VENDETTA
18
ONS ZEELAND
Zelfs de posr
maakteOVEfcURBN-
De inzendingen van onze Gebouwen-Prijsvraag zijn
binnen. Vooral even vóór sluiting van den termijn,
stortten de postboden ware stroomen prijsvraag-brie
ven over de redactie-tafels uit. Hetgeen door onzen
teekenaar hierboven op de hem eigen bescheiden wijze
onder inkt is gebracht".
Thans hebben we ons door den berg van brieven
heen gewerkt en we mogen verklaren dat het resultaat
der prijsvraag onze verwachtingen heeft overtroffen.
In alle lagen der Zeeuwsche bevolking is aan de Ge
bouwen-Prijsvraag gewerkt.
De uitslag wordt met verwachting in alle plaatsen
tegemoet gezien.
Woensdag 7 Maart te 3 uur zal ten overstaan van
Notaris W. Hioolen in onze gebouwen de uitslag van
de Gebouwen-Prijsvraag worden vastgesteld,
We komen er. nader op terug in ons nummer
van 17 Maart.
door
J. P. B a 1 j
Vittore Vespucci was de rijkste landeigenaar van
Sicilië. Hij was jong, zeven-en-twintig jaar, en was
knap. Een vriendelijke lonk uit Vittore's donkere oogen
deed de Siciliaansche meisjes bloozen van genoegen,
en dagenlang popelde hun hartje van blijde verwach
tingen, als hij hen in een speelsche bui had gekust.
Doch Vittore Vespucci was karig met zijn vriendelijke
lonken en kussen, want voor hem bestond er slechts
één.Mariuccia!
Maar Mariuccia had nog een anderen aanbidder:
Cesare Bordini, die bijna even rijk en bijna even knap
was als Vittore, en Mariuccia verdeelde haar gunsten
gelijkelijk tusschen hen beiden. Het was gevaarlijk
spel, wat de overmoedige Mariuccia speelde, want tus
schen Vespucci en Bordini heerschte 'n onverzoenlijke
haat. Wanneer Vittore slechts den naam van zijn mede
dinger hoorde noemen, begonnen zijn donkere oogen
te gloeien, dan klemde hij de lippen stijf op elkaar
en verscheen er op zijn gelaat een trek van onver
zoenlijke vijandschap. Had niet Bordmi's vader zijn
moeder en z'n twee zusters gedood, heerschte niet de
vendetta tusschen de beide families?
En wanneer Cesare, zij het ook zijdelings, hoorde
zinspelen over een mogelijk huwelijk tusschen Mari
uccia en Vittore Vespucci, dan balden zijn vuisten
zich, dan ging er een rilling door zijn leden en spuwde
hij driftig op den grond, als wilde hij daarmee zijn
verachting voor Vittore Vespucci aangeven. Want Vit
tore Vespucci had zijn vader vermoord, en die daad
kon slechts door bloed worden uitgewischt!
Zoo stond Mariuccia tusschen beide partijen in, nu
eens den eene, dan weer den ander bevoordeelend!
En beiden verkeerden in het duister, wie van hen het
geluk zou hebben, de liefelijke Mariuccia tot zijn vrouw
te mogen maken. Want liefelijk scheen Mariuccia, even
liefelijk, als zij wispelturig was. Haar lokken hadden
een zijdeachtigen glans, haar blanke tint was iets on
gewoons voor een Siciliaansche, haar roode mond was
volmaakt, de donkerbruine oogen betooverend. En een
Venus-figuurtje completeerde dit schoone geheel!
In Mariuccia's hart was het echter dor en leeg. Zij
vond Vittore Vespucci een niet te versmaden partij,
maar liefde kon zij niet voor hem voelen. En ook
Cesare Bordini liet haar koud, al zei haar verstand
haar, dat zij als zijn vrouw een weelderig leven zou
kunnen hebben. Daarom moedigde zij beiden om beur
ten aan, of stootte hen af, naar gelang het in haar
mooie kopje opkwam.
Maar eindelijk scheen Mariuccia dan toch een be
sluit te hebben genomen. Vittore Vespucci jubelde den
heelen dag alle liederen, die hij kende. Had Mariuccia
hem niet beloofd zijn vrouwtje te worden, had zij niet
gezegd, dat zij vanavond met hem het eiland zou ver
laten? Want dat was haar voorwaarde geweest: op
het eiland wilde zij niet blijven wonen, met die altijd
dreigende bloedwraak boven haar hoofd, zij vreesde
Cesare Bordini, en ondanks Vittore's verzekering, dat
hij, Vittore, voor dien tijd wel met Bordini zou hebben
afgerekend, bleef zij er op staan, het eiland te verlaten.
Vanavond zou hij haar ontmoeten, heel in het geheim,
bij het boschje, waar zij reeds zoovele avonden
hadden doorgebracht.
En toen het avond werd, toog hij op weg, en zag hij,
bij het boschje aangekomen, met verlangen naar Mari
uccia uit. Zij was er nog niet! Ha, door hoorde hij een
stap op den weg, dat zou Mariuccia wel zijn. Vlug
trad hij te voorschij, en stondtegenover Cesare
Bordini.
Woede bruischte in Vittore op. Wilde die kerel hun
vertrek misschien verhinderen, had hij een vermoeden
ervan gehad? Zijn handen omklemden den dolk en
met een wilde kreet sprongen de mannen tegelijkertijd
op elkaar toe. Geen woord werd geuit, het was een
stille, maar daarom niet minder wanhopige worsteling.
Hijgende lichamen wentelden op den grond, nu en
dan zwaaide er een arm door de lucht, flikkerde het
staal in het licht van de opkomende maan! Dan zakte
één der mannen in elkaar en bleef roerloos liggen.
Cesare Bordini stond nog, deed een paar stappen,
wankelde en viel eveneens. Zacht kreunend bleef hij
aan den kant van den weg liggen.
Toen maakte zich een gestalte uit het donkere
boschje los en trad voorzichtig op de beide mannen
toe. Het was Mariuccia! Zachtjes naderde zij Vittore
Vespucci, bukte zich over hem heen en bevoelde zijn
