1
ONS ZEELAND
11
mie die krante en noe eit un overlest is ezie, dat ik
het ook kan en noe kan ik er vaneiges wee voe op
draaien! Ik èbbe nabie gin tied, mae affijn, ik bin
nogal goeig van mun eigest, dus allee dan mae, mae
het zal nie lang zien, want ik bin an den grooten uutael,
mot je begriepe en vandaege ebbe we nog volk uut
stad over ook! Dien uutael, affijn weet je, het is eele
daegen. mae alles uutkelven, het is plantijt of dat me
verhuuze! Noe mot ik zeggen, de misjes van ons bin
deege meiden, 'oor den eelen dag in de weere! Mae
zoo n groot kot van een 'uus en dan beweune mie een
man of achte, affijn zwieg stille! Al die groote diepe
spinnen uutkrauwen en wee optassen en dan dat ouwe
kammenet, dae komt dan is wat uut oor Noe dae
komt wat kieken mie zukke daegen. Dunderdag warre
met net doende mie de bedden af te trokken en uut
te luchten en net as ik ze wee op wou leggen, kweem
Knelis mie 'n briefpapier. „Wuuf", zeit un: ,,Mergen
kommen ze uut stad." Ikke schrikke vaneiges ee, ik
kost de 'aeren wel uut mun 'oot snokken, zooveel een
grooten 'ekel 'ad ik daer nou an. Ik zegge nog:
,,Neenik Knelis stier mae bericht veromme, dak ze nie
verwachte, ik zitte werachtig temidden in de vuulte
en daer eit dat vremde volk z'n neuse nie in te steken,"
Zoo. en dae wier Knelis dan is kwaed, ik zag het al
ankomme, want as un zukke groote snuven geeft, is
het rneestentids duvelen, en ik vlieg ik ook nogal is
cp, vooral as dat stieve volk uut de stad komt, mae
van Knelis, as un kwaed is, eb ik ook nie terug, dus
ikke mae gouw: „kiek noe mae zoo zuur nie, lae ze
mae komme, ik zal ik het nie bedurreve.
Den aaren mergen om vuuf uuren was ik al uut
bedde en gieng ik op mien muien nae de guust. Ik
zegge: „Alle d'r uut, weest is rappe, vandaege kriege
me volk." Affijn, ze rezen naturelik daken op en ons
mie alle man an het werk den 'eelen voormiddag, en
om twee uren warre me klaer voe de versiete. Noe
kommen ze den meesten tied om één uure of uut stad,
den dokter me z'n wuuf en de guuste, twee misjes
en een zeune, eitun. Noe is tut (tegen julder 'ezeid
en stille 'ezwegen voe Knelis) voe mien een verluchtige
azze ze wee wig rieje. Mae kiek, Knelis, die eit dae
noe zun spikkel in, die is noe net zoo eige mie dat
volk. Die eit noe mie den dokter (azze het nog joenges
warren) saemen schoole gegaen, en dat bluuf altied
trokken, ee? Noe zak niks nie zegge van um oor, het
is een pronte man en net zoo gewoone mie ons, mae
zijn wief en de reste weet je! Affijn, ik zatte dan al
geregeld een tochtje te wachten in het zeumeruus mie
de koffie en jikkemienen, toen azze ze kwemen!
Voorop mie Knelis den dokter en mevrouwe en dan
zun zeune en de juffrouws. Ze warren nog nie in uus
of die zeune (mie zun oogen die dwars deur je 'eene
kieken) vroeg waer of de misjes waren. Ik zegge nog
zachte tegen hun eigen: „Leine, past dur op, dae be-
gunt de lol wee!" Noe motte julder wete, de misjes
van ons bin gave meiden om te zien, ze magge dur
wezen, als zeg ik het zelfs. Daer ei je noe Jane, die
is d'r net achttiene, een groot struusch lief, een paar
blienkende kaeken, en oogen as vier, affijn een meid
as een blad weet je. Wullem van Maerten van het
Middenhof (das die 'oeve tenden de straete) die eit al
zoo lang op dur geloopen, mae ze zeit: „Moeder, die
komt noe toch zoo rauw op mien lief 'evallen, ik
wachte nog mae een stuitje mie het vriejen." Dan
ebben me nog Jikke en Mina en dan de kleine Pietekoo,
mae die gaet nog schoole, die komt pas kieke! Jaat,
dat Pietekootje das noe toch een blomme van een misje,
dat jonk dae 'ebben me noe allegaere zoovee mie op,
ik dienke wel is, as dat mae nie bekaaid uutloopt, maer
alia, het is den joengsten uut het nist! Affijn, maer
wat as ik zegge wou, bie ons dus meiden genogt, een
kooie vol. En azze ze noe laeter is mie een vindt
thuuskomme, allee das van eiges goed, dat gaet zoo
ee, maer een boerezeune mot tut zien, een stadsche
vint kcmt bie ons den uus nie in, zoo lang as ik er bin!
En noe die zeune van den dokter mie zun foenkel
oogen, die zit mae op de guust te lachen, soeg ik kan
er kouwe rillingen van kriegen, het 'oendervleisch staet
op mun ermen. Affijn ik zal me maer nie meer doe
zitte op te blaezen, ik ebbe nog zoovee achteran te bie
zen vandaege, mie al die menschen in de volle koste.
Die kunne wat an, affijn ik 'ebbe nog een kostelik stik
van de nikke en een 'amme of wat, das spul oor! Zuk-
ken vleisch dat het vet van je kaeken druupt.
Kwa, ik mot gae kieke, ik 'ebbe nog zooveel stuten
te smaeren!
Noe bejour, 'oor, de groetenisse van uus toe uus!
BAEZIN PEELAND,
geb. L. Janneke van der Stuve.
het komt me voor, dat de Zeeuwsche wegen, on
danks alle booze beweringen, in den winter het Recht
hebben. vet te worden. Temeer omdat zij zich
het monopolie daartoe niet aanmatigen. En waarom
zou strikt genomen een weg, die altijd in 't nette ver
keerde, zich moeten ontzeggen hetgeen andere onder-
maansche dingen en personen zich permitteeren? Ik
zie de verplichting daartoe niet in. Zelfs niet nadat
mijn ooren gesuisd hebben van de ergernissen der
temperamentvolle bestuurders van benzine-voertuigen,
geuit gedurende de kwartieren dat zij, als vervolg
op het uitwijken voor een ander vehikel, doende
waren uit de zeer zachte klei weer op den minder
zachten modder en op de keien te komen.
Waar zouden deze sputterende heeren in vredes
naam heen moeten, als zij konsekwent waren en over
alles en iedereen, door vetheid in de wandeling min
of meer hinderlijk (althans minder genietbaar) ge
worden, de fiolen van hun toorn uitstortten?
Wie behoefte gevoelt van een dergelijke opvatting
de gevolgen te overzien, ga hier maar op door, en
neme den mensch als voorbeeld. Mij lokt het mo
menteel niet, bovendien heb ik niet noodig zulks te
Vervolg op bladz. 15
