Hotel „VALKHOF" Nijmegen, Telefoon 2422
Café-Restaurant
Ruime Reant gelegen Kamers. Electrisch licht
Badkamers Vergaderzaal Twee Biljarts
Vraagt Prospectus! W. LENTING
't Kreukeljongetje
ONS ZEELAND
11
klaar staan om U, na een vriendelijke ontvangst, met
raad en daad ter zijde te staan.
In 't kort: de Citroën-automobiel is op het oogen-
blik het meest practische en economische middel van
vervoer. De aankoop is geen uitgaaf; het is een goede
belegging zonder veel risico, want door de kwaliteiten
en de voordeelen die zij biedt, is de verkoopswaarde
altijd hoog. Wacht niet langer.
INGEZONDEN.
Meneer de Riddakteur.
'k Gloove, da 'k bie joe an 't goeie kantoor bin,
as ik wat op m'n lever ebbe. Is 't geen waere?
Noe, dan za 'k je 's ies zaie.
Ik fieselesteer je mit je krante. 'k Bin d'r blie om,
dat 'r in ,,Ons Zeeland" ook Zeeuwsch staat. en
'k ope, dat er mae vee van die stikjes in komme zooas
van Lein. 't Joenge wat een veint, die Lein. d' Eeste
pries en een lief wuufje op één dag! Ik eb 't nooit
varder gestierd as een pollepel en pien in m'n ood.
Bin d'r noe ook geen schrievers an den Overkant of
op Schouwe b.v., die 's een stikje in ulder taele stiere
kunne? Oor je d'r is naer?
En laet ze dan ook is wat doe.
Op voor'and bedankt en bie gefegen'eid.
KLAOIS VAN OOGELANDE.
Clublocaal der Zeeuwsche Vereeniging Nijmegen
FEUILLETON.
Rechten voorbehouden.
Een witte damp lag als een wollige wade uitgespreid
over de schorren, die zich uitstrekten, zoover 't oog
reikte, maar allengs rolde de nevel op en plotseling
streelde de zon de breede Schelde, die bijna zonder
een rimpeltje het lichte blauw van den wijden hemel
weerspiegelde en zachtkens, zachtkens ruischte onder
't Westerkoeltje. Ver weg dreef een enkel visschers-
bootje en aan den horizon kronkelde een ijl rook
wolkje uit een stoomboot, op weg naar 't kanaal van
Wemeldinge.
Rust en vrede heerschten alom en de machtige
betonglooiing der forsche dijken vormde wel een
scherpe tegenstelling met de kalmte der zee.
Ik weet niet of 't kreukeljongetje, dat aan den voet
van den dijk mijmerend voor zich uit zat te staren,
onder den indruk was gekomen van de grootschheid
van 't schouwspel voor hem, maar in elk geval dacht
hij over wat anders, dan over het kreukelemmertje
dat naast hem stond.
't Was een schraal, nietig jongetje, met een onge
zond, bleek en mager gezichtje, waarop de armoede
te lezen was, die ook sprak uit z'n havelooze, te dunne
kleeren, welke langs z'n houterig lijf slap neerhingen,
't Was dan ook niet voor z'n plezier, dat Arjaentje
dag aan dag kreukels ging rapen langs den zeedijk,
integendeel! Zijn moeder, een doodarme weduwvrouw,
die met vier kleine kinderen onverzorgd was achter
gebleven, kon 't beetje geld, dat de kreukels opbrach
ten, goed gebruiken.
Zoo was dan ook nu weer de kleine kostwinner bezig
een zootje bij elkaar te rapen. Even rustte hij uit aan
den dijk en staarde droomerig naar de schuitjes, die
heen en weer voeren over de oesterperceelen.
Opeens kwam er leven in hem. Een vlucht zilver
witte meeuwen streek neer op 't schorre en scharrelde
daar rond tusschen de zeekraal en de lamsooren.
Voorzichtig kroop Arjaentje op handen en voeten
omlaag, raapte onderweg 'n oesterschelp op en liep
bukkend in 'n kreek om onbemerkt de vogels te na
deren. Alles ging goed; 't water was zoo laag, dat
hij door de diepe geul kon loopen en zoodoende vlak
bij de meeuwen komen.
Flens! daar zeilde de schelp. Dezen keer had hij
goed gemikt! Met een doordringenden schreeuw vlo
gen de meeuwen op en stegen in wijde kringen om
hoog, behalve die eene, die geraakt was door de schelp
van Arjaentje, Z'n eene vlerk hing machteloos neer
en onze vriend er op los!
Over de schorren, door de kreken, af en toe uit
glijdend in het glibberige slijk, joeg hij achter den
vogel, die meer en meer uitgeput raakte.
Eindelijk kwamen ze bij het einde van de slikken.
Arjaentje deed 'n laatste poging, sprong vooruit, sloeg
beide handen uit naar den vogel en viel languit,
terwijl de meeuw krijschend met hangende vlerken
in 't water zeilde.
„Stik!" riep de jongen spijtig en hij begon te gooien
met kluiten, die hij uit 't schorre pakte, maar kon
't dier niet raken.
Eerst stond hij een poosje beteuterd te kijken, toen
wilde hij den terugweg aanvaarden.
Doch opeens bleef hij verschrikt staan. Wat was
er aan de hand?
De laatste kreek, waar hij doorgeloopen was, stond
halfvol en de snel opkomende vloed bruiste er in, zoo
dat hij het niet wagen dorst om de kreek te door
waden. Dan maar een anderen kant uit, want terug
moest hij en gauw ook! Hij kende de verraderlijke
Schelde. Alweer stond hij voor een kreek! Nog eens
terug, den anderen kant uit!
