DE SCHELDE-ZENDER
ONS ZEELAND
Het lijkt me niet onaardig u hier iets van te ver
tellen. El en ik, we worden elkaar zoo vertrouwd in
die wekeüjksche babbeltjes en ik krijg zoo langzamer
hand het gevoel, dat ik correspondeer met goede
vriendinnen.
We zitten in Blaricum.
Kent u dit mooie dorp, dat midden tusschen bloeien
de hei en schitterende landouwen ligt?
Hoe we daar zoo verzeild komen, op het einde van
September?
Een dierbaar familielid van ons gaat trouwen en
heeft hier een huis gehuurd, een huis, dat het be
schrijven overwaard is.
Het is eigenlijk een landhuis, gebouwd naar den
trant van die ydillische landhuizen, die men, verscho
len tusschen het groen, buiten Parijs zoo vaak tegen
komt.
Een bekend Hollandsch schilder, die lang in Frank
rijk werkte, liet het bouwen en zóó verscholen ligt dit
landelijk juweel, dat hij zijn modellen in den tuin
liet poseeren, zooals God ze geschapen heeft.
Acht jaar heeft hij er gewerkt en z'n mooiste wer
ken zijn hier ontstaan.
Toen, door omstandigheden, moest hij naar elders
vertrekken en hij liet dit kan alleen een artist doen
het huis onbewoond, omdat hij er geen menschen
in wilde hebben die het zouden moderniseeren of de
enorme tuinen, met pergola's en serres naar hun smaak
veranderen.
Toen kwam er een jong paar, gelukkig nog met ge
voel voor oude romantiek en ze dwaalden rond door
het huis, bleven in aanbidding staan voor de schouw
in de hoerenkamer, waar aan een ketting de koperen
ketel bengelde. En ze keken met stille ontroering naar
de heel oude tegels in die schouw en naar de ramen,
allemaal kleine ruitjes in lood gezet.
En toen ze kwamen in het groote vertrek, waar een
maal het atelier van den grooten man was, ze in extase
keken naar het gebeitste wenteltrapje met de balustra
de, toen besloten ze dit huis te huren en alle maren"
die er aan verbonden waren over het hoofd te zien.
En in gedachten zagen ze het huis, hun huis al klaar.
Het a.s. huisvrouwtje deelde de kamers al in en ze
rangschikte de meubels, bepaalde k'eur van kleeden,
matten, gordijnen. Er moest een kaarsenkroon komen
en in de hoerenkamer natuurlijk boerenmeubels en
een echt oud schoorsteenvalletje boven de schouw.
En in het atelier ze zouden het zoo blijven noemen
alles oud, vooral oud.
De kamer boven het atelier de roef, noemde ze
het, want 't was zoo'n aardige tu:schenkamer, zou
werkkamer voor hun beidjes worden, zoo'n beetje
kleerenkamer meteen.
Ja, alles zou. en toen ze buiten adem was, toen
zei schoonma, dè schoonma uit a'le romans: ,,Er zal
nog wat moeten gebeuren eer 't zoo ver is!"
Dat was nu wat je noemt roet in het eten gooien!
Maar waar was het, dat was het ergste.
't Leek of de zon achter de wol en verdween, zóó
betrok het lieve, jonge gezicht.
En toen kwam de opsomming van wat er wel alle
maal gebeuren moest.
En 't was veel!
Het geheele huis was verveloos en er was een lek
hier en een lek daar. Ruiten waren gebroken en in
de serre waren was er bijna geen één meer heel. Muren
moesten gesausd, deuren en sloten gerepareerd en o,
wat was er veel schoon te maken! En de tuinen, prach
tig, rijk aan bloemen en vruchtboomen, maar hopeloos
verwaarloosd. Het vijvertje riekte kwalijk en de tuin
huisjes, de priëeltjes met de rozenhagen verwilderd
en verrot. „Bezint eer ge begint!" waarschuwde een
bedaagde stem.
Heerlijke jeugd! vol illusies, vol vast vertrouwen
dat alles goed zal komen. Ze bezinnen niet, ze be
ginnen
Maar onze moderne tijd laat niet toe, dat een jong
meisje haar toekomstig huis, wanneer dit tenminste
niet in haar woonplaats staat, zelf inricht.
Want het moderne meisje werkt. En dit meisje was
een kantoor-plurk en moest werken tot een maand
vóór haar huwelijk.
Teen kwamen als grauwe vogels de bezwaren. En
ze vervolgden haar bij dag en bij nacht.
Hoe moest alles in orde komen. Wie moest er toe
zicht houden op al het werkvolk, wie op de werksters?
Jk zei u al, een dierbaar famiüe'id van ons gaat trou
wen en heeft dit huis gehuurd.
Begrijpt ge den samenhang?
Wij mijn echtvriend en ik zullen onze vacantia
wijden aan bet opknappen en aankleeden van het
sprookjeshuis in Blaricum.
Mag in u in een volgend babbeltje vertellen van ons
wedervaren in hat huis, dat acht lange jaren leeg
stond? Wellicht zult u het grappig vinden te hooren,
hoe we hier rondspringen.
Tot ziens dus, lieve lezeressen. E. B. B.
Hallo, hallo
Hier is het draadloos uitzendstation de Schelde-
Zender
Vindt u het interessant, te hooren
Dat er in Aardenburg nog steeds vreemde dingen
gebeuren. Onbekenden hebben daar in een nachtelijk
uur den Hollandschen leeuw op de Kaaipoort in een
Belgische vlag gewikkeld. Misschien bevreesd dat de
leeuw zijn klauwen op een goeden dag in het gekonkel
zou slaan?
Dat men in Middelburg de athletiek in gemeen
schap gaat beoefenen en daar ter stede het licht zag
de „Zeeuwsche Athletiekbond".
De B. en W. van Vlissingen de kachels in het
raadhuis niet sympathiek gezind zijn en den raad nu
vragen om een centrale verwarming, die de gemeente
kas 5.500,lichter zal maken.
Dat de K. L. M., gezien het succes der Vlis-
singsche vliegdagen, in 1928 weer snoepreisjes in de
Zeeuwsche lucht wil organiseeren.
