ONS ZEELAND
W^'
JAPIE
De bekende vluchtheuvel van Boudewijnskerke,
ger dan moeder verlangt hat, Voader zei niks, maar
moeder schreide.
Spoedig kwam het afscheit. Vader hielt zich goet,
maer bie moeder liepen de traenen langs haer kaeken.
En toe Merietje de Rooie, goeiendag zei, ja toen voel
den ze allemaele, dat Rooie een lit van de femielje
was. Een veelbeteekenent boe-oe-oeh bewees wat er
ook bi Rooie van binnen omgieng.
Maer het geluk bleef niet altied in het kleine huuske
een eind buuten het durp. Er kwaemen slechte tijen.
Kou en regen verwoesten het graen en het stikje
aerappels stont geweunweg blank. Kees kon er nie
komme. Hi most gaen leene en zich in de schuit gaen
steke om eten te koopen voor z n huusgezin en voor
.Rooie En toen? Toen kwam de winter, die harde
verschrikkelijke winter. Kees had geen werk, want de
boeren hadden ook een slecht jaer gehat en gaeven
zoo weinig meugelek uut voor arbeidsloon. Zoo sneet
net mes van het noodlot bi Kees an twee kanten:
schuld en zonder verdienste!
Het gerecht kwam er bi te pas en de deurwaerder
kwam om hun boeltje op te schrieven, Maer de meu
beltjes hadden ni veel waerde, allenig de Rooie. Ze
wier ingeboekt voor dertig daelders en an een van
der-orens kreeg ze een groot lak als zegel. De deur
waerder zei, dat de koe thans niet verdwijnen mocht
anders
Ondertusschen stond Jannetje an de deur en pre-
beerde heur traenen in te slikken, maer 't hielp niet
veel, want ze rolden als stortbeekjes. Maer bi 't on
geluk kwam nog een klein bitje geluk.
De diender van 't gerecht was nog joenk en had
z'n pantser van deurwaerders ongevoeligheid nog nie
an. Jannetjes traenen maekten hem week, zoo week,
dat z'n brilleglaëzen besloegen en hi zei: ,,Ik zal jullie
geld leenen, de rest komt laeter!"
Jannetje dankte hem en als ze Zondags in de kerk
als devote katholieke vrouw haer rozekrans zit te
bidden dan schoof er toch steeds één pareltje door,
voor de goêien deurwaerder en een zucht welde op:
„Heilige Moeder Gods bewaer en behoet 'm toch!"
Nu kv/aemen bet're tijen. Kees was an 't boomen-
hakken, maer op 'n aevond wier-ie thuus gebrogt.
Dood, morsdood. Een vallende boom hat'm verplet
tert. Al 't geluk daelde met'm in het graf.
Dat was t einde. Nu moest Rooie verkocht worden,
en toen de slachter op de veemarkt haer wegbrogt,
toen welden de traenen riekelek.
En de marktbezoekers lachten en zeiden: „Die wu-
ven lieken wel gek om te brullen om zoo'n versleten
beest! w.
door
J. H. EEKHOUT.
....Mot je bai Japie wese!,... bai Japie!....
Die hep kaupies, hep kaupies!Allegaar fan 'n
kwartje, die kaupies! Allegaar!Mot je bai Japie
wese-e!
Hij schreeuwde t eruit, Japie, schreeuwde 't eruit
met telkens kef-schelle uithalen van z'n gebersten
ouweman-stemmetje, tegelijk vinnig gebarend op z'n
blinkende, kleurige spullen.
Hij zag kijkers en koopers bukken boven z'n pracht-
