Van eigen bodem.
6
ONS ZEELAND
Vertellingen uit Walcheren's schoone
Landouwen
door J. H. DORHOUT.
V.
Domburg, dat is toch wel de parel van Walcheren's
oord: zoo bijzonder schoon ligt deze badplaats te mid
den van duin, bosch en strand. Vriendelijk dorpken,
dat zich vooral in den loop der laatste jaren heeft
ontwikkeld tot één onzer aardigste badplaatsen.
Maar nu was 't iuw aan den zeekant en stonden de
badkoetsjes en strandstoelen nog vrij verlaten.
Een prachtig stukje van Walcheren's natuurschoon.
Bosschen van Domburg.
met d'er stevige vrijers. En maar altijd vormen ze een
weelde voor de oogen, die meiskes, zoo smaakvol ge
kleed met die echt flatteerende mutsen en die kleur
rijke bovenkleeding.
En nu, op den Zondag, prijken aan de gouden kurke-
trekkers de zoogenaamde „strikken van die aardig
bewerkte blinkende klaverblaadjes.
Want dat is de trots van 't meiske van 't land!
Daarvan vertelt de legende van het Ronde Putje
te Oost-Souburg, waar die schoone boerendeern
woonde: de pronk van het dorp. Maar ze was te arm
om gouden strikken te koopen. Nu ging ze dagelijks
naar 't putje en als zich 't kopje zoo lief weerkaatste
in den blanken waterspiegel, dan werd haar de ver
leiding te sterk. En 't melkmeisje putte van 't water
en mengde dat door
haar melk in die schit
terende, groen-roode
emmers. Van het zoo
tersluiks verdiende
geld kocht de jonge
schoone ten slotte de
zoo vurig begeerde
„strikken" en was ge
lukkig en blij. Maar
zie: Op een vroegen
Zondagmorgen ging
ze, getooid met het
goud, naar het Ronde
Putje, en ze lachte
naar 't weerkaatsende
mooie kopje in de
bron. Tot. eens
klaps de gouden strik
ken afvielen en weg
zonken, diep, diep in
het Ronde Putje te
Oost-Souburg, waar
ze nog steeds op den
bodem liggen als een
waarschuwing aan de
„Nee. 't stoa nie mooi mit den Zundag" begon
een der dorpsbewoners een praatje. ,,'t Is nou voor
de dames en heeren geen weer om aan zee te wezen.
Zoolang d'er zooveel schuum op 't strand komt, is de
zee boos. Zie maar eens wa een witte lammetjes
d'er in."
Doch daar kwamen zoowaar toch een paar dametjes
in zwemcostuum en liepen maar dapper de woedende
zee tegemoet en plonsten er in: kopje onder.
„Die benne gereseleveerd, meheer, hé-e?" ver
wonderde zich het dorpsboertje. „Joa, d'er benne
d'er hier meer, die baje het liefst op woeste zee. Noe,
ik zou je danken.
Maar in de bosschen en duinen is 't nu druk op
den Zondag van wandelaars: de Zeeuwsche schoonen
eventueele melkvervalschers.
Aan legenden is het land rijk, soms zoo vol van
echten humor en bekoring.
Kent ge die, lezer, van dat oude afgetobde vrouw
tje, hetwelk in den bulderenden Noord-Wester storm
van Westkapelle naar Domburg moest loopen? En
moedertje, van streng kerkelijke beginselen, kon niet
meer, en al duwende tegen den storm, die er zoo kan
bulderen op het eiland, bad ze, bijna aan 't eind van
den weg gekomen, of asjeblieft Onze Lieve Heer den
wind mocht laten draaien.
En ziet. toen ze terugkeerde had de Lieve Heer
heur gebed verhoord. maar ze had opnieuw tegen
wind.
Of van dat domme vrouwtje uit Zoutelande, dat
