Verhalen en Schetsen
"1 Land van Ulst
ONS ZEELAND
7
Noe weet ik pas, wat het beteèkent een zeereisje te
doen. Dat kon ik ieder anraen.
Om zes uur waeren me in Vlissingen. Ier èn me af
scheid van mekoaren enomen en toen ieder naer z'n
eigen uus. Onderweg docht ik nog: ,,'k Wou, dat ik
nog in Iengeland zat."
En eiken keer, da 'k naer ons portret kieke, dat
moeder boven de spindeure ehangen eit, dienk ik bie
m'n eigen:
„Dat is de mooiste reize ewist van eel m'n leven."
deur
P. A. E. UYTERWEIDE.
,0 dierbaar plekje grónd
Waar eens mijn wiég op stónd.'
Maar mijn wieg stong nie op de grond, die stong
op ne planke vloer midden in 't land van Ulst Toch
begrijp ik wel, wad' of dieën dichter mee sijn gedicht
bedoelde.
Want ieder is toch gjèren in 't land daor tij zijn
jonge jaoren deurgebrocht, en zijn ieëste schavuite
streken uitg'aold èt. Is 't waar of nie?
Daar zijnder van-eigen altijd, die ulder vaoderland,
of ulder vaoderstad verlaoten, en die dan trugkommen
en zeggen: Nou maor! Oeëst-West, hier is 't toch zo
goed nie as de rest! En die kommen dan trug en ze
zeggen: Nou, maar in Groningen zijn de boeren-
afjèrens toch groeëter en schoeënder az' ier, en.
enne, d' aoven va' Rotterdam is toch maar vee beter
ingericht as de-die van Walsoorden of van de Paal,
en de meiskes va' Walcheren zijn toch ieël wa' ga
lanter als de-die uit 't land van Ulst, en de boere-
jongens van boven de Moerdijk, zijn toch zoeë knoe-
selachtig nie as gulder, en 't slot van d' istorie is dan
in de regel: as g' oeëk es wa' meer gezien aoi, ge
zoudt dan nie mer zeggen: Vivan 't land van Ulst!
Maor, beminde lezeressen, en geachte lezers, en ge
willige hoorders, da's gelogen, gelogen van as tot zèt.
Want ik ge kunt 't vraogen ik hèb al es wa'
mieër gezien as 't land van Ulst, Ik zal 't es opnoe
men. Ik zijn gewist in 't land van Axel, en in Ter-
neuzen, en in Vlissingen, en in Middelburg en in 't
land van ter Goes, (zoeë zeggen z' ier). Ge lacht
zeker al en ge zèg: is 't anders nie? Luistert dan!
Ik zijn gewist in Sin Niklaos, en in Antwerpen, en
in Gent en in Brusel, en in Leuven en in Hasselt en
in Luik en in Namen. En ik zijn gewist in Noord-
Brabant, in da' zwartgeroeëkte Tilburg, en 'n Eind
hoven, waar de elektriese lampen vandaon kommen,
en in Maostricht en Valkenbèrg. (Joa, ginter zeggen
zc Valkenbèrg, maor gulder èd ammaol gelieërd: Val
kenburg zeker, ee?). Awel, ik zijn dan gewist in
Valkenberg en in Aken en Keulen, ge weet wel, waar
dieën Dom staot, daor ze nou al zeven-onderd jaor
aon bouwen. En in Rotterdam, en in Den Aog, en in
Amsterdam, en in Grunningen, en in Zwol, en in de
Betuw, en in 't land van Maos-en-Waol, daor de
mensen van 't jaar zoeë gelejen ebben van 't waoter.
Jao, 't schilden daor nie feel, of 't was: „Luctor et
ementor" geworden en in de plek van: „Luctor
et emergo". Ge ziet, ik heb scholen g'ad oeëk al, en
ik zij nie ferlégen mee mijn latijn.
En ik zijn in Londen gewist; daor lieërde in gieën
onderd jaor de wegt allieën vinnen: een plek zoeë
groet as ieël 't land van Ulst en Walcheren en 't
land van ter Goes d'r nog bij en ieëlemaol vól ge
bouwd. Ik eb es uitgerekend, da' ze daor in e maand
zoeë veel opeten as-atter in ieël Zieëland op e jaor
ka groeien, en nóg.
Ge ziet, beminde lezeressen en geachte lezers en
geduldige toehoorders, dad ik toch wel iets mieër
gezien èb as 't land van Ulst! En toch zijn ik der
trug nao toe gekommen, en weun ier nou as ouwe
man mee mijn ouwe vrouw en mijn ieënigste dochter
(ze is nog jonk, geachte lezers, maor z' is al in de
vieërtig ik wil ulder nie bedriegen, zie je wel)
Ik weun ier dus mee mij familie, in e klein, maar
geriefelik 'uisken aon de provinsiaole weg van Wals-
oorde naar de Stad. Mijn vrienden in den Aog schrij
ven alle jaoren: „Verlaat toch dat land van mest en
mist, en kom wonen in de lichtstad. Je hebt hier
veel meer aan je leven." En dan komt 'et. Dan gaon
ze de genoegens van de groeëte stad es opnoemen,
Maor ik schrijf altijd trug (as ik schrijf, wel te ver-
staon)„Nee, m'n goeie vriend, hartelik dank voor
Den Haag of een andere groote stad."
Want, beminde lezeressen en geachte lezers en ver
eerde toehoorders, ik wil mijn land van Ulst nie'
missen.
As ik in mijnen óf staon, dan zien ik den ouwen
grijzen toren zijnen scherpen top in de lucht boeëren,
en de meulen op de wallen van de Stad staat daor
zoeë vriendelik mee sijn lang' erms te zwaoien en
te winken, da'k mij dikkels moe tegen'ouen om d'r
nie nao toe te gaon.
En as ik nou in 't voorjaor mijne neus in de lucht
steek, dan riek ik de blom van 't zaod; dan roep ik
mij vrouw en mijn dochter: Febia en Tieleke, kom
nao buiten en riékt oe lekker of et zaod riekt!! En
dan zijme stil en we zeggen gieë woord, en wij vinnen,
dat 't een schoeën voorjaor is.
En as ik in de zomer-aovend mijn aovend-kuierinkske
doen, list stille wegskes, en list stille sloeëtjes en
list stille laontjes van ouwe tronken van 'onderd jaor
Vervolg op bladz. 10
