6
ONS ZEELAND
gauw vervaerd, en a je merkt ,da je braeken mot, dan
niem je mè een slok zeèwaeter, d'r is genoeg in de
buurte. Ik oaltied ooren vertellen, dat zo iets de
beste remedie is."
Toen ik wiggoeng was moeder toch een tikje zenuw
achtig. Ze zei, da 'k toch goed most oppassen en pre
cies zou doen, wat ze tegen me zouen zèn.
t Zitterdagsmirrigs mosten we bie mekaren kommen
in Middelburg, in het Hotel Verseput". Daer èn me
eerst saemen koffie edronken en nae afloop daervan
binnen me gin eten. Een kostlik maeltje, dat mo 'k
zèn. En toen uut etrokken in den tuun. Eèst de misj es
alleenig en vervolgens nog mie drie eeren d'r bie.
Mie een autobusse wieren me toen ebrocht naer
Vlissingen, naer de boot. Een stuitje ewacht nog en
voe da 'k het eigentlik wist, waeren we a an 't vaeren.
Me kregen elk een lekkre ligstoel en 'k was a dadelik
net zo op m'n gemak of ik thuus in de keète petaten
zat te schellen.
Voe je zag je 't land van Kezand en de badplek-
ken van België en as je achter je keek, was 't niks
as waeter. t Was oal mooi, maer 't zou nog vee
mooier worden. Voe de ofwisselinge binnen me de
boot opginniemen; m' en overoal ewist en ekeken.
Mè wat is 't toch overoal netjes. Je zou glad nie
z' en, dat je op een schip bint. De boel is overoal zo
an ka.nt en kelfsch, as 't in een eeruus mè zien kan.
En dan stae je versteld van de vriendelikeid van
de menschen, die bie het schip ooren, van den oogsten
toe den laegsten, iedereen elp je in oalles.
Toen me varder kwaemen, niks as lucht en waeter.
De boot schommelde daer nog a een bitje, mè ik a
er glad geen last van. D'r was er een, die docht een
sliertje last te kriegen en at as middel tegen de zeè-
ziekte zo mè een eele citroen op. M'n arte wennen
om in m'n lief en ik kreeg er 't waeter van in m'n
mond.
Om een uur of zesse goengen me oallemaele in de
eetkaemer eten. Ons goengen an een aparten taefel
zitten. M'n stoel stoeng een bitje varre van den taefel
of en toen ik die wat dichterbie wou schuven, merkten
ik, dat i vasteschroefd zat en deur de ronte kon
droaien. 't Was dus mie recht een droaistoel.
't Eten was net deur ons keelgat, of d'r wier eropen:
„De Iengelsche kust in 't zicht!" Oalles vloog naer
boven en ja, warempel, 't was net of d'r een ooge,
zwarte muur op 't waeter stoeng. Ooe varder me
kwaemen, oe dudeliker 't wier en de kleure meer en
meer witter goeng worden. Dat waeren dus noe de
krietrotsen. Ik a ze me glad anders voeësteld, Daer
binnen me langs bluven vaeren en kwaemen zo langs
Dover, eindelienge in Folkestone.
Een kruer brocht onze koffers naar 't hotèl en wul-
der giengen erm an erm d'r achteran. En vee bekieks
dat we on! Dat beloofde wat voe de toekomstige
daegen.
't Hotel lag nie varre van de anlegplekke, zoodat
me er gauw waeren. W' en ons wat opefrischt en bin
nen gin keuren over de „Leas". Zo noemen ze die
groate wandelwegen langs de zeè, meer as zestig M.
ooge. Afin, ik a gin oögen genoeg! Wat is dat toch
mooi. Ik kan onmeugelijk opnoemen wat ik zo a ezien
En zo vee volk!
Me binnen egaan tot op 't uterste puntje en toen
langs beneen wee terug ekommen toe olverwege, waer
me slienger-slanger wee naer boven goengen. 't Was
een eele klum! En toen naer de couche!
Den anderen ochtend binnen we naer de kerke ewist.
Ik verstoeng er wè niks van, maer ik vond den dienst
merkwaerdig en zeer stichtelik.
Dat is zeker, dat die Iengelschen vriendelike en be
leefde menschen binnen, wat ok in de kerke bleek. Bie
't uutgaen en me wat bekieks ehad! M' en vee mooie
boekjes over Zeèland toen uutedeèld. Ze wouen ze
wat graag èn!
's Zondagsmirrigs goengen me naer Canterbury. Wat
was dat een mooie tocht. Ieder land ei zo z'n eigen
manieren, want daer rien de auto's lienks vorbie me-
koaren en bie ons rechts. In Canterbury binnen me
in die beroemde Kathedraal ewist. Wat was daer een
oop vremd volk in, uut oalle landen van Europa. Ik
glocve zeker dat ze net zovee naer ons keken, as naer
die ouwe kerke. Oe dikke]sas me ier uutepotretteerd
binnen weet ik nie, mè zeker onderd mael. Om zeven
uur waeren we vrom in ons hotel.
's Zondags-aevends en me ons gemak een bitje awen;
's Maendagsochtends goang 't er wee vroeg op los
naer 't euvelland in den omtrek. Bel, hel, wat was dat
een schitterend keurt je. Je kon merken, dat 't vacantie
was, want ier krioelde het van de schoolguus.
Nae de mirrig binnen me mie een auto een oare kant
uut ereen, de kanten van Dover op, steilten op en af,
langs weien mie rooie koeien en schaepen De paerden
zien d'r nie zoo flienk uut as bie ons. De staerten en
de vislokken angen op den grond. Z' en zovee aer an
d'r pooten, dat je d'r oeven nie zien kunt. Voader zei,
dat er in den Iengelschen polder bie Rilland vroeger
ok zukke waeren. Over Dover binnen me terug
ekommen.
Den anderen ochtend mosten me gin wienkelen,
want elk van ons wou toch groag wat meenemen. En
zo binnen me in verschillende wienkels ewist. Den
eenen kocht een melkkanne, of een kop en scheutel
mie gezichtjes van Folkestone er op, den andere kocht
wee een peper- en zoutstelletje of een asschiebakje.
Afin op 't leste waeren me gepakt en gezakt. En toen
naer de boot.
Wat adden me spiet, dat 't om was. W' adden nog
vee langer willen bluven.
Op de terugreize was 't waeter zo effen, dat je
er wè op schrieven kon.
