappelen op 'n halve paardekracht. Dan
moeten mensen maar iets anders verzinnen
als ze elkaar nog willen vinden om voor iets
goeds bezig te zijn. Ik denk wel, dat dat ook
gaat gebeuren. Zeker in Middelburg, want
je zit hier toch na drie jaar Aksiehuis met
zoveel kennissen en bekenden, dat je vrij
snel een groep bij elkaar hebt als het nodig
is.
Soms denk ik: misschien is het wel goed, dat
het weggaat. Want het kan nu niet meer zo
zijn, dat als er iets moet gebeuren, de
meesten denken: och, het Aksiehuis is er,
dus die zullen dat wel even opknappen
Want, achteraf gezien realiseer ik me dat
steeds meer dingen automatisch op het
Aksiehuis werden afgeschoven; dat hier
dingen gebeurden, waarvan de uiteindelijke
verantwoordelijkheid bij andere mensen
had behoren te liggen. Dus in die zin is het
wel goed, dat mensen het weer zélf moeten
gaan doen.
Ik denk ook, dat er in het najaar wel dingen
gaan gebeuren, ondanks het feit, dat wij er
niet meer zijn. Daarom: het Aksiehuis is
niet onontbeerlijk. Maar als thuisbasis voor
aktiviteiten is het jammer dat we het kwijt
zijn.
Kees Slager
