\wxrn
Waarom juffrouw Dellare nooit trouwde
ONS ZEELAND
13
DE MINUUT, DIE EEN JAAR SCHIJNT TE DUREN
Als je plotseling tot de ontdekking komt, dat op de een of andere manier de velletjes van
je zorgvuldig voorbereide redevoering over den politieken toestand in de war zijn geraakt
en dat je daar bladzijde 2 nog eens aan het voorlezen bent, terwijl je bladzijde 8 moest
hebben; en je vraagt je af, hoe ter wereld je uit dezen benarden toestand moet raken.
door
WILLY CORSARI.
Tusschen menschen die lang jong blijven en men-
schen die vroeg oud zijn geworden, ontstaat soms
een vriendschap, waaraan de klare blijheid van een
hart, dat na vele winters nog bloeit in een laatste
lente en de melancholie van een hart, dat na de eer
ste lente al den winter voelt komen, een diepte geeft
die vaak aan de genegenheid tusschen menschen van
gelijken leeftijd ontbreekt.
Zoo ging het mij met de oude Juffrouw Dellare.
In het stille plaatsje aan zee, waar ik enkele va-
cantieweken doorbracht, was zij m'n eenige bekende,
was haar huis het eenige waar ik graag middagen en
avonden doorbracht.
Het was een groot huis, waarin de ruime kamers
vol stonden met oude meubels. Een huis waarin zoo
veel menschen hebben geleefd, dat het als 't ware
een ziel heeft gekregen. Iets van al dat leven schijnt
de doode meubels, de portretten, ja zelfs de gangen
en wanden te bezielen.
Er achter was een lange, smalle tuin, waarvan ik
niet hield. Er bloeiden rozen en er groeide klimop
langs de schutting en tegen het huis op. De dikke
massa van glimmend-groene bladeren versomberde den
tuin. Ik weet niet waarom ik daar altijd dacht aan
