Overheid diskrimineert
homo's in affaire Sluiskil
Moet Eric Landuyt het land uit?
Als je de politici mag geloven, wordt er in ons land niet gediscrimineerd tussen mensen die getrouwd zijn of die
ongetrouwd- samenwonen. De Tweede Kamer nam daartoe zelfs een Wet Gelijke Behandeling aan.
Vlaar dat die wet nog geen garantie is voor (overheids-)diskriminatie bewijst de affaire van Jan Buuron en Eric
.anduyt te Sluiskil. Zij vormen een homofiel stel, dat al een paar jaar samenwoont en ook graag bij elkaar wil
blijven. Maar omdat Eric een Belg is en geen werk heeft dreigt hij door justitie het land te worden uitgezet.
Zoiets zou bij justitie nooit opgekomen zijn als er sprake was geweest van een -werkloos- getrouwd stel,
waarvan één der partners buitenlander was. Maar omdat homo's niet kunnen trouwen, kan de overheid Eric het
and uitzetten en een relatie kapot maken
André van Himme bericht over de 'gelijke behandeling' in de praktijk.
)e Terneuzenaar Jan Buuron en z'n
ïelgische partner Eric Landuyt wachten in
panning af, of Eric alsnog een verblijfs
vergunning krijgt. Op 27 november '85
creeg Eric van het ministerie van Justitie
>ericht, dat de verblijfsvergunning, die hij
>egin van dat jaar aanvroeg, werd gewei
gerd. De reden: Eric is evenals zijn vriend
an werkeloos en -aangewezen op een
>ijstands-uitkering.
lun advocaat, Lex Penders uit Roosen-
laal, vindt dat er nogal wat principiële
;anten aan de zaak zitten. Omdat de
Nederlandse wet niet toestaat dat homo-
exuelen met elkaar in het huwelijk treden,
oopt Eric een verblijfsvergunning mis, die
lij anders zou hebben gekregen. Er lijkt
naar één uitweg mogelijk en dat is, dat één
an beiden werk vindt, zodat het stel over
igen financiële middelen beschikt. Een
ndere mogelijkheid is, dat de staatssecre-
aris alsnog terugkomt op haar besluit. Dat
vil advocaat Penders via een herzienings-
erzoek proberen te bereiken, want -
indanks alle pogingen- krijgen Jan en Eric
een werk te pakken op dit moment,
'o heeft Zeeland ondanks een Wet Gelijke
behandeling zijn eigen probleem-geval,
waaruit duidelijk blijkt dat homo's nog
teeds gediscrimineerd worden vergeleken
net hetero's. En zo wordt een samenle
vingsverband, dat volgens de nieuwe
Mgemene Bijstandswet gelijk is aan dat van
en gezin, toch door de overheid uit elkaar
;erukt. Dit is het verhaal van Jan en Eric.
Relatie
an: 'Ik hab sinds 1976 steeds gewerkt. Via
e WSW werd ik uitgeleend aan het
Centrum voor Vakopleiding in Terneuzen.
"ijdens mijn werk daar heb ik veel
iroblemen gehad omdat ik homosexueel
en.
n augustus 1983 leerde ik Eric kennen. Wij
•evielen elkaar en we knoopten een relatie
an. Na een poosje besloten we om
oortaan samen door het leven te gaan.
Maar daarmee begonnen de problemen pas
goed.
Eric woonde in Oostende in België en ik in
Terneuzen. Dat is een afstand van ruim
tweehonderd kilometer (heen en terug) en
als je dan bedenkt dat we allebei ons werk
haddenBovendien mag ik niet in België
wonen omdat ik anders kan worden
ontslagen, want als je in WSW-dienstver-
band werkt, ben je verplicht om in
Nederland woonachtig te zijn.
Ondanks die verplichting zijn we -begin
1984- toch gaan samenwonen. Maar ja, dat
was nauwelijks te doen. Door een samen
loop van omstandighedëh heb ik toen
besloten om per 1 juni '84 mijn ontslag te
nemen bij de WSW. Vanaf dat moment kon
ik mij officieel in België vestigen, wat ik ook
deed.
Café
Omdat ik geen stilzitter ben, nam ik het
initiatief om in Oostende een eigen café te
beginnen. Ik investeerde m'n laatste
vijfduizend gulden aan spaargeld en ging
enkele financiële verplichtingen aan. Op 1
juli '84 opende het café z'n deuren en al
meteen was het erg druk. Zo druk zelfs, dat
het onmogelijk was om het werk in m'n
eentje te doen. Er moest dus personeel in
dienst worden genomen of Eric zou moeten
stoppen met zijn werk en mij helpen.'
Eric: 'Ja, ik heb daar toch een tijdje moeten
over nadenken, wat ik zou gaan doen. Ik
werk al sinds mijn 21ste jaar en ik ben nu 36.
Zo'n stap naar het zelfstandig ondernemer
schap zet je niet zomaar. Uiteindelijk was
doorslaggevend voor mij, dat als ik met
mijn baan zou stoppen, wij pas echt met
elkaar zouden kunnen samenleven. Tot op
dat moment was dat immers nog niet echt
mogelijk geweest: als Jan werkte, sliep ik en
als Jan sliep, werkte ik. Dat kwam omdat ik
bij de Buurtspoorwegen in Oostende erg
onregelmatige werktijden had, terwijl Jan
altijd 's avonds en tot midden in de nacht
met zijn café in de weer was.'
Jan: 'Maar wat gebeurde erNauwe
lijks één maand nadat Eric met z'n werk
gestopt was, zien we op onverklaarbare
wijze bijna geen klant meer in ons café.
Omdat ik de eerste drie maanden erg goed
gedraaid had, hadden we wat reserve
kunnen opbouwen. We dachten dat die
terugloop van bezoekers maar tijdelijk zou
zijn en we spraken onze reserves aan. Maar
de bezoekers kwamen niet terug en ja, je
moest toch leven, je huur betalen en aan je
financiële verplichtingen voldoen. Het
duurde dan ook niet lang, of het was
duidelijk dat we het niet meer konden
volhouden.
Gevlucht
We hebben nog geprobeerd een nieuwe
lening af te sluiten, maar toen dat niet
mogelijk bleek te zijn, zijn we -met achter
lating van onze hele inboedel èn de schulden
- naar Nederland gevlucht. We waren van
plan om daar weer werk te zoeken.
Begin januari '85 kwamen we in Terneuzen
aan, zonder een cent op zak. En toen begon
de lijdensweg pas goed. Hoe Erip en ik ook
naar werk zochten en brieven schreven, tot
op de dag van vandaag is het ons niet gelukt
om werk te vinden.
Intussen moesten we wel leven. Dus we
vroegen een bijstandsuitkering aan bij de
Sociale Dienst in Terneuzen. Toen hebben
we maandenlang met een wekelijks voor
schot van honderd gulden moeten zien rond
te komen. Hoewel we dus geen cent hadden,
kregen we zelfs geen beetje hulp van de
Sociale Dienst. Zo vroegen we om een
lening om onze woning in te richten. Het
werd zonder pardon afgewezen.'
Eric: 'Omdat ik als Belg voor mijn verblijf
in Nederland een verblijfsvergunning moet
hebben, vroeg ik die begin '85 aan.
Daarnaast werd gelukkig ook aan mij -per
februari- een bijstandsuitkering toegekend.
Maar het heeft wel maanden geduurd voor
ik- daarvan ook maar een stuiver heb
uitbetaald gekregen. Jan en ik moesten dan
15
