Gehechtheid
14
ONS ZEELAND
lend en aarzelend, dat het hem speet, dat hij vertrok
naar huis, in de provincie.
Geschrokken vroegen ze Is meneer dan niet te
vreden?
Hij stelde gerust: Zeker, zeker. Dat was het niet.
Het was niet voorgoed: een bezoek aan zijn ouders,
over twee weken kwam hij terug.
Maar, hij had een verzoek aan de juffrouw: of ze,
in zijn afwezigheid zijn kasten eens flink wou uit
ruimen, schoonmaken en de boeken stoffen.
Verlicht beloofde ze het. Meneer kon gerust zijn.
Alles kwam netjes in orde.
De kommensaal stond op van zijn stoel, stotterde
een bedankje, en onhandig breed schoof hij de
kamer uit.
Den volgenden middag, vlak vóór zijn vertrek,
bracht de vrouw hem het dagelijksche twaalfuurtje:
een kop koffie, een bakje boterhammen en twee ge
kookte eitjes.
's Middags, de mouwen opgestroopt, een groot bont
schort voor, pakte ze de kamer eens flink aan. De
sleutel van de boekenkast had meneer haar afgegeven.
En toen ze de kast openmaakte, zag ze, voor haar
ontstelde oogen: eieren, alle eieren, alle versche eitjes
weggestopt, groen en blauw geworden tusschen de
stoffige, onfrissche boeken op de beladen planken, alle
versche, kostelijke, gekookte eitjes weggestopt door
den verlegen kommensaal.
In de eerste jaeren, dat Kees en Jannetje getrouwd
waeren en weunden in het kleine huuske an het eind
van het durp, spraeken zi er iederen aevent over,
hoe fijn het toch wel wezen zou als ze een koe hadden.
Mae Kees was nie verstandig genog gewist, want de
toekomstige koe was al z'n derde liefde. Hoe dat kan?
Wel luuster maer eens.
Eerst had Kees een liefdesaeventuurtje gehat met
de jeneverflesch. En toen, ja, toen had ie op de ker-
remis Jannetje gezien en was meter uutgegaen.
Kees wier een ander mensch. Jenever dronk ie nie
meer, maer ie gieng naer meneer pastoor en vroeg
of ie z'n huwelijk mee Jannetje af wou kondigen! En
waerachtig, noe ie eenmael getrouwt was, kwam vlam
nummer drie, ,,een koe".
Over dag liep ie er over te piekeren, 's nachts
droomde ie er van. Maer de centjes?
Op 't leste kon ie 't niet meer uuthoue. Op een
morrigen stont ie vroeg op en begon aan den kant
van z'n huusje een koeiestal te bouen. Al gauw was
't klaer, maer centen om een koe te koopen had ie nie.
Vuuftien daelders moestie hebben om er een te
koopen, maar Jannetje rekende het beter uut en zei:
,,Als je eens een kalf kocht." Ja, zei Kees, dat ik daer
nie om gedogt heb, je bint een flink wuuf, Janneke".
En Kees kocht een kalf voor acht daelders; een
rooie, vandaer er naem „de rooie".
Wat een geluk voor Kees en Jannetje toen Rooie
voor het eerst an de kittuk werd geleit.
Rooie groeide voorspoedig op, Maer 't gieng wel
us nie altied voor den wint. Vooral in den winter.
Kees en Jannetje waeren maer aereme aerbeiers,
Te Middelburg ontstond dezer dagen brand in de
sigarenmakerswerkplaats van den heer Petiet. Wat
er van het pand overbleef, laat de foto zien.
en 't gieng nie aeltiet gemakkeluk om Rooie te geven
wat ze hebbe most. Maer ze aeten graeg bevroren
eigeneimers mee pekelsaus als Rooi maer hat wat
ze hebben most.
En terecht waeren ze groós op Rooie. 't Was een
prachtdier. Fiene poöten, prachtige kop met een blis
voorop en zwellende uiers. In één woord, Kees en
Jannetje waeren buutengeweun gelukkig. Geen won
der. 't Gebeurt zoo dikwijls nie dat onze schoonste
wenschen in vervulling gaen. De slachter hat veertig
daelders voor het beest geboden, maer Kees zei: „Je
kunt net zoo goed m'n vrouw en kinders wille koopen.
Neê, slachter, de Rooie bluuft in de femilje."
Geloof nu maer nie, dat Kees en Jannetje zich te
goet daeê an de melk van Rooie. Helemaele nie. Dat
gaet zoo nie bi aereme arbeiers. De melk gieng nie in
de koffie of in de thee, maer in de kaeren om er
butter van te maeken en om zoodoende geit te ver-
diene. Ja een bitje was veel voor de kleintjes en de
kaeremelluk gebruukten ze zellef. Het geluk van den
omgang mee Rooie en de profijt van butter en kalfjes
waeren de eenigste winsten die Rooie aflei.
En zooals het meer gaet in de waerelt, hoe ouer
Rooie werd, hoe meer ie beschouwt wert als lit van
't gezin. Maer soms kwaemen er bi al dat geluk wel
eens verdriet. Zooals iedereen weet, is het de ge
woonte dat bi de arbeiers, de kinderen zoo gauw als
ze groot binne, ook uut het werken gaen, om zelf de
kost te gaen verdienen. Zoo ook bi Kees en Jannetje.
Toen het oudste meisje veertien jaer was, most ze
ook een dienst op gaen zoeken en dat gebeurde vlug-
