Volkspetiet
TON
'goedenavond j
ik kprt) voor befc
petit...
s:
Samen met een recht in de leer uitgeweken
nieuwmarktrellen kommunist lopen we een
wijk, met excuses teruggegeven, uitbesteed
aan een druk doend mooi-weer socialist.
Heen, op de fiets, de tekst geoefend:
'Wij zijn van het volkspetitionnement
tegen plaatsen van kruisraketten en zouden
graag uw handtekening.'
'Wij zijn van het vredesplatform en vragen
u een handtekening tegen het plaatsen
van...'
'Wij zijn van het Ka-Ka-eN en zouden
graag uw kaart mee willen nemen...
heeft u het volkspetiet al getekend?'
En dan een bijna volle kaart met jehova-
lach vooruithoudend, blijkt de meest
duidelijke tekst. Thom ontdekt dat honden
bezitters niet tekenen, vrouwen 'even aan
mijn man vragen', ook niet.
Een eerder overgeslagen streng christelijk
rusthuis, toch gedaan na enige discussie,
stelt mij in het gelijk dat deze bevolkings
groep niet tekent.
'Is het van het ikavee?' vraagt een naar
beneden gehaald klederdracht. Een er
kennend jaha, levert een bot neen op, daer
doe wij nie an mee! De 140 adressen
van de Henri Dunantlaan blijken allen in
een flatgebouw te zitten.
Onbekend met haar bewoners is het
wachten op iemand die het afgesloten
halletje opent om binnen te glippen.
Jeugdsentiment-paars op de vloer en in de
diverse halletjes staan zitjes met geborduur
de kleedjes, wat doet vermoeden in een
opslagplaats voor oma' beland.
De eerste geopende voordeur, grijs en
gebogen, zegt al de kaart opgestuurd te
hebben, een tweede aardappelstem: noh
jonge dan ban je bij ons aan het vurkeerde
adres.
Door de deur antwoorden wij op de vraag
van bloemetjesjurk hoe wij erin komen.
'Dat mag niet hoor', zegt het permanent,
de zakdoek in de hand. 'Het is verboden
dat bewoners zomaar de deur openen, je
moet toestemming van de direktrice
hebben', snuift de eau de cologne. 'Die
is boven op de administratie.'
De boven etage geeft geen toestem-dame:
al naar huis. Wel een uniek uitzicht op de
stad en een kijk in de keuken: gerangschikte
pudding. In de aangrenzende eetruimte een
rood hoofd, vergezeld van twee jurken:
gezet en streep.
Het word een mosselavond en wat wij wel
willen van mevrouw beheerster. 'O neen,
daar zijn wij hier op tegen hoor', zegt het
drietal, waarvan het rode hoofd bestuur en
dus woordvoerder van heel de flat mag zijn.
Dat lijkt ons ongepast, merken wij op, de
vraag om weg te gaan negerend. 'Wij
moeten dat hier niet. Wilt u weggaan!'
gebiedend priemt het rode hoofd richting
deur.
'Is er misschien ook een voorzitter van het
bestuur?' Wij, aarzelend met toch iets van
zending in de stem. 'Meneer tot drie maal
toe, wilt u weggaan of moiet in u er uit-
donderen.'
De geaffekteerde dreiging doet me lachen,
nodig uit om tot dramatische aktie over te
gaan. 'O-oh-oh-oho', ploffen de jurken,
terwijl het rode hoofd manhaftig mijn jasje
kietelt richting lift, doch wij preferen met
onze jonge benen de trap.
Omdat we met de vrede bezig zijn, verlaten
we het pand. 'De Russen hebben in elk geval
al een plek waar ze rustig zo'n kruisraket
kunnen gooien', bromt Thom.
'De mensen willen hier veilig wonen', zegt
de beheerster van de service-flat de andere
dag. 'Laatst is hier nog bij een kollekte
een Perzisch kleedje gestolen. Waar ze
woonden, waren ze bang; daarom wonen ze
hier.'
Het idee om de flat op de basis Woens-
drecht of desnoods op het Rode Plein
te zetten mocht geen instemming krijgen.
Kollektanten en aksiegroepen, richt u op de
Henri Dunant en redt de gegoede ouder
dom uit het zelfgekozen gevang, ontfutsel
hun centjes, zodat deze bio-industrie
omgezet kan worden in scharreloudjes.
Werp weg die knellende ballast, kameraad
en teken voor je vrijheid.
17
