C. DE PLAA Zn Electro Houtwarenfabriek
ONS ZEELAND
15
stand had, reeds iets kon stelen met de bedoeling om
te stelen! Zachtjes streek hij het meisje over haar pie
kerige, gele haren. Schichtig, met oogen als van een
opgejaagd dier, keek zij hem aan.
,,Hoe heet je?" vroeg Hendriks weer.
,,Marietje! Nauw-hoorbaar kwam het er uit.
„Verte! me nou eens, Marietje, wou je nou
heusch.
Weer blikte het kind hem schuw aan. „Ik moet van
moeder hakkelde de kleine, „als ik zonder geld thuis
kom, krijg ik geen eten!" Groote tranen rolden over de
grcezelig-grauwe wangetjes, hongerig keek het meisje
naar de étalage van een bakkerswinkel.
In Hendriks steeg een hevige wrevel op. Zóó werden
de arme schapen al in hun jeugd bedorven. Ouders
zetten hen tot stelen aan, gaven hun geen eten, leerden
hen het kwade, zoodat ze op rijperen leeftijd voor de
maatschappij reddeloos verloren waren. Wat waren het
voor gedegenereerde schepselen, die een kind tot zoo
iets konden aanzetten? Een moeder nog wel. Wild trok
Hendriks aan zijn sigaar, een zware rookwolk uit
blazend.
Even dacht hij na, toen stapte hij met Marietje den
bakkerswinkel binnen, kocht broodjes, chocolade, lek
kernijen, Zie-zoo, dat zou ze nog wel nooit gehad
hebben. En nou nam-ie d r mee naar huis, zou-ie d'r
eens tracteeren. En dan moest ze morgen met haar
moeder eens bij hem komen. Hij wou wel eens zien,
of daar niets aan te veranderen was.
Met pakjes beladen stapte hij naar zijn pension.
Daar zette hij Marietje in zijn eigen, gemakkelijken
stoel, en begon de verschillende pakjes los te knoopen.
Hij schelde zijn hospita en verzocht om thee.
Marietje s oogen stonden bol van verwondering.
Gulzig at ze alles, wat Hendriks haar voorzette, nu
en dan haar wonderlijk-blauwe oogen naar haar wel
doener opslaand. En nog weeker werd Hendriks' hart.
Je moest zoo'n schaap zien eten! 't Leek wel, of ze
in veertien dagen niets gehad had. En dan die on
schuldige blauwe oogen. Bespottelijk, dat er men-
schen waren, die beweerden dat het kwaad dergelijke
kinderen aangeboren werd. Een kind was een kind en
t lag er maar aan, welke opvoeding je het gaf! Uit
dit meisje kon nog best iets goeds groeien. Hij zou
direct eens aan zijn vriend Blok schrijven, die was
voorzitter van een Vereeniging tot Verbetering van ver
waarloosde en zieke Kinderen. Die zou wel wat voor
die kleine meid kunnen doen.
Verdiept in zijn gedachten, had Hendriks niet ge
merkt, dat het meisje van haar stoel was gegleden en
nu naast hem stond. Eerst toen ze aanhalig op zijn
knie ging zitten en haar kopje tegen zijn borst legde,
schrikte hij uit zijn gedachten op.
Een gelukkig glimlachje gleed over zijn gelaat. Hij
wist het wel, deze daad van het kind bewees eens te
meer, dat het niet slecht was. Het meisje miste alleen
genegenheid, verzorging, oppassing. Je zag het, zoo
dra ze goed gedaan werd, was ze erkentelijk, vleide
ze haar kopje tegen hem aan.
Stil bleef Hendriks zitten, nu en dan stelde hij een
vraag, zoodat hij langzamerhand te weten kwam, wat
hij noodig had. Eindelijk zette hij het meisje op den
grond, het werd tijd, dat ze nu naar huis ging. Maar
morgen moest ze terugkomen met haar moeder, dat
beloofde ze toch vast, nietwaar, moeder zou er ook
geen spijt van hebben.
Hij drukte haar een gulden in de hand. Die moest
ze maar alvast geven, dan kwam ze toch niet zonder
geld thuis.
Hendriks bracht haar nog tot den hoek van de straat.
En toen hij zich om wilde keeren, voelde hij, hoe het
kind hem iets in de hand drukte en toen vlug wegliep.
Met tranen in de oogen staarde hij naar het vieze,
vettige popje, dat hij vasthield: vermoedelijk was het
haar liefste bezit, dat ze hem uit erkentelijkheid had
afgestaan!
Op zijn kamer gekomen, wilde Hendriks direct zijn
voorgenomen plan ten uitvoer brengen en zijn vriend
schrijven. Hij legde zijn blocnote gereed, en zette
zich neer. Zijn hand tastte in zijn vestzakje, tastte
opnieuw, doch tevergeefs! Zijn gouden vulpen was
verdwenen.
Marietje heeft hij nooit weer teruggezien!
Wij kunnen U leveren
Tuinmeubelen, Schrijftafels en Kasten
voor Magazijn of Directiekeet
Kruideniersbakken volgens de verordening
Toonbanken enz. aan concurreerende prijzen
Veersche weg T 235, Middelburg
Wij klagen dat onze dagen zoo weinige zijn en han
delen als kwam er geen einde aan.
Welke ontdekking men ook moge gedaan hebben in
het land der eigenliefde, er blijft nog altijd genoeg over
om ontdekt te worden.
Acht niet alles verloren, als veel is verloren. Een
wrak van het gezonken schip kan nog een reddings
plank zijn.
