Waar blijven de Zeeuwen?
4
Bovenstaande vraag stelde ik in no. 2 van ons
weekblad ,,Ons Zeeland Dat deed ik nu maar niet,
om ook eens een stukje in de krant te schrijven; natuur
lijk niet. Ik deed zulks, omdat ik er vast van overtuigd
ben, dat in de door mij genoemde en misschien ook
nog in sommige niet genoemde plaatsen buiten Zee
land, een voldoend aantal Zeeuwen wonen om een
vereeniging op te richten en in de plaatsen waar reeds
een vereeniging is, nog tal van Zeeuwen wonen, die
lid konden zijn. En ik deed zulks, om de aandacht van
ons allen daar op gevestigd te houden.
Is het bepalen van onze aandacht daarbij eigenlijk
wel noodig? Wij weten dat toch wel?
Zeker weten wij dat wel, doch als wij zelf reeds lid
van de Vereeniging van Zeeuwen zijn, als wij ons in
die vereeniging thuis gevoelen, als alles nu ja, wel'
niet alles, maar dan toch zeer veel in die vereeniging,
goed gaat, hebben wij dan nog wel veel neiging om, als
we weten dat zoo hier en daar in de stad nog een
Zeeuw woont, hem of haar eens te bezoeken en op de
hoogte te brengen van het bestaan, de bedoeling enz.'
van de vereeniging, of eens uit te noodigen tot het
bijwonen van een bijeenkomst?
Gevoelen wij er werkelijk wel veel voor om dat te
doen, of vinden wij het al welletjes dat alles zoo goed
gaat en dat we nu wel rustig en tevreden kunnen zijn?
Ik weet het niet, doch ik meen, dat het niet kwaad
is onze aandacht gevestigd te houden op de groot-
making onzer vereenigingen.
Toen ik op 5 Februari 1.1. den man, die ons op de
bijeenkomst met de projectielantaarn had terzijde ge
staan, een eindweegs vergezelde, zeide deze „en alle
hier wonende Zeeuwen zijn zeker lid van die vereeni
ging?"
Ik vergaf hem dadelijk deze vraag, want hij, Hage
naar, had zich er natuurlijk nooit rekenschap van ge
geven hoeveel Zeeuwen hier wel gevestigd zijn; dat
boezemde hem geen belang in.
Maar bij mij wekte het deze gedachte op; „Als dat
eens waar was, dat alle hier wonende Zeeuwen zich
eendrachtig vereenigden onder de Zeeuwe Banier, uit
liefde voor hun geboortegrond, omdat zij Zeeuw zijn,
omdat zij, al wonen zij nog zoo lang hier, Zeeuw blijven,
ja, omdat zij Zeeuw WILLEN BLIJVEN.'
En nu weet ik wel, dat zulks niet bereikbaar is, maar
toch veel meer Zeeuwen konden lid der vereeniging zijn.
Mè, oor ik iemand uut Zeeland zên, die a aaltied in
de Zeeuwsche kranten die mooie verslagjes leest van de
ïvendjes deur de Zeeuwsche vereênegiengen egouwen,
mè oe komt dat dan toch da 't er nog zö vee Zeeuwen
bin die a nog gin lid bin, want as ik nï den Aag of
Amsterdam of wir ok, dir a een Zeeuwsche vereêne-
gienge is, gieng weunen, dan wier ik dï dadelik lid van.
Ik begriepe noe nie a die mênschen dat ok nie doên die
a diweunen. Wirrom doên ze dat nie?
Ja, m'n goeie vriend, dï bin vee oorzïkken voe op te
noemen, den eênen voel iks mï voe Zeeland of t
Zeeuwsche, den aaren weet nie wat a dat toch eigelik
te beteêkenen eit zö'n vereênegienge, den derden vindt
dat et er nie gezellig is, den vierden ei der gin tied voe
en zo gi je mè deur, dus vee oorzikken die a me noe ier
allemille nie zun gin bespreken of a ze aal of niet ge
grond bin.
