Jasje
mei
:g dat?
edrie
ar cf
Cerk
lies.'
jn loop te hebben, alleen dan is echte
emokratie mogelijk en is er een kans dat dit
lies zich niet zal herhalen.
/e hebben hei over de vaak wat
Dorzichtig positieve (soms ook ronduit
egatieve), afstandelijke houding van ker
en en partijen. Maar ook over de blije
srrassing toen vanaf een Vlissingse kansel
>t deelname aan de tocht werd opgeroe-
en, over de collecte-opbrengsten (een
ken van medeleven) en over de PvdA
aarin 'stevig wordt gediscussieerd'.
Iet gesprek stokt als ik naar concrete
leidsdaden van die direkte omgeving
raag. 'Tja, nou, je weet het niet hè?',
arzelen ze. Boertien vertikte het om iedere
ser we^r een petitie in ontvangst te nemen.
In Van den Broek stuurt petities niet meer
oor naar ambassades van de betreffende
inden. Want, is het argument, Buitenland-
Zaken moet iedere keer maar weer
itzoeken of hetgeen in de petities als feiten
ordt aangedragen ook echt waar is. Ook
Irieven naar de vaste kamercommissies
aor Buitenlandse Zaken worden, op een
tzondering na, niet beantwoordt. 'Nee,
s je 't zo zegt
ien nette vrouw
>e aandacht voor andere landen dan alleen
rgentinië viel overigens niet bij alle deel-
eemsters in even goede aarde. Sommigen
aakten af, herinneren de drie zich. Velen
adden het toch al moeilijk thuis, met
ïannen en familieleden. 'Een nette vrouw
oet zoiets niet', was en is hier en daar de
vertuiging.
•ommigen in het comité hebben het er ook
et makkelijk mee hoor', peinst Lenie. 'Ik
;n iemand bij wie het thuis wel eens mis
)u kunnen lopen'. 'Nee toch', schrikken de
ndere twee. En dan komen de verhalen
ver de problemen thuis, maar ook over de
:1e solidaire mannen en vrouwen.
11e drie herinneren ze zich nog levendig de
daden sfeer die er heerste toen ze tijdens
:n Middelburgse braderie een tocht
ielden en hoe toen alle muziek werd
tgezet. 'Nou, dat was prachtig'* zegt
lettie. 'Je zag dat de mensen onder de
idruk waren'. 'En', voegen ze er aan toe,
och fantastisch dat men ons toen zo
gemoet is gekomen.' Da's ook wel eens
iders. Niet alle toeschouwers tonen altijd
enveel begrip. 'Die mosten ze tuus eens
n bitje beter anpakken', is een veel
hoorde. 'Daar lachen we dan maar om',
gt Wilma. 'Ze weten niet beter hè, en dat
•vijgen van ons -de tochten verlopen in
>soluut stilzwijgen- werkt velen ook op de
nuwen, daar kunnen ze niet tegen.'
aam
waai
lruk
naai
i. Ei
d uil
mei
'Hei
diem
p 20 februari is het dus weer zover. Van
oskade naar Hofpleinkerk, waar met een
bedsdienst (voor hen die daar aan deel
illen nemen) en een informatiemarkt waar
mensenrechten-situatie in Chili aan de
de wordt gesteld. De Dwaze Moeders
ouden vol, want:
Het is gebeurd
en het gebeurt nog steeds
en het zal blijven gebeuren
als er niets tegen gebeurt.
(uit: Zwijgend protest)
Riet Suwijn
Op een zondagmiddag zaten we samen in de kroeg, mijn vriend en ik.
We verveelden ons werkelijk buitensporig, want wat is nou een zondagmiddag?
Na de tiende pils zei mijn vriend: 'Laten we een vliegtuig gaan kopen.'
Dat was nog eens een goed idee. Daar waren we nog niet eerder opgekomen.
Op het vliegveld aangekomen zagen we dat er toevallig een straaljet te koop
stond. Een knalrode, een sportief kleurtje dus.
'Doet-ie ut?' vroeg mijn vriend aan de man achter da kassa.
'Dat zou ik denken', zei de man. Hij leek me bepaald geen slimmerik, maar
verkopen kon ie.
'Wat kost dat ding?' vroeg mijn vriend.
'Twee en een half miljoen', zei de man prompt. 'De prijs staat er op.'
Dat klopte, dus daaraan konden we ook zien dat we niet getild werden.
'Vooruit maar', zei mijn vriend, trok zijn portemonnee en betaalde.
We stapten in, hij startte en we scheurden weg. Met een reuzegang stoven we het
luchtruim in, waar we de wolken stukvlogen en een enkele roofvogel ijlings een
goed heenkomen zocht.
'Strakjes als ik het beu ben mag jij ook wel eens sturen', zei m'n vriend.
Wat een geweldige manier om de zondagmiddag door te brengen. We vlogen
plankgas en het motortje snorde lekker. Binnen een kwartier zaten we boven
Oost-Duitsland.
'Ik vrees dat die twee iets van ons willen', zei ik tegen mijn vriend en wees op de
militaire straaljagers die aan weerskanten naast ons vlogen.
En inderdaad. De piloten beduidden ons dat we naar beneden moesten.
Welnu, het landen was voor mijn vriend geen probleem. Als je geld hebt kun je
alles.
We streken keurig neer naast de startbaan en voordat het toestel stil stond
werden we eruit gesleurd en een cel ingegooid. Daar hoorden we enige tijd later
dat we waarschijnlijk ter dood zouden worden veroordeeld wegens spionnage.
'Die jongens weten nog eens van wanten', zei mijn vriend, terwijl hij zich
geeuwend op de betonnen brits uitstrekte.
'Dat kun je zo in zijn algemeenheid wel stellen', beaamde ik peinzend. 'Daar
kunnen ze bij ons nog een puntje aan zuigen. Maar even iets anders, knul. Heb jij
gelet op de jasjes die ze droegen? Te maf zeg. Zo'n jasje, dat zou ik nog wel eens
willen hebben
Raats
11
