18
ONS ZEELAND
Er was een Fransche geestelijke naar Landbrook
gekomen, die meedeelde dat hij de vroegere ziele-
verzorger van den gevangene Antoine Gabrielle was.
PRIJSRAADSEL
Er was een opgewekt gezelschap van Fransche lo
gees en Landbrooksche notabelen waaronder kolonel
Lakeside natuurlijk niet ontbrak bijeen in de salons
van het buiten van Madame Monsane. De charmante,
pittige gastvrouw was het middelpunt van de conver
satie en niemand zou gezegd hebben dat er op dat
oogenblik maar één ding haar gespannen belangstelling
had. de klok.
Er was nog iemand die zijn volle attentie bij den
voortschrijdenden tijd had. Dat was Antoine Gabrielle,
juweelendief en valsche munter, die geduldig in zijn
cel wachtte tot hij de dorpsklok acht uur hoorde slaan.
Toen stond hij langzaam van zijn bed op, haalde het
pakje, dat hij bij het bezoek van den priester gekregen
had, uit den poot van zijn bed. Hij pakte het uit en
vond de twee sleutels die hij verwacht had. Toen
ging hij naar de celdeur en luisterde. Om acht uur
had juist een bewaker zijn ronde geëindigd en voor
half negen zou er geen weerkomen.
NMRDF Pont
STOOMBOOT
ONDERNE
RVO^EL
yETREK <?uuRA
'vflRQflRlEN
hun „week-end" bij haar passeeren en ze zou het zeer
op prijs stellen haar vriend den kolonel aan hen voor
te stellen.
Er bestond niet de minste reden om aan de waar
heid van deze mededeeling te twijfelen en de com
mandant maakte dan ook geen bezwaar om den braven
Franschen priester, die zich zoo sterk geroepen voelde
om de ziel van het afgedwaalde schaap zijner kudde
te behouden, toegang tot de cel van den Franschen
juweeldief te geven. Tijdens het gesprek liep buiten
een bewaarder op de gang heen en weer, die voort
durend door den openstaanden spleet in de cel naar
binnen keek. Juist toen hij weer voorbij gestapt was,
stak de „priester" den gevangene snel een klein pakje
toe. Gabrielle nam ijlings een gedeelte van een poot
van zijn houten bed weg, waardoor een ruw wegge
sneden, kleine holte openkwam. Het pakje verdween
in die holte en toen de wachter weer naar binnen keek,
zag hij niets dan een ernstig vermanenden priester en
een ootmoedigen luisteraar.
havengezicht.
Hoeveel fouten zitten er in deze teekening? Oplossingen
inzenden vóór 3 April bij de Administratie van „Ons Zeeland".
In de oplossing de fouten als volgt aan te geven
No. 1 rook naar rechts wimpels naar links.
No. 2 man zonder oog.
No. 3 enz.
Uitvoeriger hoeft niet, maar wel de fouten nummeren, dan
is het voor ons duidelijk genoeg en kunnen we makkelijk nagaan
of jullie alle fouten hebt gevonden
Voor goede oplossingen van kinderen tot 14 jaar stellen we
een 5-tal jongens- of meisjes boeken beschikbaar.
slaap was. Snel opende ze de deur, waarachter Cé-
leste reeds in afwachting stond. De beide vrouwen
naderden den slapenden man en met een voor zoo'n
deftige dame als madame Monsane minstgenomen ver
dachte handigheid haalde laatstgenoemde den sleutel
bos uit zijn zak. Ze herkende direct de twee sleutels
die zij noodig had den looper om de celdeur te
openen en den eigenaardig gevormden sleutel van de
achter-uitgang.
Deze twee zijn het, Céleste. maar schiet
een beetje op de slaappoeder zal zoo heel lang niet
meer werken.
Madame zette zich in een stoel en had geen oog
van den slapenden man.
Na een minuut of wat kwam het meisje terug.
Zijn de afdrukken klaar vroeg Mevrouw.
Het is in orde.
Prachtig
Madame Monsane liet de sleutels in den zak van
den kolonel terugglijden.
Toen deze na een poosje ontwaakte, stamelde hij
verwarde excuses, maar Madame praatte zoo lief en
begrijpend over zijn zwaren dienst en de plotselinge
warmte na den rit door den kouden mist, dat de goede
man zich al gauw weer op zijn gemak voelde en hij
voelde zijn bewondering en waardeering voor zijn ver
gevensgezinde en gemoedelijke gastvrouw nog toene
men. En zij zette de kroon op haar goedheid door
hem uit te noodigen den volgenden Maandag-avond
bij haar te komen doorbrengen er kwamen vrienden
Gabrielle opende behoedzaam de celdeur en gluurde
zorgvuldig-spiedend de gang af. Deze was volkomen
verlaten. Antoine sloop uit de cel en sloot de deur
van buiten voorzichtig weer af. Aan het eind van de
corridor was de deur, die naar het buitenterrein voerde
en waarvan hij eveneens een sleutel had.
Nauwelijks een seconde was verstreken, toen An
toine Gabrielle weer in de mistige avondlucht stond.
Hij ademde diep. Hij was vrij In de verte zag hij
vaag het ijzeren toegangshek en het verlichte portiers
huisje. Dien kant moest hij niet uit Hij kroop naar
een plaats bij den buitenmuur, waar een hoopje struik
gewas stond. Hij floot zacht.... geen seconde later
werd een touwladder over den hoogen muur geworpen
en nog weer een moment later stond hij aan den an
deren kant.
Vooruit, mon ami, zei een stem.
Ah begroette Antoine zijn redder. Je hebt voor
deze gelegenheid je priestergewaad maar uitgelaten,
hè spotte hij.
Tien minuten later was de vluchteling in het huis
van zijn vrouw.van Madame Monsane, zooals
ze in Landbrook heette.