Mè ik di net in 't Rillandsche krantje een ingezon-
ONS ZEELAND
den stik elezen van eên die a z'n eigen „Jaap van Me-
rien" noemt en die a dï o.a. schrieft dat 'n gin lid van
de Amsterdamsche vereênigienge wil worren omdat 'n
d'r di niks van kan merken dat 'n onder Zeeuwen is,
dus omdat zij dir eigelik nie Zeeuws doên en bin. Dat
leste kan ik eêlemaal nie beoordeêlen, omdat ik dï nooit
op de bieeênkomsten ewist bin, mè tegen dat eêste dat
a ie di schrieft, di mot ik dan toch eventjes tegen an-
voeren, dat 'n van een glad verkeerd standpunt uutgït,
want as jie noe begunt om gin lid te willen worren, dan
zet je de zikken toch eigelik op z'n kop. Gin lid willen
worren en toch anmerkegen mikken, dat gï nie oor.
Neê Jaap, ik geve je geliek a je zeit dat et voe de
Zeeuwen Zeeuwsch mè wezen, nie ik zou je anrajen
sluut je noe eêst an bie de vereênegienge en elpt dan
broederlik zo vee as a 't er in je macht is, om de Zeeuw
sche vereênegienge Zeeuwsch te mikken. Meschiens
praten me dan litter in „Ons Zeeland" simmen nog wè
is over dat „Zeeuwsch wezen", want dï zou ok nog
iéts over ezeid kunnen worren.
Ik wou nog eventjes wat nï vóren briengen en dan
oüw ik op, want de Redacteur za wè zên, da 'k a
plekke genoeg noödig en wat a 'k zên wou, dat is,
da 'k et lillek vinne om van Zeeuwen in Amsterdam of
Rotterdam, in elk geval van Zeeuwen in Nederland, te
spreken van Zeeuwen in den vreemde, want a weunen
me buten Zeêland, zó lank as a me nog in Nederland
bin, bin me nie in den vreemde, mè tusschen ónze
landgenooten. V
BOEKBESPREKING.
De Burgemeester van Vlissingen, zond aan de Re
dactie een gids van zijne gemeente, uitgegeven, met
medewerking van het Gemeentebestuur, door de N.V.
D. Y. Alta's Uitgevers en Courantenbedrijf te Amster
dam. Het keurige boekje verlucht met fraaie foto's, is
voorzien van een inleiding door den Heer C. A. van
Woelderen, Burgemeester; de Beschrijving der Instel
lingen is van de hand des heeren F. Bisschop, Secretaris
der gemeente; Scheepvaart, handel en industrie door
den Heer W. B. K. Boom, directeur van het Haven
bedrijf; Vlissingen als badplaats, door den Heer J. W.
A. Mulder, Secretaris der Ver. v. Vreemdel. verkeer;
Gedenkstukken van geschiedenis èn kunst èn stedelijk
Museum, door den Heer H. G. van Grol, Conservator
Stedelijk Museum, en verder zijn hoofdstukken opge
nomen, gewijd aan de Kon. Mij. „De Scheldescheeps
bouw en machinefabriek en aan de Stoomvaartmij.
„Zeeland", Kon. Nederlandsche Postvaart.
Op den inhoud komen wij later terug. RED.
Wanneer wij een boek gelezen hebben en den inhoud
ons groote voldoening gaf, dan spreken wij daar gaarne
over met onze vrienden. Natuurlijk vragen zij dan naar
den titel van het boek en den naam van den schrijver.
Zoo is het ook met liederen, waarvan ons de woor
den zoo aangenaam klinken, ook daarvan wil men
kennen de namen van dichter en componist. Wij vinden
in no. 4 van „Ons Zeeland" afgedrukt:
,,'t Landje van Ter Goes", getoonzet door A. Lijsen,
uitg. fa. v. d. Peyl te Yerseke; „Des Meermans Wraak,"
gecomponeerd door J. Morks, uitg. Gebrs. Hildernisse,
Middelburg.
De woorden van beide liederen zijn van D. A. Pol
dermans. RED.
