Denk om 25 Februari
Bra
ONS ZEELAND
Het „Muziekclubje" te Vlissingen, gevormd door een aantal leerlingen van mevr Brand-Bekker,
Zaterdag in het Concertgebouw een alleszins geslaagde uitvoering. Leidster en leden van de kranige
club poseerden voor onzen fotograaf.
„Hoe men er toe kan komen, om het haar te laten
bobben, ik kan er niet bij!" begon ze den aanval.
Mops tjoepte een kraak-amandel naar mijn mans
hoofd.
„Philippine, joh! daar ben je gloeiend bij!
„Wat is er nu mooier dan een goed gekapt hoofd
ging Ina onvervaard verder. „Wilt u gelooven, dat ;k
het weelderige gevoel niet zou willen missen om des
avonds mijn haar los te maken en het over mijn schou
ders te laten vallen?"
„De Loreley!" barstte Mops in een schaterlach uit
en ze zag in gedachte dikke Ina Groenen op een rots
zitten en haar „Goldenes haar kammen.
Niet mijn met zorg samengesteld menu, noch de
keurige tafelschikking, de bloemen, het zilver en kristal,
konden de situatie redden.
Het werd een vuurwerk van hatelijkheden en de
drie mannen, die angstige pogingen deden de twee
kemphaantjes te kalmeeren, vermochten hierin niet te
slagen.
Ik keek steelsgewijze naar de klok. Half negen. Ik
berekende mijn kansen. Vóór half elf heb ik ze de deui
niet uit, hoe komen we den avond door?
Mijn man, goeiert, had mijn blikken gevolgd.
„Willen we de koffie in den salon gebruiken?
„Ja! Gezellig!" zei ik gauw en ik zond hem een
dankbaren b1ik toe.
Even later zaten we als houten poppen in den salon,
dronken koffie met een poesje.
Ina keek spinnig! Haar man schuldig! Mops coquet-
teerde openlijk met hem, om Ina te plagen. Walter,
Mops' aanstaande, keek vermaakt. Mijn man bemoedi
gend naar mij en ik als een uil in doodsnood, wan
zwaar drukte me het échec van mn dinertje.^
„Laat eens m'n mooie plaat draaien, zei ik met
smeeking in m'n oogen.
Manlief stond direct op, zocht even, zette een nieuw
naaldje in, en wond de gramofoon op en een sonore
mannenstem weerklonk door onzen niet electrisch ge-
laden salon.
„De whispering-bariton," lichtte mijn man toe.
Ze waren paf! alle vier!
„Blue Skies," zong de warme mannenstem eerst luid
en toen in een fluistering, zooals alleen Jack Smith dit
doen kan, of hij een zoet geheimpje vertelt: Blue skies!
Nu waren alle booze gedachten weg, nu luisterden
ze in stille verteedering.
Wat ben ik dien avond Jack Smith denkbaar ge
weest! Hij redde de situatie en gaf me mijn rust terug.
Ina en Mops allebei noteerden ijverig den naam van
den zanger en van zijn lied.
Toen ze om elf uur afscheid namen, was het met een
hartelijk compliment voor het allergenoegelijkst samen
zijn.
Blue skies! ze hadden de grauwe wolken vervangen!
E. B. B.
Laatste termijn van inzending voor onze
Gebouwenprijsvraag
