10
ONS ZEELAND
Den rieken lengelsman.
FEUILLETON.
Rechten voorbehouden.
't Was op een wondermooien zeumerachmirg.
De Schelde lag di as 'en spiegel zó elder en je kon
niks oaren as t geplas en t geschreeuw van de guus
die an t baiëren waeren in den oek van den diek,
die mie z'n regelmaetig getrapte glooiege van effen-
tennen bibberde en vlamde van de wermte. 'n Ennetje
van de kant of zat 'en kreeftevisscher z'n netten binnen
boord te aêlen; varre wig zag je nog net 'n vrachtboat
en voe de rest niks as 'et dimsterig streepje van d'
overkant, ier en daer onderbroken deur 't warrelende
rooie dek van 'n oeve.
Op den diek, mie z'n rik tegen de betonne muur
an, zat d'n ouwen erder, olf slaêpend van de wermte
en de stilligheid. Moor, z'n ond, lag nessen de groene
perreplu, die 't en oaltied bie z'n oa, 'en ende mie
z n tonge uut z n bek, te lui om op te riezen, wat a
roe ok nie noadig was, omdat de schaepen ok ollemille
an den diek laggen. Onder an den diek laggen de
koeien in de weie ollemille in de koelte van 'en boschje
of van een paer troenkboamen, of laggen de lappen
terve of geeste te schroeien in de zunne, die as een
groaten vierbal naebie pal boven an den eemel stoeng.
,,Bom, bom, galmde de kerktoren twi uren en Me-
rien, d'n erder, schrok op uut z'n middagdutje, trok
z'n groote rooie neusdoek uut z'n zak en vreef d'r
'es mie over z'n vur-oad.
„Bel, bel, Moor, zei t en, ,,wat is 't noe toch werm,
jongsje,"
Moor keek is even nae boven, maer ie liet dadelik
z n kop wêe zakken, wan ie oa genoeg mie z'n eigen
te doen.
Merien rekte z'n eigen is uut, geeuwde is flienk,
en toen kroop 'en puffend en blaezend op z'n voeten.
Ie gieng mie z'n ermen op de muur staen en keek
is ni de Schelde, mè deur de wermte en deur aan
z'n oagen ok nie goed mi waeren, zag 't en nie vee,
temissen nie aolles, wan anders oat'en zeker wee nie
zco gerust gin zitten as a 't en noe dee.
,,'t Is te werm, oor Moor," zei t'en, den groaten,
stevigen zwarten ond is an z'n oaren trokkende, „me
gaên wee mer 'en tukje doen, je eit 'er toch niks
voe te betaelen."
En werachtig, drie menuten laeter zat 'en wee a
te snurken as 'en doedelzak.
't Was meschien net olf drie, toen Merien inaens
opsprong, en Moor, dat oorend, ard blaffend tegen
z'n opvloog.
„Wat gaet er noe om," zei 't en zachtjes in z'n
eigen, „wat oar 'ek di noe schreeuwen?"
Toen, langs de muur, zag 't en 'en klein misje en
'n jongsje ard an kommen loapen, groate schreeuwen
gevende van benauwdheid. Ze waeren zö net an 't
baieren, dat oat'en wè ezien, me wat er noe gebeurd
was, ie kon 't om 't leven nie begriepen.
„Megotte, kinders," riep 'en teen a ze dichterbie
kwaemen, „wat gaet er toch om? D'r is toch gin on
geluk gebeurd?"
En ortend en stoatend kreeg Merien toen 'n verhael
te oaren, dat er een man in 't waeter eschreeuwd oa
en an 't verdrienken was.
Teen stcengen de oagen van Merien zó elder as
glas en en werme gloed zag je d'r in straelen, toen
a 't en zö ard as a z'n stramme beênen 't toelieten,
mie Moor en de twi kleine guus ni den oek van den
diek liep.
De groote begeerte om 'en medemensch te redden
wat a trouwens in 't bloed van olie Zeeuwen zit
was in d'n ouwen erder wakker' eworren en toen a
t en onderan den diek bie de klappers stoeng, en
toen ie onderd meter uut de wal iemand om ulpe
zag wienken, teen, en 'n groate oope klonk in z'n
woorden, toen schreeuwden ie van blieschap dat
et nog nie te laete was tegen Moor: „Veruut, jongen,
d r om, ik kan t nie mi. Gauw, Moor, me motten die
man d'r uut aêlen."
En de groate zwarten ond, mie z'n bliksemende
cagen en z'n steile oaren, ie keek 'es even z'n baes
an, en die blik zei genoeg.
Plcengs! dook 't en in 't zilte waeter en de kop
recht veruut gieng 'et rechtuut rechtan of den drenke-
lieng of, die, nae a 't scheen, olf bewusteloos z'n eigen
nog boven wou ouën.
En 'n jankend geluud van blieschap liet d'n ond
car en, toen a de man z'n eigen an 't lange zwarte aêr
vasteklampt oa en ie wee rechtuut, mae noe vee lang-
zaemer en moeilikker, nae de wal toekwam.
't Gezicht van Merien straêlde van vreugde en 'n
traene kwam in z'n ouwe oagen.
„Moortje, Moortje," zei 't en, toen a 't en de dren-
kelieng, 'n groate, sterke, mè bienae bewustelooze man
olf uut 't waeter eholpen oa, „noe ei jie 'n mensch
ered. Wat bin 'k toch blieë, wat bin 'k toch blieë,"
en de knieën van den ouwen boereman trilden van
opwindege en z'n kinne trilde van vreugde.
En nog zengde de zunne de terve en de suuker-
peeën, toen a de vellewachter en Merien den vremden
zwemmer op 'en ladder nae Merien z'n uusje droegen,
dat a nie varre di vandaen stoeng onder an den diek.
Ze leien den man verzichtig op 't eldere, propere
bed van ouwe Sanne, Merien z'n wuuf, en twint a de
dokter, die net op de fiets verbie kwam, de drenkelieng
onder anden nam, vertelde d'n erder eur wat a d'r
gebeurd was. 't Ouwe mensch vouwde d'r anden van
ontrcerege en spraekeloos vreef ze Moor, die z'n eigen
zat uut te zwitteren midden in de kaemer, over z'n rik.
En blieë en bezurgd as twi kleine guus waeren de
cuwe menschjes, toen de dokter wiggoeng en zei, dat
