ONS ZEELAND
17
groote reize mieken kom, die hadden immers wel
beter van doen!. En die vaart door de locht?
Larie! 'ne mensch kost niet vliegen lijk 'nen
vogel!.... Maar 't was toch 'n schoon stukske ge
weest, dat de boer hun zegde.
Naderhand was hij van het hof weggetrokken en
al die jaren had hij nog dikwijls dat verhaalke ge
hoord.
Men zegde, dat 't waar was lijk 'nen boom.
Als hij dat zoo dikwijls vernam, wierd hij inge
keerder dan ooit.
Zelden wisselde hij een woordeke met de gasten,
nevens wie hij zwoegde te velde.
Wanneer 't schafttij klepte op de hoeve, zocht hij
een plaatsje 'n endeke van de makkers vandaan, ont
pakte z'n stuiten en begost, al denken, te eten.
Hij wist wel, dat de kameraden hem fluisterend be-
gekten, wijl ze z'n handeling zoo zot vonden.
nooit echter bezat één hunner den moed hem luidop
te belachen, mijde als men was voor de taaie macht
van zijn lijf en armen.
Dan lag hij te zinnen op 't kindeke Jezus voelde,
hij begreep niet hoe 't kwam, een vreemd verlangen
om het te mogen aanschouwen met eigen oogen. Maar
eiken keer weer twijfelde hij aan de werkelijkheid
ervan.
O, in z'n hert wilde hij het geerne gelooven, doch
z'n kop schudde telkens van nee.
Des nachts, warm in z'n polk gedoken, onder de
schuurveursting, kreeg hij visioenen van den hemel.
Hij zag een ongekend-prachtig land, vol veie meer-
schen, wonderbaar schetterend van verschillige bloe
men, millioenen in tal. Tusschendoor deze meerschen
slingerden zich wel honderd wateren, zingend de
bloeiende verte toe. Daarop vaarden, blank-zeilig,
gansche processies feestelijk getooide booten. Man
nen, vrouwen en kinderen zongen er blije wijzen in
eene tale, welke hij niet verstond. Hunne handen
hielden zij ter borst gevouwen. Menigmaal knielden
zij al zingen neder. Dan blonk in hun oogen een
bovenaardsch-schoone klaarte.
Zijlings elk schip, stond in goud-speitende letters,
het doel dier processies te lezen: Naar JesuL...
Als Christoffel ontwaakte, duurde het 'n poozeke
eer hij wist waar hij was. Hij tastte om zich heen.
Zijne vingers roerden den wolligen peerdedeken.
Ach, 't was al een droom geweest, niemandal
meer.... 'n Simpelaar, 'n dwaas was hij, dat hij al
toos zóó aan dat vertelselke dacht...., de makkers
hadden gelijk
Hij nam zich voor, alles uit z'n hoofd te zetten,
zich voortaan lustig te vermaken, saêm met het volk.
Doch hij kost niet. Het verlangen, het kindeke
Jezus te zien, het wierd met den dag erger. En
ver en verder gerocht hij van de menschen af.
Gaande van 'hof tot hof, van dorp tot dorp, was 't
hem of hij voortgejaagd wierd door iets, diep in z'n
hert, om dat kindeke te zoeken.
Soms entwaar peisde hij stellig: hier zal ik 't vin
den. Maar niets gebeurde.
En nu geloovend, dan weer twijfelend, toog hij
zijne jaren door.
Thans was hij oud, doch recht en sterk nog was
zijne rugge, kloek waren zijne armen.
Christoffel keek almeteens op.
Hij luisterde.
't Scheen lijk dat er een nachtegaal schuifelde wijd
in de bosselkens. Neen, 't en kost geen nachtegaal
zijn, want het geluid perelde al nader. Bespeurde
hij ginter, op den dijkwegel, niet een wit stipke?
't Leek wel te dansen, zoo op en neere ging 't.
Ja, thans zag hij beter...., 't was een kindeke in
witte kleêrkes, 'n jongske, warempel.... en 't hup
pelde bloot-voeteling, en 't floot zoo blijde met z'n
mondeke
Het jongske was vlak bij.
't Hield op van fluiten en springen en stapte op
den veerman toe.
Christoffel dacht: wat gaat er nu gebeuren?
dat manneke moet bij mij zijn.
'k Moet óver, zegde het kind en 't blikte daarbij
diepe in Christoffel zijne oogen.
Christoffel wierd er bedremmeld van. 't Was eigen
lijk zoo vreemd, zoo wonderlijk, dat ventje hier.
Maar manneke, antwoordde hij stotterend, maar
manneke. 't is al zoo late en. daar ligt mijne
ponte, zie. 'k en kan niet over. 't water staat
zoo leege, dat.
'k Moet óver, zegde het kind en 't blikte daarbij
hebbe een spoedge zending te doen.
Ja, maar. ik. ik. Christoffel plukte
nerveus in zijn grauwen krolbaard.
Draagt gij mij dan over, zegde 't manneke en
't glimlachte gij zijt sterk. mij kunt ge zeker
wel dragen.
Awel dan. 'k zal 't dan maar doen voor
dezen keerbesloot Christofffel aarzelend, kom
dan maar, gij
Hij stond rechte en vatte het kindeke onder de
okselkes. Lijk 'n pluimke hief hij 't omhooge en zette
't scherlings in z'n nekke.
Terwijl hij den dijk afdaalde, vermaande hij: hou
u goed vaste
Kalm tord zijn schred over de glimmende sliklage.
Daar leefde geen geluid in den teederen avond als
't gezuig in de drabbigheid zijner geweldige leerzen
en 't rustige voortkabbelen der rivier door de bedding.
't Kindeke had de beide armkes stevig rond Chris
toffel zijnen kop geslagen; 't hield de handekens saam-
gestrengeld op diens bultige voorhoofd.
Alzoo schrijdend wierd het Christoffel zonderling-
zoete te moede.
Het was nacht al, de sterren zaten bij duizend uit
in de zwarte locht en hier liep hij nu, warempel,
met een kindeke ter schouders. En 'n pertigaardje
was 't, met 'n bruin krollekopske en overrompelende,
liefelijk blauwe oogen. Hij had niet kunnen wei
geren.... hij had zich verlegen gevoeld, de groote
vent.
't Manneke had danig haaste, zegde 't. Wat voor
boodschap zou 't hebben?. Kwa bericht en kost 't
niet zijn. daarvoor had het té leutig gefloten, zoo
efkes. 't Moest dus een goê boodschap wezen.
