De vrouw aan het woord
6
ONS ZEELAND
Je mö nie gelöve da t niks is vor mien mie zon vin.t,
as ik en de misjes bie zun bedstee komme, zeit ie:
„al da volk rond mun bedde, bobber mer op" en as
me dan wig binne, begunt un wee: „Oeie, oeie, oeie,
k zon piene, t bin zö zieke, julder laete me
mè legge!"
Dan lachen de guust 'um uut, och oe gaet dat, oe
bin zukke misjes? Mer voe mien, as zun vrouwe
ziende, mot je rekene, ee, krieg ik pienlike scheuten
dwars deur mun 'arte en dan gae 'k wee nae z'n
toe, ee?
Dae pas zeit un dan is: „Wuuf," zeit un, „noe mot
jie mer es naer Rotterdam schrieve". Ik zegge: mè
mensche Knelis, zoo zout ek 'ut noe nog nooit 'efrete,
ikke schrieve en nogga ner Rotterdam, naer die grooze
krante, die al die oage mensche leze!" Affijn, weet
je, ik trok glad b'eik, zoovee bin 'k verschrokke. Mè
Knelis hieuw nie op, voeda 'k zou schrieve en zo bin
ik dan noe doende.
Knelis zeit, dat ik op zun Iessuksch praete mag, want
in het Oag Ollandsch bin ik nie bekwaem. Ik komme
uut 't land van Iessukke, weet je!
Bin julder al is in Goes 'ewist? Dan motte julder
un Diesendags komme, dan is ut Goessche mart en
danse bie Jan Uuge! Dan komme al de boeren mie
dur wuven in gerijtjes nè stad (sommigte nieuw
modische werachtig in outaus, mer das niks oor, ons
bin mè boeremensche en ieder riet in z'n stand, wa
julder?). Eel de mart staet vol mie kraemen en ten
ten, dae gaet dan is wat omme! En vee volk in stad,
je durf biekans nie over de straete te gaen. En een
leven dat al die outaus ouwe, affijn, weet je, as ik
Diesendagsaevuns in bedde legge, roenke mun
ocren nog.
Mè noe zak is geregeld an vertelle, wat of me doeë
Diesendags in stad. Me rieje 's mergus vroeg wig, den
baes up z'n Zondagsch en ikke mie mun beste musse
en al m'n keuzen dik esteve! Dan rieje me eerst nae
Jewannis Riek om ut gerij te stalle en dan gae ik de
stad in en Knelis nae d' 'erberge. Ak dan een stuitje
rond gekeurd bin, dan nè Ka van Siene van Wullem
(das mun broers kind) om de koffie.
Moeie Leine zei ze: De koffie mie stuten staet eiken
Diesendag voe je gereed, dus je kom mer af, oor".
Noe, je begriept, der gae ik dan altied nae toe, ee,
wan Ka is een kante meid, al is ze noe mie een vent
uut stad 'etrouwd, stadsche venten der ek ut nie op,
weet je, mer allee, da mot ze zelfs mè wete. Dan de
stad wee zachtjesan is in om de boodschappen, een
benne vol van eiges, want ut is voe un eele weke. En
om een uur of vuve wee nè stal om het gerij.
Jae, zco bin de Diesendaege noe, vroeger toen ik
nog een joenge meid was, gienge me pas nae bezetten
tied ner uus, wan dan stoenge me tot laete te danse.
Tjoenge, ik ebbe wat mie Knelis over de zeediek 'ereje.
Affijn, wa'k zegge wou, ik geloove da'k noe mer is
uutscheie za, ik kriege glad stieve viengers. Knelis
verschrok z'n eigen un oedje, toen ie wakker wier en
mien nog zag zitte.
Ik zegge: „Knelis, ik bin ik het mer."
„Leine", zeit-ie, „doe de groetenisse voe mien in
Rotterdam?"
„Net, Knelis, dat ek nog vergete, maer noe is tok
uut, verders geen nieuws. Tot kommende weke, as me
ut leve! Naevund venten en vrouwlientjes!"
BAEZIN PEELAND,
van der eiges:
Leine Jannekee v. d. Stuve, Pd.
Het kan meevallen.
„O, tante, stel U voor: die nieuwe leerares in Neder-
landsche taal was vanmorgen voor 't eerst op school.
Wat een mal mensch! Net een vogelverschrikker,
hé Riek?"
„Nou, moet U hooren, tante, ze is net zoo mager
a's die oude vrouw Stok, en dan wel zóó lang. Zeker
twee hoofden grooter dan U
„Wel drie hoofden! En dan heeft ze een jongenskop
en een bril met groote ronde glazen en van die zwarte
dikke randen. Monsterachtig!"
„Zeg Miep, deed ze bij jullie in de klas ook zoo
zenuwachtig met die groote griezelige handen?"
„Ja, en heb je gezien, hoe gek ze haar pen vast
houdt? Idioot, gewoon."
„En ze keek zoo akelig streng. Ik geloof, dat het
een vreeselijke zeur zal zijn. Er zal wel nooit een
lachje af kunnen."
„O vast niet! Ik vind ze gewoon een „engert".
„Maar kinderen," kon ik eindelijk den woordenvloed
mijner jeugdige nichten onderbreken. „Hoe weten
jullie nu toch. hoe kunnen je die juffrouw beoor-
deelen, als je haar pas voor 't eerst gezien hebt van
morgen
„O tante, alle meisjes vonden ze eng, heusch waar."
Dat vonden Riek en Miep blijkbaar een afdoend
antwoord, iets, waar niets meer tegen in te brengen
viel. En terwijl ik mijn hersens nog pijnigde met het
zoeken van de juiste woorden, om de beide jongedames
wat milder jegens de nieuwe leerares te stemmen,
kwam daar een onverwachte „visite" mijn gedachten-
gang storen. En eigenlijk zou ik misschien de ont
boezemingen van die twee H. B. S.-ertjes allang ver
geten zijn, als niet vanmiddag, juist 4 weken na het
bovenstaande gesprek, mijn lieve nichtjes mij zelve
hieraan herinnerd hadden.
,0, tantetje, we hebben het tegenwoordig zoo leuk
cp school. Er is een tooneelclub opgericht en Miep
en ik mogen allebei meespelen in een eenig-mooi stuk,
dat onze jufrouw zelf gemaakt heeft."
„Juffrouw Dirks, onze Nederlandsche, weet U 0,
daar hebt U geen idee van, wat een schattig mensch
dat is! Daar houdt nou letterlijk iedereen veel van!"
„En tante, U moet ze eens hooren. Ze kan zoo
intens-mooi voordragen, dat de tranen in je oogen
komen."
„Nou en geestig is ze ook. Reusachtig! Soms gieren
we 't allemaal uit."
„En ze kan zoo echt mee doen, net of ze heelemaal
niet de Juffrouw is. O, 't is gewoon een snoes!"
