Scheiden
klinkt. Bovendien is het ook in belang van
de adverteerder, want met een goede spot
krijgt hij meer reacties.
We mogen zeven minuten reclame per dag
hebben en dat zit op het ogenblik nog lang
niet vol. We zitten ongeveer op de helft.
Daarmee konden we de kosten aardig
dekken, maar nu we op lokatie willen gaan
opnemen, wordt 't duurder en zullen er een
paar reclamespotjes bij moeten.
Radio Noordzee werkt heel anders, die
draait alleen maar om adverteerders te
kunnen trekken. De d.j.'s maken program
ma's om hun eigen stem te horen en ze
krijgen er ook een vergoeding voor.
Welk budget we nodig hebben voor de
uitzendingen? Dat is moeilijk te zeggen. De
maandelijkse opbrengst van de advertenties
willen we liever niet prijsgeven vanwege de
concurrentie van Radio Noordzee. Maar,
dat kunnen we wel zeggen, het is geen
gouden handel en dat is onze opzet ook niet.
Als je een commerciële radio wordt, stootje
zoveel mensen tegen het hoofd. We kunnen
genoeg adverteerders krijgen. Maar, zeggen
ze dan, we willen dan wel in een program
maatje onze naam ook eens horen. Daar
beginnen we niet aan.
Gelul
Het zou heel aardig zijn de raadsvergade
ringen uit te kunnen zenden, waarin beslist
wordt over de komst van een lokale radio.
De tweede kerncentrale is ook een aardig
onderwerp. Maar je moet oppassen dat je
niet teveel gelul op de radio krijgt, zoals bij
de VPRO. Het moet ook goed worden
gebracht; het gaat erom dat je niet een
standpunt erdoor drukt. Wij zeggen altijd:
Radio Popular is objectief en betrouwbaar.
En vooral: de mensen willen geen moeilijk
gelul, ze komen van hun werk en willen een
muziekje opzetten.
Wij denken dat een lokale radio voor
Middelburg en Vlissingen geen haalbare
kaart is. Wel zijn we er van overtuigd dat er
een lokale radio voor heel Walcheren komt.
En dat worden wij. We hoeven geen
subsidie. Krijgen we het, dan zeggen we
natuurlijk geen nee. Wij willen bewijzen dat
we 't zonder subsidie en reclame op
Walcheren kunnen.
Over ongeveer twee jaar is de PTT pas,
technisch gezien, zo ver dat een lokale radio
zou kunnen starten.
Dus over twee jaar gaat het hier pas spelen,
wij kunnen dan zeggen: al tweeëneenhalf
jaar maken we goede radio, we hebben alle
apparatuur, we kunnen onmiddelijk begin
nen. Het is een kwestie van hard werken.
Wat Radio Popular betreft, wordt de lokale
radio op Walcheren straks een mixture van
Hilversum III en regionale zaken. Dan kun
je de mensen naar je toe halen. Als je geen
Zeeuws nieuws brengt en alleen Zeeuwse
muziek, dan draaien de mensen gauw de
knop om. Als we alleen Zeemlse boeren
jongens zouden moeten brengen, dan
hoeven wij niet zo nodig.
Misschien blijft Radio Popular dan wel
bestaan, maar in België. De mensen moeten
denken; het is onze radio, wij krijgen erop
wat wij willen.
Ad de Jong
'Wist jij dat Annie en Hans gaan scheiden?'
Hij roerde even in zijn koffie en lepelde daarna uitvoerig zijn zachtgekookt
eitje leeg. Hij slurpte er behaaglijk bij.
'Annie heeft het me verteld', zei ze kortaf. Ze stond op en liep naar de
gootsteen. Hij keek haar na tussen zijn oogharen door.
'Het lijkt wel een epidemie. Gisteren Chris en Alie, vorige week Rob en Lia, en
niet te vergeten Ben en Gerrit. Dat zijn dan wel twee homo's, maar ze woonden
toch ook al twaalf jaar bij elkaar. Nou ja, voor de kinderen hoeven zij in ieder
geval niet bij elkaar te blijven.'
