REEEEK5 EN POEDEL)
ONS ZEELAND
De a.s. Watertoren van Zierikzee.
Van eigen bodem
ST. ANNA TER MUIDEN
Uit de Oude Doos
Wat Jan Maertense vertelde van Kaetje
Wullemse's alleen spraeke.
(Slot.)
7
Zierikzee krijgt waterleiding,
nette-steden-burgerplicht,
maar. er mocht geen toren komen,
dat ontsiert het stadsgezicht.
Doch de gladde Zieriikzeeërs
keken hunne stad eens aan,
en ze zagen toen als uitkomst
Lieve-Monstertoren staan.
en ze boorden in den voet.
Zou-ie-'t houwe? Effe kijke,
Véértig miel't zou lekker weze,
zooiets geef den burger moed!
Als de toren na een poosje
van zijn zielsrust wordt beroofd
en hij spottend wordt betiteld:
Lieve-Monster-waterhoofd,
hopen wij, dat hij wat later
die beproeving overleeft
en de daken aan zijn voet geen
Lieve-Watermonster geeft,
WILLEM TELL II.
door
JAN H. EEKHOUT.
de bloedroode topvlagge met eendelijk geschrei kreit-
sten tallooze pestvogels!
Pestvogels!
Geen wonder dan ook dat de man, doodelijk be
angst, het roer omgooide en vluchtte. Geen wonder
dan ook dat zijn maats op de andere schuiten, deze
ongewone manoeuvre en hare oorzaak bemerkend, dit
voorbeeld volgden!.
Luide kreten sloegen op uit de nog immer aan
groeiende menigte. Pest! De zwarte Dood
Nu trad de Schout in vol ornaat en omringd door
de statige schepenen op het hooge raadhuisbordes
waardig naar voren. Met ernstige stem maande hij de
menigte tot stilte en kalmte aan. De stede zou ge
red worden, verklaarde hij, want de pastoor van de
Groote kerk had besloten met de hulpe God's en bij
stand van de patrones, de heilige Anna, Mude voor
den dreigenden ondergang te bewaren. Hij zou zich
onvervaard aan boord begeven van het besmette schip,
de vreeselijke ziekte bezweren en de bemanning ge
nezen.
Aldus geschiedde.
Uit dankbaarheid schonk de schipper (kapitein) van
het vreemde vaartuig, een Turksch kaper!, den moedi
gen pastoor een schoone, roodzijden vlag-met-een-
halve-maan.
,,En van toen af," besloot mijn leidsman en er leefde
een geestige tinteling in zijn oogen, ,,van toen af ver
kreeg Sint Anne da' teeken in zin woapen."
(1927.)
j.
Jan Wullemse's wuuf Celia,
Die ei't een dochter Koatje!
Dat is zoo'n goéd en vriendelik diengk,
En auwt zo van een praotje.
As mien Arjaen de jaeren ai,
De jaeren om te trouwen,
'k Zou zegge: „jongen geêt 'r op los,
Dan k rieg je van je'n auwen
Meteen een mooi bedriefje mee,
Van zeker twi tuug paeren."
Want kiek ik zeg mè dit op steêt,
Da Koatje, da zie 'k gaeren.
Z'is braof en goéd, z'is kuus en kelf,
En zunige 's en zuver.
Bel, 'k gloove, 'k gaf bie 't oefje nog,
Een mooie ronde stuver.
Goéd rond, goéd Zeeuwsch, dat is de'n aerd,
Wa blief je van de Zeeuwen,
Di is aars tegenwoor'ig ok a
Ni ard, mir op te schreeuwen;
Mè kiek, dat is Kaotje nog,
Dat zal ik je is uut gelegge,
Want op de'r tonge leit der arte,
Zou meêster Julle zegge,
En wat ik vaerder's van der weet,
Ze kan g'in onrecht lie-je
Vervolg op Olaclz. 10
De Muider vloot, in de vroegte van den zachten
herfstdag ter visscherij uitgevaren, was plotseling en
zonder de minste
vangst in de haven
teruggekeerd. De
visschers brachten
een lugubere tij
ding. Want een
hunner had, tame
lijk hoog op de
Noordzee, een zon
derling opgetakeld
schip ontmoet, een
kaper, vermoedde
de man. Het vreem
de vaartuig zette
rechtstreeks koers
op Mude en ver
spreidde een on-
dragelijken stank
om zich heen.
Voorts had deze
visscher waarge
nomen, hoe rond
Oude school met gemeentehuis.
