Fragment
vervolg van pag. 16
ge gegevens - bijvoorbeeld die over de
effecten van giftige stoffen- zijn verspreid
over een zeer groot aantal rapporten,
andere gegevens zijn om vervuilers te
beschermen 'geheim'. Een centrale
databank en openbaarheid van gegevens
zijn dan ook politieke wensen van de eerste
orde.
De eerder door mij geciteerde Naisbitt stelt
dat door de nieuwe technologische ontwik
kelingen de keuzevrijheid enorm toeneemt.
Vroeger trouwde je of je trouwde niet, je
werkte van negen tot vijf of je werkte niet,
van de meeste producten waren maar een
paar variëteiten verkrijgbaar, tegenwoordig
zijn de keuzemogelijkheden op vrijwel elk
gebied toegenomen. Dit sluit aan bij de
behoefte om de eigen identiteit tot
uitdrukking te brengen, zowel in het
consumptiepatroon, het werk, de persoon
lijke relaties als in de eigen opvattingen en
persoonlijke normen en waarden. Als we
van die keuzevrijheid goed gebruik maken,
schept dat mogelijkheden die tot enorme
verrijking van het leven kunnen leiden,
aldus Naisbitt.
Naarmate er meer geleefd en gewerkt wordt
vanuit eigen opvattingen, waarden en
normen zullen er ook meer organisatiever-
banden ontstaan van groepen mensen die
een bepaald doel nastreven. Bijvoorbeeld
het recht op zelfbeschikking bij medische
behandeling of het recht op euthanasie.
Andere voorbeelden zijn vrouwenbelan-
genstrijdgroepen, milieuorganisaties, of de
vredesbeweging.
Overheden, die geen oog hebben voor deze
ontwikkelingen zullen steeds meer zaken
willen centraliseren. En helaas bestaat deze
neiging bij de Zeeuwse overheden. Inspelen
op de nieuwe ontwikkelingen betekent
decentralisatie en het bevorderen van
diversiteit.
In Zeeland hebben we te maken met grote
groepen sterk traditioneel ingestelde bur
gers. Een klein deel wijst bijvoorbeeld het
bezit van televisie af. Zeeuwse sociologen
zouden zich af moeten vragen wat voor
effecten deze opstelling heeft op langere
termijn.
Zeeland kent echter ook sterk vernieuwen
de krachten, die hun plaats opeisen. Deze
vernieuwende krachten zijn sterk gepor
teerd voor democratisering, individualise
ring, vrouwenemancipatie, burgeremanci
patie. Juist deze groepen zullen een
informatievoorziening wensen die veelsoor
tig is. Toekomstige generaties zullen
behoefte hebben aan een regionale omroep
om snel en doeltreffend met moderne
middelen informatie te krijgen.
Traditionele belangengroepen die tot voor
kort in staat waren via een eigen informatie
voorziening hun achterban eenzijdig voor
te lichten, zullen het moeilijk krijgen in deze
maatschappij die op alle punten onafhanke
lijke informatiesystemen kent. Dit kan een
reden zijn voor zittende bestuurders om niet
in te spelen op de nieuwe ontwikkelingen.
Niet inspelen op de nieuwe ontwikkelingen
dient echter iedere bestuurder zwaar
aangerekend te worden, omdat daarmee de
hele Zeeuwse samenleving op achterstand
wordt gezet.
Jopie Boogerd
20
Terwijl hij op de brug over het kanaal liep waaiden de kontaktlenzen uit z'n
ogen. 'Stik de moord', riep hij hartgrondig. 'Vierhonderd ballen het kanaal in.'
Kippig liep hij verder, zich aan de leuning vastklemmend. Zonder lenzen zag
hij werkelijk geen fluit. Tastend langs de muren ging hij op weg naar huis.
Onderweg werd hij nageroepen door kinderen die dachten dat hij dronken
was en een keer bijna doodgereden door een automobilist om dezelfde reden.
Thuisgekomen zocht hij zijn oude bril, een souvenir uit de jaren zestig,
met sterk vergrotende glazen, die hem het aanzien gaven van iemand diezich
voortdurend ergens over verwondert.
Dat deed zijn vrouw ook toen ze thuiskwam. 'Kom er maar achter vandaan
hoor', zei ze toen ze binnenstapte.
Hij kende het grapje nog van vroeger en kon er niet meer om lachen.
'De schellen zijn me van de ogen gevallen', zei hij en vertelde wat er gebeurd
was.
Met verbazing hoorde ze zijn verhaal aan. Kontaktlenzen die uitje kop waaien,
terwijl je zoveel wind tegen hebt dat je hem bijna achter hebt?
Hij vond het zelf ook een lullig verhaal, maar het was niet anders.
Ze bekeek hem geringschattend en schudde langzaam haar hoofd.
'Lui', zeiden haar ogen. Hij voelde zich ongemakkelijk achter die grote
etalageruiten. Het sfeertje was er weer.
'Waarom kunnen we daar eigenlijk niet meer knoerhard om lachen?', vroeg
hij. 'Gewoon eerst alles verschrikkelijk vinden en 't is toch verdomme weer
vierhonderd gulden naar de knoppen en bespreken hoe dat verder moet en
daarna alles herhalen en aandikken en overdrijven en tenslotte in een stuip
liggen van het lachen. Waarom kan dat niet meer?'
Ze zweeg en draaide zich om. Hij wist het antwoord zelf al.
'Je staat er weer goed op vananvond met die telelenzen voor je snufferd', zei
ze koeltjes, 'zo zal je wel indruk maken op Hans en Marjan.'
Shit. Dat was hij vergeten. Marjan, een geflipte biotrut die zo vegetarisch was
dat ze haast kotste van haar eigen tong. En Hans, een getatoueerde macho,
die meer erotiek verspreidde dan hij kon waarmaken. Aan die twee had hij nu
echt wel behoefte.
'Wat zie jij toch in die twee neurotici?' zei hij kwaadaardig terwijl hij zijn
brilleglazen poetste. Zoals hij daar zat leek hij op Woody Allen.
'Die twee neurotici, lieverd, hebben meer in hun mars dan jij in je weg
gewaaide kontaktlenzen:
Marjan is een deskundige op het gebied van de macrobiothiek en tevens
voorzitster van de Vereniging voor Vrije Sexuele Opties en Hans is het type
manager waar de computers de grootste moeite mee hebben. Bovendien is
Hans een man, een echte, bedoel ik. En ik kan me niet herinneren dat die
kwalifikatie op jou ooit van toepassing is geweest', zei ze boosaardig.
'Een echte man', herhaalde hij knikkend. 'Tjonge jonge, dat is de waanzin.
Nou, ik zal je één ding vertellen. Ik ken iemand die een dubbele garage heeft
laten bouwen en daar staat alleen maar een fiets in. Ikzou meneer Hans niet te
hoog inschatten als ik jou was.'
Ze bekeek hem een ogenblik peinzend, zoekend naar een laatste woord. 'Je
weet niet half hoeveel voordelen een stevige fiets biedt', zei ze toen lijzig.
Raats
