mtm EN PCEDE15
ONS ZEELAND
HET ZWIN.
Een Middelburgsch Abdijconcert op Zondag
Schetsen uit Zeeland.
in.
5
Aan Mr. P. DIELEMAN.
Het is een vreemd bedrijf, een ijlings glinst'rend sneeuwen
hoog boven d'eenzaamheid van wijde schor en plas
een wemeling van licht, een tuimeling van schreeuwen,
fijn-scherp, 'lijk 't snijgekrijsch van diamant op glas.
Nu lager zwermt de bui van flikkersnelle meeuwen,
valt werpt zich weder op, en zwiert, doch raakte ras
wat rest des woel'gen strooms, na vele, vele eeuwen
't nauw roerend water en het schameldonker gras.
Dit is 't visioen. De vloed bruist aan De baren groenen
Daarginder nadert, trotsch, een bonte vloot galjoenen,
die, zon ter zeilen, koers op 't macht'ge Vlaand'ren koos 1
Doch plots: weêr strekt voor 't oog zich, l'ijk vergeten
één vlijme meeuwekreet heeft 't beeld uiteengereten
en honderd schelden 't al voor niets en nutteloos
(bij Retranchement, Oogst 1926). JAN H. EEKHOUT.
Bij het naar huis gaan even napraten over
het dorpsfeest.
Vol van gouden zonnestralen,
brekend door een boomenrei,
ligt daar, adellijk-zwaarmoedig,
't oude plein van de Abdij.
Oude, hooge torenmuren,
denkers van zoo lang geleên,
wachters uit de middeleeuwen,
staren zwijgend voor zich heen.
Door het dichte loof der boomen,
die reeds 't herfstig bruin doen zien,
schallend langs de kloostertorens,
schetterjuicht de Lohengrin.
Trillend van emotie ademt
't dankbaar-luisterend publiek;
als een bovenwereldsch orgel
ruischt en fluit de bruidsmuziek.
Hooge trillers, diepe bassen,
pauken rommelen daardoor,
één van ziel en één van rhythme
in het machtig tonenkoor.
Als de stalen stemmen zwijgen,
zucht het volk zijn spanning uit,
zwaar omgeven door de stemming
van het plein en zijn geluid.
En nog altijd starend-zwijgend
zien de torens voor zich heen;
vergelijken deze tijden
stil met die van lang geleên.
Eeuwen hebben veel veranderd,
veel verkeerds werd goed gemaakt,
vele rijkdom werd tot armoe,
veel geluk is weggeraakt.
Maar als ouwe, trouwe vaders
zien de torens, stil-verheugd
't eeuwig spel aan hunne voeten:
Lonken lachen flirt der jeugd.
WILLEM TELL II.
Baes Peeland, mun vint is zieke; je kunt um buten
ooren schreeuwen, zö bin vinten, ee? 't Is krek liek
ellik jaer, spit in zun rikke, en noe leitun in zun bedde
zo vee groote schrète te geve, 't is vreed da 't bar is!
Ut lieken wè of da we mie vurkes in zun lief stèke,
't durrep praet-ur biekans schande van!
Ik zegge nog tegen zun, un Diesendagaevund:
„Knelis", zeg ik, ,,bluuf in uus, 't is toch zukken ieval-
ligen weer!" Mer nee, weet je, ie most en ie zou den
'of rond en toen is 't durrin 'eschote!
