PEEEEP5 EN POEDELS
V
ONS ZEELAND
Fusillade-Ballade.
7
burg tusschen twee families op een Zondagmorgen
plaats had. Met stokken en een degen ging men elkan
der te lijf en een gewonde moest zelfs van 't slagveld
worden weggedragen.
Instellingen als van den Volkenbond (arbitrage, ge
rechtshof enz.) waren hier zeker noodig geweest en
hadden heilzaam kunnen werken. Z. V.
Eenige dagen geleden sprak ik met een van de
meest vooraanstaande dans-leeraressen. Haar instituut
wordt bezocht door de upper ten.
Natuurlijk kwam ons gesprek op de Charleston en
Black-Bottom.
„En wat zegt u er wel van?" vroeg ik haar. „U, die
toch de dansen van een tiental jaren terug zoo gra
cieus wist in te studeeren en te leiden."
Ze weifelde even.
,,Ik vind ze affreus!" zei ik, om haar aan te moedi
gen. „Al dat trappen, schoppen, bungelen is me een
gruwel!"
,,Ja, kijkt u eens," zei ze wat voorzichtig. „Men
hoeft de Charleston niet op die manier te dansen. In
mijn instituut wordt de flat-Charleston geleerd en nie
mand kan zeggen, dat in die manier van dansen iets
kan zijn, dat aanstoot geeft. Wat niet wegneemt, dat
ik de Charleston èn de Black-Bottom heel leelijk vind
en ze beschouw als uitwassen."
„Maar waarom leert u ze dan Wanneer u ze
schrapt op uw instituut, dan zal dit juist de menschen
aan 't denken brengen."
Ze lachte een ironisch lachje.
„Gelooft u dat heusch? Dan kent u het publiek niet.
Of u onderschat de Charleston-rage. De menschen
willen die twee ongracieuse dansen leeren en kunnen
ze dit niet op mijn instituut, dan gaan ze naar een
ander. In een tijd, waar de dans-leeraren als padde
stoelen uit den grond verrijzen, moet men wel mee
doen, al is 't ook met tegenzin."
„Maar is er dan niets of niemand te vinden waar
door er een einde gemaakt wordt aan dit akelig
gedoe
„Danst u ze zelf?" vroeg ze fijntjes.
„Ja," zei ik blij. Ik ben ze juist gaan leeren, om
mijn tegenstanders te ontwapenen, die me altijd toe
riepen „Leer ze nu eerst zelf en oordeel dan". En
ik blijf volhouden, dat ik al dit decadent gedoe af
grijselijk vind. Ik sta hierin niet alleen, hoopen ken
nissen van me denken er net zoo over en verlangen
naar de terugkeer van de mooie dansen van weleer."
Haar oogen begonnen te schitteren.
„Wilt u gelooven," zei ze, „dat ik er naar kan snak
ken de heel oude dansen in te studeeren, de Menuet,
de Gavotte, de Pavane."
„En de wals, de goede oude wals," vulde ik aan.
„O, maar die is er weer. In mijn instituut wordt
al sinds verleden jaar weer de gewone wals, zonder
tier'antijntjes, gedanst."
„Dan zijn we toch, dunkt me, op den goeden weg."
„Neen," zei ze beslist, „dat zijn we niet, zoolang
dansen als de Charleston en Black-Bottom gedanst
worden door jong èn oud! En wie weet, wat ons na
die twee te wachten staat, het parool van dezen tijd
is immers: hoe gekker, hoe beter!"
„Er moet iets op te vinden zijn," zei ik peinzend.
„Er is iets op te vinden," zei ze langzaam. „En het
moet uitgaan van de vrouwen. Door alle tijden heen
hebben de vrouwen getoond, dat, wanneer ze maar
sterk willen, ze de macht in handen krijgen. Laten
het de vrouwen zijn, die de oude dansen in eere her
stellen. En de mannen, wanneer ze weer oog krijgen
voor de gratie van lijn en gebaar, zullen vanzelf
volgen."
Het zij zoo.
E. B. B.
Jong geluk, mystiek belicht door
J anuari-maneschijn,
wetend (momenteel tenminste)
clkaar's eigendom te zijn;
Zondagavondscharrelstemming,
hoofden innig aan elkaar,
zachtjes pratend van de toekomst,
liep absent een Axelsch paar.
Ach, waarom moest die idylle
zoo meedoogenloos vermoord
en dit feest in Amor's tuinen
in één oogenblik verstoord?
Door de lucht van liefde trillend
klonken schoten bijna raak:
het symbool voor deze menschjes
van mésalliance-wraak.
't Was haar vader, de gevreesde,
met zijn spuit; hij mikte wèl,
hij beschoot zijn kind, haar liefde,
zoo'n beroerde Willem Teil.
Niemand werd gekwetst, tenminste
geen physieke pijn ontstond,
maar vier tranen-oogen zeiden,
dat de Liefde werd gewond.
Inbraak, schietpartij en spookgeest
schijnt daarginder ruim gezaaid;
is te Axel of omgeving
de Potemkin soms gedraaid?
WILLEM TELL II.
