PUROL
KON. DRUKKERIJ
G. W. DEN BOER
Lange St Pieterstr. F 33
MIDDELBURG
Levert alle soorten
DRUKWERK
inkeurige uitvoering
tegen billijken prijs
Gesprongen Handen
Schrale Lippen
Ruwe Huid
■AjzI v&vzacM &n g&rvzzsi
16
ONS ZEELAND
Hij wilde hem achterna, zich op hem werpen, maar
vriendenhanden hielden hem terug.
Niet vechten, de directeur hield niet van oneenig-
heid bij den troep, waarschuwde men hem en toen
hij zich weer vrij bewegen kon, was de gehate gestalte
van den signor verdwenen.
Dien middag kocht hij een kleine revolver, die hij
voortaan geladen bij zich droeg.
Hij of ik. hij of ik.
Hij kon niet tot een besluit komen. Hem neer
schieten als een hond, dat zou hij willen, maar dan
was hij een moordenaar, welke motieven ook tot de
daad geleid hadden.
En zou ze ooit iets van een moordenaar willen
weten
Enkel afschuw zou ze dan nog voor hem kunnen
voelen.
Dus zichzelf een kogel door den kop jagen.
Maar hij was nog zoo jong. Alle hoop kon hij nog
niet opgeven, hij kon het niet.
Dien avond, een uurtje voor den aanvang van de
voorstelling, bespiedde hij het paar, verborgen achter
eenige requisieten.
Hij zag, hoe Signor Rapelli het meisje naar zich toe
trok, hoe hij haar hoofdje ophief en hoe hun lippen
elkander vonden. Die gehate lippen op den mond,
waarop hij zoo hartstochtelijk verlangd had de zijne
te mogen drukken, maar die hij tot nog toe nooit had
durven aanraken.
Hij voelde een grooten drang, het uit te schreeu
wen, maar hij wist zich in zoover te beheerschen, dat
enkel een dof gebrom, als van een wild dier, ge
hoord werd.
De beide gelieven merkten hier niets van, ze waren
te veel verdiept in hun liefdesbetuigingen.
De arme clown drukte zijn nagels in zijn hand
palmen en keek met brandende oogen toe.
Langzaam gleed zijn rechterhand in zijn broekzak
en greep het wapen, dat daar verborgen zat. Nu wist
hij het: hij zou het zijn. Hij richtte de revolver, maar
liet haar weer zakken.
Hij aarzelde.
Ze stond zoo vlak tegen dien ellendeling aan, als
zijn hand beefde, zijn schot niet precies gericht was.
Het goede oogenblik was voorbij, de twee gelieven
hadden afscheid genomen, het was tijd om zich te
gaan verkleeden.
De hand, die het wapen weer gericht had, zakte.
Een half uur later buitelde de clown de arena bin
nen in zijn potsierlijke kleeding, met besmeurd en op-
geteekend gezicht.
Nog nooit had het publiek zóó om hem moeten
lachen, hij was doller dan ooit. Er was zoo iets
vreemds over hem, zoo iets tragisch-komisch, zooals
dezen avond had men hem nog nooit gezien.
Opeens, terwijl het publiek gierde om een van zijn
droogkomieke opmerkingen, verklaarde hij moe te zijn
en een beetje te willen rusten. Hij plompte in het
zand neer en zat daar, met zijn gezicht in zijn handen
verborgen.
Het publiek geloofde aan een nieuwe grap en
wachtte af, wat hij nu weer voor dwaasheden verzin
nen zou. Het leek wel of hij of andere nieuwe dollig-
heid zat uit te broeden. Hij was blijkbaar in gedach
ten verzonken. En werkelijk, velerlei gedachten woel
den door zijn hersens,
Zou Angela het hem ooit vergeven, als hij dien
kerel neerschoot? Als ze zich voor altijd van hem af
wendde, wat had hij dan gewonnen?
Hij wilde zijn vijand eene laatste kans geven om
haar niet heelemaal te verliezen.
Als ze hem een kus wilde geven en na afloop van
de voorstelling naar hem luisteren, dan zou hij dien
vervloekten Italiaan het leven schenken.
Hij zou het haar straks vragen, haar nummer volgde
al spoedig.
In de arena kon ze hem niet ontwijken, zooals ze
in den laatsten tijd altijd deed; dan moest ze naar
hem luisteren.
Bliksemsnel was dat alles door zijn hoofd gegaan;
nu sprong hij op, maakte een paar buitelingen en
kraamde een paar malligheden uit tegen August den
Domme, wiens oogen met een vragende uitdrukking
op zijn zittenden kameraad gevestigd waren geweest.
Daarna hielp hij met onhandige slagen het zand bij -
harken voor het volgend nummer.
Het volgend nummer, het hare! Daar kwam ze al
aan, staande op het ongezadelde paard, het rondren
nende dier aanwakkerend door haar hooge en schelle
kreetjes.
De felle blikken van den clown richtten zich op
haar bevallig figuurtje en vroolijk gezichtje. Ze voelde
den brand van die oogen en werd onrustig. Maar ze
vermande zich en begon haar taak.
Toch voelde ze iets, dat ze in de laatste jaren niet
meer gekend had, ze voelde angst.
Ze zette door, sprong door de hoepels, die haar
voorgehouden werden, maar telkens als ze den ring
naderde, vastgehouden door den clown en zijn steken
de oogen op zich gericht voelde, overviel haar een
aarzeling en brak het angstzweet haar uit.
Goddank, dat was goed afgeloopen, met een zucht
van verlichting liet ze zich op den rug van het paard
zakken, kruiste bevallig haar mooi gevormde beenen
en dankte met kushanden voor het daverend applaus.
August de Domme vulde de rustpauzen aan met een
paar grappen en wat schuw keek ze uit, waar hij ge
bleven was, haar clown.
Daar zag ze hem opeens op haar afkomen. Voor ze
goed wist, wat er gebeurde, had hij zich aan de staart
van haar paard opgetrokken en zat hij naast haar.
Zijn arm om haar heenslaande, fluisterde hij haar
wat in het oor en het publiek lachte om haar ontsteld
gezichtje en afwerend gebaar.
Hij scheen haar iets te vragen, wat kon men niet
verstaan. Dat was jammer, dat moest niet.
I Winterhanden Wintervoeten
PUROl
Doos 30 en 60, Tube 80 ct Bij Apoth. en Drogisten
