VERGEET DE VOORDEELEN DER GRATIS ONGELUKKEN-VERZEKERING NIET.
1119
OoDr haar spel uit zijn gemijmer gewekt, luisterde hij weer aandachtig.
gebruikte, durfde ze toch niet be
danken, Ook vond ze het minder
aangenaam voor Eva, indien zij te
kennen zou geven, liever naar huis
te gaan.
En zuster Maris Stella, die haar
begreep, had gefluisterd
„Denk maar, moedertje, dat u in
een hotel aan de „table d'höte" zit.''
Hermina had haar aangekeken. O,
die lieve Eva I Ze begreep haar, de
moeder, zoo goed. God En dat kind
moest ze nu missen voor altijd
Eva had het gesprek op Piet en
Alida gebracht en aliengskens had
ook de moeder zich mee thuis gaan
voelen.
Eindelijk besloten Dolly en Henri
zonder eenig vertoon hun verloving
dan maar te vieren en een paar
maanden later hun huwelijk te laten
inzegenen.
„Ik had er me zooveel van voorge
steld," zei Dolly mistroostig.
„Het voornaamste is, dat jullie van
elkaar houden," bemoedigde Alida.
Toen fleurde ze op.
„En wat veelEn we gaan een
lange reis maken, wel van twee
maanden. Naar Italië, Egypte Ver
rukkelijk Wij met z'n nt ïjesEu
Henri's ouders maken in dien us-
schentiid onze villa in orde, fijn,
fijn!" En dol van vreugde zei ze!
„Mijn hart buitelt weer., 't springt
op van louter geluk
Alida dacht aan de woorden van
Piet„Er zijn ook voordeelen aan
mijn ziekte verbonden, want nu
kunnen er geen feesten gegeven
werden en.... ik kan geen geld
opmaken."
En dit bemerkte ook de directeur
bij de afrekening van de bank.
De cheques, door Hermina geïnd, waren lang niet
zoo menigvuldig en groot als voorheen. Hij zou Dale
de gestorte som kunnen terugzenden, alvorens het
jaar verstreken was.
Voor Dolly's uitzet was het noodige gedeponeerd en
voor de twintig duizend van haar bruidsschat zorg
gedragen.
Dit had de weduwe hem verzocht, toen de dag van
hel huwelijk bepaald was.
Nu en dan ging Hermina, vergezeld van Dolly,
Antoon of Alida, haar dochter btzoeken en was zij
tevreden, Eva te zien, op wier gelaat innige voldoe
ning te lezen stond.
Het huwelijk van Dolly en Henri Schoonveld had
zonder praal plaats gehad.
Oom Jan en Benthuizen waren voor Dolly als ge
tuigen opgetreden. Tante Dina liet zich weer veront
schuldigen, voorgevend niet in orde te zijn. De ouders
van Henri alsmede zijn getuigen behoorden ook onder
de gasten.
Voor de eerste maal had Piet, gesteund door
kussens, mee aan tafel plaatsgenomen en hem daar
zoo te zien, op weg naar beterschap, had. de vreugde
verhoogd
Wel miste Hermina nu meer haar oudste dochter,
die geschreven had, in den geest bij de plechtigheid
tegenwoordig te zullen zijn. Doch ook, Piet aan de
beterhand te zien, gaf haar troost. De laatste mooie
dagen hadden veel tot zijn gezondheid bijgedragen
en hij had er op gestaan, het feest mee te vieren.
Toen allen gezellig het diner gebruikten en uc heer
zich met zijn tafeldame onderhield, vroeg Piet aan
Alida.
„En wanneer onze beurt?"
„Als je zelf een getouw kunt bestunn als je zelf
een stuk linntn voor me kunt weven."
„O jij, plaaggeest
„Dat neen ik Ik wil met een fabrikant trouwen."
„Dan ben ik maar een wever."
„Nou, dan met een wever.... als hij zijn vak
maar verstaat en voor het huishouden den kost maar
kan verdienen."
Ze lachten elkander toe in stil begrijpen en drukten
vlug eventjes elkaar de hand.
Dolly, nu minder uitgelaten, als was ze onder den
indruk van den grooten dag, zat in stille verrukking
in haar wit kleedje met oranjebloesem voor zich
uit te kijken.
„Hoe is het met je buitelend hartje fluisterde
Alida haar toe.
,,'t Is onrustbarend kalm," zei ze, haar donkere
oogen wijd open, alsof ze schrik had voor die rust.
„Gek, hé! Ik zou nu niet dol kunnen doen."
„Dat komt door je bruidsjapon, mijn vrouwtje,"
plaagde Henri
,,'t Is zoo'n schat, een echte schat," zei ze, hem
een zoen gevend.
De meeder keek naar beiden. Ze zag op tegen het
vertrek van Doliy. Alleen de jongens bleven haar nu
nog over.... en Alida. Gelukkig, dat ze haar nog
had. die ze had lief gekregen als een dochter.
En of Alida haar gedachten raadde, of omdat
Hermina haar met teederen blik gadesloeg, knikte
ze haar toe
..Dag, moedertje
Ze knipte licht met haar oogen.
„Dag, kind."
Toen zag ze schuw naar Benthuizen, als voelde ze
zijn blik op haar gezicht.
Een verraderlijke blos kwam haar weer plagen.
,,'t Is warm," wendde ze zich tot den vader van
Henri, naast haar, even den rug van haar hand
tegen heur wang houdend, alsof ze aldus haar kleur
een andere beteekenis wilde geven.
„Zal ik soms het venster openzetten, mevrouw
sprong Benthuizen op.