Hij lachte even hinnikend en sloeg met een klap zijn lege eitje tot moes.
Ze kwam stuurs terug aan tafel zitten en bekeek misprijzend de rotzooi die
hij ervan gemaakt had. 'Het heeft wel je interesse hè?' vroeg ze met hoge stem.
'Ach, je wordt er zo vaak mee gekonfronteerd', zei hij vaag. 'Je kunt er
nauwelijks nog omheen. Het is een alledaagse bezigheid geworden.'
Ze snoof nadrukkelijk. 'Er wordt hier in huis de laatste tijd nergens anders
meer over gepraat. Elke dag weer kom jij met verhalen over vrienden en
kennissen die uit elkaar gaan. Het lijkt wel of je er speciaal langs gaat om
te vragen hoe het er mee staat. Heb je soms ook plannen in die richting?'
'Ik?' Met grote onschuldige ogen keek hij haar aan. 'Maar lieve schat, hoe kom
je daar nou bij? Ik heb een prima leventje bij jou hoor. Op tijd m'n natje en m'n
droogje, 's Avonds lekker teeveetje kijken, in de weekends een rondje rijden.
Wat wil je nog meer? Nee, nee, het feit dat ik er over praat, komt gewoon omdat
je er niet omheen kunt. Het gebeurt nu eenmaal voor je ogen, dat moet je toch
wel kunnen onderscheiden.'
'Zie je wel, weer het woord scheiden', riep ze fel: 'Het zit gewoon in je kop.'
Hij leunde achterover op de houten keukenstoel. 'Liefje', zei hij rustig. 'Je ziet
spoken. Als ik nu voortdurend op m'n tellen moet gaan passen om te
voorkomen dat ik een bepaald woord uitspreek kunnen we er wel mee
uitscheiden.'
Hij stokte even en keek kwasi-wanhopig naar het plafond.
'Genoeg', gilde ze furieus. Ze kwam met haar gezicht dicht bij het zijne en liet
haar stem dalen tot een sissend gefluister. 'Ik wil dat woord hier in huis niet
meer horen. Versta je me? Nu-niet-en-nooit-niet! Basta.
Om haar woorden kracht bij te zetten sloeg ze zonder te kijken met haar vlakke
hand op een tube mayonaise die op tafel lag. Een lange sliert spoot schuin
omhoog in haar haar, waardoor ze plotseling op een versierde kerstboom leek.
Hij probeerde een opkomende bulderlach te onderdrukken, maar het resultaat
was een wezenloos gehinnik, wat niet meer te stoppen viel.
In machteloze woede ging opnieuw haar hand omhoog, maar huilend van het
lachen ontweek hij haar en vluchtte de trap op naar het slaapkamertje dat hij
aan het timmeren was.
Met een boos gezich bekeek ze zich in de spiegel en kon er niet om lachen.
Geruime tijd hoorde ze hem boven stommelen en timmeren. Het had iets
gezelligs, dat gerotzooi in huis. Af en toe floot hij iets of zong een liedje
met zelfgemaakte tekst. Meestal schunnig, want daar had hij altijd ontzettende
lol in.
Langzaam werd ze rustiger. Ze deed de afwas, zette koffie en schonk voor hem
ook een kopje in. Met het kopje in de hand liep ze de trap op om het hem te
brengen.
Plotseling verstarde ze. Met een lange uithaal hoorde ze van boven zijn stem:
'Het zóóónnetje gaat van ons sch
Even viel er een diepe stilte. Het kopje trilde in haar hand, terwijl ze beweging
loos op
loos half op de trap stond. Toen zette hij opnieuw in:
'Het zóóónnetje gaat ons verlaaaten, het avondrood kleurt reeds
Moeizaam klom ze verder de trap op. 'Rotzak', mompelde ze vertederd.
Raats
15
