DE VROEDSCHAP
VAN ZIERIKZEE
van de tweede helft der 16e eeuw tot 1795
DOOR P. D. DE VOS
PROSPECTUS OP AANVRAAG.
ONS ZEELAND
19
zouden bezien kunnen. De vlakbij de lage, dikijzeren
bindstange gebonden beesten snokten dan met heel
hun lijvelijke kracht om los te geraken, stampten den
grond dreunend met hunne pooten, snuifden verveer-
lijk en drumden d' andere opzij
Op de hem door den bezigen marktmeester gewezen
plek, had Meule de willige Bloare vastgemaakt.
Al dit geraas in de rondte overdonderde het een
voudig boerke, Wel kende hij de markt nog van vroe
ger bij Berckmaes, maar dat was reeds zoolange ge
leden. Ze miek hem klein, die geweldigheid van lawijt,
ze stortte zich in gansch haar volte op hem, en hij
had wel willen wegloopen. Zie, Bloare wierd ook
al onrustig en asemde jagend.
Een klap op z'n schouder bracht Meule tot be
zinning.
Woar peisde gei van, boer?
Een drietal lachende venten stond voor hem. De
middelste was een lange, schrale kerel in een schril-
gelen regenjas; in het roodovertogen wezen loensch-
ten z'n oogen onder de groote klep zijner klakke.
D'anderen waren kort en gedrongen; ze droegen ver
fomfaaide vilten hoeden.
Awel, wa' verlangde gei veur dien biest?, infor
meerde wijzend de magere.
Meule stotterde iets terug van: „zes'onderd frang.
't Suisde in Meule z'n hoofd, terwijl de vreemde
vent d' onrustig geworden zes jaarling van alle zijden
nauwkeurig opnam en d'hoornen betastteHij had
den prijs bedongen, welke Mele hem opgegeven had;
als de vent nu toesloeg. an kost-ie weg, wèg van
dit leven, waarin hij zich zoo raar voelde.
Meule kreeg opeens een zonderling-hevig verlangen
naar z'n land, z'n beesten. Zijn slapen hamerden,
z'n hert bonsde
Zes'oenderd frang?' hernam de dunne gele kerel,
zes'oenderd frang? Awel zulle, kom moar ne kier bie
us mee toe gunter, doar kunnen we proaten. Hui!
joenstje, wi jie wa' verdienen?.... pas dan es up
dezen biest 'ier! 'n Opgeschoten mannetje wrong rap
en lenig los uit 't gedrang der troepende veekoopers,
knikte ja.
't Was Meule of hij de koortse op 't lijf had. Gelijk
in een roes, tord hij de drie mannen achterna, die 't
klaarblijkelijk als vanzelf sprekend achtten, dat 't
nuchtere boerke hen volgen zoude.
Zij traden binnen in „de prince van Hollant", 'n
smerig krotje, in halfdonker gedompeld. Van onder tot
boven hingen de vochtdruipende wanden bedekt met
luidkleurige reklaamprenten en vetgedrukte, rose en
gele aankondigingsplakkaten.
Bachten een wrak toogje stond de dikke bazinne
potten te spoelen. Zij grijnsde vriendelijk als de drie,
door Meule aarzelend gevolgde Belzen inkwamen. Ze
kende ze als bovenste verteerders!
Kom, zette bie üs, loenschte de lange, we
goan d'r iets instje stekken.
De zwakke Meule nam lijk gesuggereerd plaats op
'n wiebelende stoel neven de vent, die lawaaierig vier
borrels vorderde van „Sefie".
't Docht Meule plots, dat er 'n ronkenden bieëzwerm
hem in den kop zat en de dingen rondom zag hij ge
lijk door een dichten dumster.... De veekoopers
lolden druk ondereen. Ten halve slechts begreep
Meule waarvoor ze 't hadden. vaag, als van verre
komend, sloegen hem hun heete woorden tegemoet...
Soms vraagden zij ook hèm iets en automatisch ant
woordde hij.... En de kerels „tractierden" beurte
lings; 't eene glas jenever na het andere verscheen,
't Boerke dronk ze maar uit, dierf niet te weigeren.
Allengs steeg 't bloed hem onstuimig naar 't ge
zicht; 't begost al te draaien voor zijne oogen. Een
vreemde angst beving hem voor de venten, die nu
vloekten tegen malkander en de vuisten bonkerden
op tafel, dat de glazen er van joepten!.... Meule
merkte niet, dat het al louter spel, comedie was, zag
hen niet overentweer lachen en verstandhoudend lon
ken naar de ronde „Sefie".
Thans sprongen de kerels eensklaps rechte en be-
gosten te tieren en te sputteren tegen hèm, Meule.
Je liegt, boer! Verdóeme, je liegt! Vier'oendërd
frangs ei je gevroagd, vièr'oenderd! Peisde dadde.
En vier'oenderd ku' je kriegen veur den biest!.
De magere griste een bruinlederen portefeuille voor
den dag en foefelde er vlug vier briefjes van honderd
franc uit.
Ter, sloa toé, krepele boer! Zatte-kop!. Sloa
toé, zeg ik aa. of we touteren j' af, a' ge krepièrt!
Verdóeme, sloa toè!.
Hij hield de hand op naar Meule.
't Boerke wou opstaan, waggelde, opende den mond
om te roepen: „MèleMaar t ging niet, zoo
duizelde en schijverde 't hem.
Hij voelde zich wild de vier biljett enin de hand
duwen, neep ze krampend tot een propDan viel
hij terug op den stoel
Hij hoorde nog hoe de venten zich schaterend ver
wijderden,
Mele kreet hij heesch.
't Duisterde voor zijne oogen. z'n hoofd wierd
zwaar. ijl.
En hij zag niets meer dan den onwerkelijken, schrik-
wekkenden kop van dien ellendeling Vreeken en Mele,
die lijk razend errond tolde, en die aanging als een
dolle hond.
Bij den Uitgever G. W. DEN BOER te MIDDELBURG
zal met steun van de GEMEENTE ZIERIKZEE en van
het ZEEUWSCH GENOOTSCHAP DER WETEN
SCHAPPEN bij genoegzame inteekening verschijnen
GEMEENTE-ARCHIVARIS VAN ZIERIKZEE