„Als 't voor de anderen niet te frisch is," keek ze
ron 1 en dankte hem toen met'n vriendelijk knikje.
Hij bestudeerde haar even.
Wat had ze zich weer met smaak gekleed en wat
stond die violetkleurige japon haar weer lief! Toch
waren haar trekken wat dieper geworden en scheen
er hier en daar wat lichts tusschen haar blonde haren
te schitteren een enkel zilverdraadje. Hoe kon het
anders? Piet zoo lang ziek, Eva weg.... Had men
wel ooit rust Ook oorn Jan zat in gedachten. Hij,
als voogd, zou nu toch wel een woordje moeten
spreken.... Nee, nee, bedacht hij, niet doen, Jan
daar komen natuurlijk weer waterlanders en je zoudt
dan zeker blijven steken en den boel maar in de war
sturen.
Niemand toostte. Het maal verliep gezellig, zonder
veel drukte tn uitgelaten vreugde, vooral nu nie
mand door Dolly arngewakkerd werd.
Het vertrek der jonggehuwden ging met gesnik
en tranen gespaard. Na hun heengaan viel even een
drukkende stilte in, waarbij Dale zijn glas in één
teug ledigde en, na het weer vol geschonken te heb
ben, nogmaals leeg dronk.
„Weekhartig zijn is niets waard voor een man,"
zei hij tot een der getuigen van Henri. „Dat is een
kwaal, die mij nog al eens plaagt."
Benthuizen trachtte de gemoederen wat op te
fleuren en stelde voor, om Alida wat muziek te laten
maken.
Zijn oorstel had bijval.
ja, ja, Ali smeekte Piet. ik heb je nog nooit
hooren spele"."
Alida liet zich niet lang nooden en begaf zich aan
stonds naar de piano, waar Antoon, galant, de bladen
van de muziek voor haar omsloeg.
Zij zorg een paar liederen van Schubert en Handel,
terwijl Piet verrukt over haar m oie, geen enkele
maal vibreerende stem, met extatische oogen Alida
van ter zijde bewonderde.
Wat had hij al die jaren veel gemist! overwoog hij
even later. Nu wist hij, wat ware, echte liefde was!
De reine, opofferende liefde, zooals van Alida, waar en
onbaatzuchtig.En wat een geld had hij aldus ver
spild, terwijl haar vader woekerde, om de fabriek er
boven op te werken Een ondankbare was hij ge
weest, daar hij van die schulden wist.een lafaard,
een ellendeling
Door haar spel uit zijn gemijmer gewekt, luisterde
hij weer aandachtig.
En toen zii geëindigd had, keek ze hem aan, of hij
tevreden over haar was?
Hij stak haar de hand toe
„AlidaKind AlidaPrachtig, liefste. Ik wist
niet
Ze maakte een afwerend handgebaar en onder
brak
„Nou, nou, Piet
Doch allen stemden met den zieke in.
„Nu zal ik mijn best eens doen!" riep Antoon en
sloeg het „Wien Neerlandsch Bloed" aan.
En allen, behalve mevrouw van Henken, stemden
mee in.
Dale zong uit volle borst, staande met zijn sigaar
in de hand naast de piano, zijn hoofd rood van wijn
en champagne, gezwollen boven den hoogen boord.
Benthuizen, vader Schoonveld en de getuigen van
Henri deden hun best, ofschoon hun stemmen niet
erg vast waren. Boven allen uit klonk Alida's mooi
gezang en daar]alleen naar luisterde Piet, die steeds
nog, aangenaam verrast, geen oog van haar af
wendde.
Antoon speelde nog een paar straatdeuntjes en
besloot met: „Wie kan mij vertellen, waar woon ik?
Die mij netjes naar huis-brengt, beloon ik", dat even
eens krachtig werden meegezongen.
Het feest was ten einde.
Men wenschte elkaar goeden nacht en stilaan
werden de lichcen in de groote woning gedoofd.
Het was volop zomer. De tuin bloeide fleurig, vol
kleuren en tinten. Als men een blik in het ronde
loeg, waand men zich omgeven door regenbogen.
Piet bracht er gansche dagen in door. Hij nam flink
in beterschap toe, wat Benthuizen en meer anderen
gewoon een mirakel noemden. Hij had nu spijt, eer
tijds zijn dochter verdriet te hebben aangedaan,
door er haar op te wijzen, dat Piet wellicht niet meer
zou genezen.
En het hart van Piet zong en juichte. Physiek en
moreel kwam hij er door Alida boven op. De wereld
had hem nog nooit zoo schoon geschenen 'I Alida was
gelukkig, droomde van een mooie toekomst, terwijl
aar vader steeds nog met zijn stille, maar diepe,
krachtige liefde de belangen der weduwe behartigde.
Mevrouw van Hrnken had een drukken tijd achter
den rug. Tijdens de huwelijksreis van Henri en Dolly,
had zij met de schoonoi lers van haar dochter de
villa der jonggehuwden ingericht. En den avond
van hun thuiskemst, terwijl de kamers verlicht waren
en overal bloemen prijkten en de tafel voor beiden
gereed stond, doorliep ze nog eens met mijnheer en
mevrouw Schoonveld en Alida de vertrekken.
Alles was keurig in orde en naar de eischen des tijds
gemeubileerd en gestoffeerd. Saions, eetkamer, veran
da en slaapkamers waren alle prachtig, maar vooral
Dolly's boudoir was een juweeltje. Een knus ver
trekje in bois-de-rose kleur m< t een licht paars
tintje als gloed van zon op bloeiend koren.
(Wordt voortgezet.)
