Nieuwe huizen in Escambray, vlakbij de grens met Honduras. Hier hebben de Zeeuwen onder meer gewerkt. orrlogsgewonden ontmoet. De frequentie van het geweld blijkt ook uit het feit, dat bijvoorbeeld op de weg naar Ocotal een stel bruggen zijn opgeblazen. Er zijn wel noodbruggen aangelegd, maar enkele daar van zijn later weer opgeblazen. Sjaak: Ik heb in tegenstelling tot Willem wel direkt te maken gehad met het oorlogsge weld. Elke dag was er wel wat. Ook grotere aanvallen. Dat nieuws dringt niet door tot de Zeeuwse media. Zo heb ik in de anderhalve week dat ik in de provincie hoofdstad Esteli verbleef, drie keer grotere aanvallen meegemaakt waarbij verschillen de burgers de dood vonden. Suus: Een ander voorbeeld van het gruwelijk geweld blijkt uit een gesprek dat ik heb gehad met de Nederlandse pater Theo Klomberg uit de Achterhoek. Die vertelde mij dat in juni 1985 een koöperatie door de kontra's was aangevallen waar op dat moment maar twee mensen aanwezig waren. Deze mensen hadden niets met de militairen te maken. De twee zijn later allebei met opengesneden nek en buikwand teruggevonden. Van zulke zaken hoor je nooit in Nederland terwijl het regelmatig gebeurd. Tolerantie NZ: Hebben jullie iets van onderdrukking van de bevolking door de Sandinisten gemerkt? Willem: Nee, in tegendeel. Naar mijn mening wordt er zelfs nog veel te tolerant opgetreden tegen bijvoorbeeld dienstweige raars. Ik zal dat verduidelijken met een voorbeeld. Er is in Nicaragua een dienst plicht vanaf 18 jaar voor een periode van twee jaar. Veel protestantse sekteleden, Evangelicos, doen een beroep op de wet gewetensbezwaarden. Door de Sandinisten wordt daar (zonder een diepgaand onder zoek) zondermeer in toegestemd, terwijl juist binnen die groep veel sympathie bestaat voor de kontra's. Zij zien de kontra's als 'strijders voor het woord van God'. Ik vind dat hypokriet, omdat juist de kontra's gewapende terreur uitoefenen. Zij weigeren wapens te dragen, maar deson danks sympathiseren ze met de terreur die onschuldige mensen het leven kost. Verder is mij opgevallen dat de revolutie door een 10 brede laag van de bevolking ondersteund wordt. Maar die steun komt wel meer en meer onder druk, doordat de oorlog 40% van de begroting opslokt. Daardoor komt er een achterstand in de opbouw van het land. Hierdoor krijgt de Nicaraguaanse overheid niet de kans om de armoede onder de bevolking te bestrijden en de gezond heidszorg te verbeteren. Om dit verbeteren blijft Europese druk op Amerika noodzake lijk. Zeker nu er democratische verkiezin gen zijn geweest. Sjaak: Ik vind het voorbeeld van Willem niet zo'n gelukkig voorbeeld. Er is wel degelijk sprake van dwang. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat drie maanden geleden nog een groep mensen door de autoriteiten is verplicht om zich in de nederzetting Escambray te gaan vestigen. Omdat ze in een door het leger te gevaarlijk geacht gebied zouden wonen. Er is voor deze redenering wel iets te zeggen, maar anderzijds toont het aan dat er dwang wordt gebruikt. Ook daarvoor mag je je ogen nooit sluiten. Een ander voorbeeld dat in Nederland beter bekend is, is de verplichte overplaatsing van de Miskito indianen. Daar is in Nicaragua een discussie over gevoerd. Door deze discussie is het nu mogelijk geworden dat deze mensen kunnen terugkeren naar hun oorspronkelijke woongebieden. Zij krijgen hiervoor zelfs materiële hulp van de regering. Tevens wordt er nu overwogen om hun gedeeltelijke autonomie te geven. Verder moet ook gezegd worden dat er sprake is van perscensuur. Maar uit de berichtgeving blijkt toch dat er redelijk veel kritiek op de autoriteiten mogelijk is. NZ: Hebben jullie nog iets toe te voegen waarvan je vindt dat het aan de orde had moeten zijn? Sjaak: Ja, het feit dat alle Nicaraguanen zowel de oppositie als de Sandinisten het belangrijk vinden dat er geen invasie van een buitenlandse mogendheid in hun land komt. Men is daar ontzettend bang voor. Men is van mening dat men zélf de problemen moet oplossen. Er is ons gevraagd om hiervoor in het Westen aandacht te vragen. André van Himme Ocotal, 24-7-85 Na 3 zeer lange dagen reizen kwamen we in Managua aan. Even schrikken van al dat militaire gedoe. Rare stad. Centrum totaal verwoest. Van de viering van de 19e juli hebben jullie zeker gelezen: 550.000 mensen samen op het Plein van de Revolutie. In die hitte. Wat een ongelooflijke hysterie. Ontzettend aan doenlijk om zulke massa's arme mensen te zien demonstreren voor hun vrede en onafhankelijkheid. Thomas Borge, Er nesto Cardenal, Luis Ortega en veel andere beroemde mensen waren er. Na afloop reed de auto van deze regeringslei ders door de uitzinnig juichende menigte. Achter het stuur: Thomas Borge (minis ter Buitenl. Zaken), daarnaast Daniel Ortega (president), achterin Sergio Ra mirez (vicepresident). Zonder enige beveiliging. Ze stopten even om ons zelfgemaakte spandoek te bekijken. Nu zijn we al twee dagen onderweg naar het noorden, waar we gaan werken. Een deel van de groep blijft in Ocotal; wij gaan door naar Jalapa om daar in vluchtelingenkampen te helpen. De oorlog is hier heel duidelijk. In Managua was het net buiten de stad al allemaal militair gedoe, maar hier overheerst het alles. Overal kampen, loopgraven, pa trouilles, etc. Het ziekenhuis van Esteli (waar we één dag waren) ligt vol met oorlogsslachtof fers. En niet alleen lichamelijk getroffe nen; nee het komt hier ontzettend vaak voor dat mensen geestelijk in elkaar storten omdat ze de ontzettende span ning niet langer aankunnen. Die kon stante verschrikkelijke onzekerheid of de contra's zullen aanvallen, of er een invasie komt, of ze wel zullen blijven leven. Veel mensen beginnen helemaal te trillen; anderen beginnen zomaar te huilen, omdat ze het niet langer kunnen verdragen. Wat is dit voor smerige, laffe oorlog? Door deze beelden word ik steeds meer gemotiveerd om straks in Neder land al m'n energie te gebruiken om onze Grote Broeder de VS tot andere gedachten te helpen brengen. Jalapa, 5-8-85 Twee weken gewerkt in het vluchtelin genkamp Escambray. Het is in Neder land op de t.v. geweest in een vpro- uitzending van Emile Fallaux. Het is het hol van de leeuw, want rondom zijn overal contra's. Ik heb gemerkt in wat voor moeilijke omstandigheden hier moet worden gewerkt. Ik blijf nog één week, dan wil ik in de tabak gaan werken. Doe me een lol en stuur deze brief zo snel mogelijk naar m'n moeder. Matagalpa, 18-8-'85 Het is allemaal even anders gelopen. Toen we uit het vluchtelingenkamp kwamen (waar ik nu niet over ga

Tijdschriftenbank Zeeland

Nieuw Zeeland | 1985 | | pagina 10