GROOT-ROTTERDAM
„Lieve help! Dus u wist den heelen tijd ai, dat mijn ge
broken arm maar een verzinsel was," bedacht Karei toen.
Annie bloosde.
„Terwijl je je zoo onschuldig en verontwaardigd hield,
heb je me dus eigenlijk den heelen middag voor den gek
gehouden!"
Hij dacht nu niet meer aan uitstappen, schoof :en beetje
dichter naar Annie toe en keerde haar zachtjes bij den
schouder naar zich toe, terwijl hij haar vol liefde in de
oogen keek.
„Jou liefste en bekoorlijkste meisje van deheele wereld,"
zei hij zacht, „waarom moest je me aldoor zoo onbarm
hartig behandelen, terwijl je alles wist? Je begreep toch
wel, dat ik veel te blij was, dat ik dat werkje voor oom
ontliep en met jou uit kon gaan!"
„Ja Karei, dat begreep ik wel," gaf ze toe, „maar ikwas
nog zoo bang, dat oom Frans me toch nog met Jan zou
uitsturen. Eneno, Karei!" riep ze opeens, „niet
doen!" Maar Karei deed het toch.
„En nu," zei hij een heel poosje later, „nu zal ik dan
maar aan oom, die immers je voogd is, vragen, of hij me
wel goed genoeg voor je acht. Vind jij me goed genoeg?"
Annie keek lachend naar hem op. „Ja, dat zal wel schik
ken. Maar ik geloof niet, dat je dat nog aan oom hoeft te
vragen."
„Niet?"
„Natuurlijk niet. Waarom heeft hij Jan bij zich gehouden
en koos hij jou uit, om met mij uit te gaan, denk je?"
Karei krabde eens achter zijn oor.
„Het kan aan mij liggen," zei hij onbegrijpend, „maar
ik ben een boon, als ik er iets van snap."
„Domoor," legde Annie uit, „natuurlijk, omdat oom jou
ook goed genoeg voor me vindt, zie je
van juist dèt meisje, op wie hij gaarne een goeden
indruk wilde maken. Het eerste wat hij deed, was zich
te ontdoen van doek, verband en plank en alles nijdig
uit de auto te werpentoen leunde hij voorover en
remde. De wagen stopte precies bij een beschaduwd
en afgezonderd landweggetje.
Hoe durft u vroeg het meisje naast hem ver
ontwaardigd.
„Dat doet er niet toe, ik heb nu eenmaal gedurfd,"
zei Karei rustig. „Ik heb nu genoeg van al die leugens,
van al die zoogenaamde prachtplannen. Ik zou haast
in Jan's plaats willen zijnbezig met de schrijf
machine, inplaats van in zoo'n toestand hier rond te
rijden."
„Zoo, zou u dat heusch vroeg Annie woedend.
„Ja. En nu ik den boel zoo in de war geschopt heb
en dezen heelen middag heb bedorven, wil ik u toch
even precies vertellen, hoe alles in zijn werk gegaan
is en dan basta. Ikik was heelemaal niet van
plan u te bedriegen met dien arm van me, en als ik
geweten had, wie u was, zou ik dadelijk alles opge
biecht hebben. Doch daar u een totaal onbekende
voor me was en ik bang was, dat u me anders idioot
zou vinden en er meteen vandoor zou gaan met uw
auto, verzon ik dat verhaal. Want..want, ik wou
u heelemaal niet weg laten gaan in ieder geval, niet
dadelijk; daar had ik mijn redenen voor."
Annie deed haar best, niet nieuwsgierig te lijken.
„Had u reden om
„Ja. En als u die verlangt te weten," vervolgde
Karei nu meer zeker van zichzelf. Ik vond u het liefste
en mooiste meisje, dat ik ooit had gezien en vertelde
u dat verzinsel, om u nog wat bij me te houden. Dat
is de waarheid. En nu," hier werd zijn stem weer wat
onvast, „zal ik maar uitstappen en met den trein
naar huis terug gaan."
Werkelijk opende hij reeds het portier van den auto,
doch nu kwam plotseling een onverklaarbare veran
dering in Annie's houding. Zij hield hem bij zijn arm
tegen en zei, haast smeekend:
„Neenneen, doet u dat alstublieft niet!"
Karei echter schudde vastberaden zijn hoofd.
„Denk niet, dat ik nu nog om gunsten vraag. Maar
ik heb spijt van het gebeurde en heb nu medelijden
met dien armen Jan, die daar den heelen middag aan
de schrijfmachine zit, terwijl hij er zoowat niet mee
overweg kan. Daarom ga ik liefst zoo vlug mogelijk
terug om hem te verlossen. Dus goeden middag, en
welbedankt voor het tochtje," eindigde hij sarcastisch.
Doch Annie riep hem weer terug.
„Dat is heelemaal niet noodig," zei ze.
„Hè? Wat is niet noodig?"
„Dat u hem van die schrijfmachine verlost. Dat
artikel is al getypt vanmorgen al."
Karei keek haar ongeloovig aan.
„Dat kan niet, oom Frans zei
„Ja, maar ziet u, oom Frans en ik hadden be
slotenik bedoel, oom Frans zei, dat ik het ook
wel kon en toen heb ik het vanmorgen meteen ge
daan."
Maar," weerlegde Karei, die er nog niets van be
greep. „Oom Frans wist vanmorgen toch nog niet, dat
mijn arm zoogenaamd gebroken was?"
Annie glimlachte. „Neen, maar hij had er zoo'n
vermoeden van, dat u een of andere ziekte zou voor
wenden, wanneer u hoorde, dat oom u noodig had
zei ze. „Oom zei, dat hij er heel wat om verwedden
durfde, dat u weer een of andere uitvlucht zou heb
ben daar kwam u altijd mee aanzetten."
1013
GOES. In de glazen kast staan de gouden en zilveren bekers, welke
door Goesche vereenigingen in vroeger eeuwen gewonnen werden.
„Wel, ikik
GOES. -
OOES. Een oude bedstede. Eerst moesten de gordijn
tjes op zij geschoven worden, vóór men onder
de wol kon kruipen.
Op fluweelen kussens in een glazen kast liggen de
gouden sleutels der stad Goes.
