ONS ZEELAND
17
VUUL KLAOSJE
door
J. P. PAULUSSE.
Vuul Klaosje was oal z'n leven 'n stil vintje 'ewist.
Gin mensch keek nae z'n omme, en ie moeide gin
mensch. Toen ie nie mi kust werke, wier 'n van den
ermen onder'ouwen. Ie scharrelde nog zo'n bitje op mie
'ovenieren bie den Domenie, de Measter en zuk soort
menschen, ma voo de rest was 't net of n d r nie was.
Ielke Zondag gieng 'n stikstevast nae kerke: want je
begriept, da dusten nie te laete voo d'n Domenie
mar 'oóren dee'n niks van de preek. Ie was zo doaf
as 'n vierteste. De guust van Bordamme zeien da z'n
oóren vol mi vuulte zaeten. An ean kant was 't mak
kelik, want ie 'oorden 't ok nie assem z'n verwietnaem
achterop ropen.
Vuul Klaosje kwam 'n rond jaer nergest as eans
mie de mart bie z'n dochter en z'n schoónzeune op
Oostdurpe. Z'n vrouwe was a jaeren dood en ie weunde
de lesten tied in 't erm'uus, tegaere mie nog 'n paer
ouwe vrollien. De joengste van die twea dee z'n wachste
en zurgde voo z'n middageten en zo scharrelden ie
nog al aordig deu den tied, want ie as nergest voo te
zurgen.
Zoo docht Klaos d'r zelf oak over, mar ean dinge
was er, daer as 'n 't moelik mee, al as 'n d'r nog nooit
ofte nimmer ietewat van op'elicht tegenover z'n buur
tjes: dat was om van den ermen begraeven t' oóren.
Kiek, weetje, dae was 'n noe benauwer van as
doódgaen zelfs.
Assen dat nog mar 's begarrelen kust, datten as
't zoovarre kwam in z'n eige kisje 'eleid wier!
Vee en lange as 'n daerover prakkezeard want
ie was nie erg sneeg en eindelienge as 'n d'r wat
op 'evonden. Ie zeiden d'r niks van tegen niemand nie.
's Aeves zat 'n op de banke voo 't erm'uus te lei-
keren in 't zunnetje as 'n ouwe katte. Ie snerkede an
z'n puupje, dat de kwiel langs z'n kinne prealde en
stieken zat 'n in z'n eigen te lachen.
De twi vrollien kregen 't in 't snotje en dochen bie
d'r eigen: wat gaet er noe omme mie Klaosje?
„Ei je ut de loterie 'etrokken Klaos?" riep Piete.
,,Eei je 'n joenge meid op 't zicht?" grielde Koba.
Ma Klaosje gebaerde van niks. Ie docht bie z'n eigen:
„julder kunnen d'r allemil in, wat mien angaet."
Klaos 'ieuw van dien dag of z'n centjes bie mekaore
en z'n eanigste zurge was noe, da gin mensch d'r achter
rocht. Noe as 'n de lillike gewente om 's nachs ardop
te droamen en dat wisten. Zo benauwd was 'n dat z'n
g' eim d'r uut zou komme, datten d'n easten nacht
z'n neusdoek rond z'n mond knoapte om toch ma niks
uut te bloajen in z'n slaep, want die Koba kus je glad
nie vertrouwe: die dust nog wel 's an de deure te luus-
teren en deur 'n garre te lumen.
Eindelienge as 'n nae z'n gedachte genogt bie mekaore
eschraofeld voo'n kiste en ie op 'n aeved lings d'n
achterwegt stiekem nae baes Bijloo.
De tummerman verduurde 't erme vintje en ie zei
Hoe de gemeente-secretarie te Colijnsplaat er inwendig uitziet.
dan ok a gauw: je kunt er van op an Klaos ik za
zurge, da ze joe in je-n-eigen kisje leggen. Geef jie
je centjes mar 'ier."
„Asjeblief baes marre je briengt er toch niks
van in 't brea is 't gin waer baes?"
„Dat ei gin nood, Klaos, me zullen d'r var der gin
mondspoeling over maeken. Wees jie ma gerust."
En zo stekkende Klaosje awee naer 'uus, utermaete
blie en ie keek zo meuzig, toen ie thuus kwam, da
Koba en Piete awee begusten te zanniken over 'n joenge
meid, waer 'n stiekem verkeer mee 'ên zou.
Klaosje gaf gin aessem; ie lachede ma zo'n bitje om
den onzin van die wuven, ma 's aeves knoapten ie z'n
neusdoek nog 'n bitje vaster rond z'n mond as aors.
Anderaolf jaer naedien gieng Klaosje dood en 't erm-
bestuur belastede den aoren tummerman, baes de Pree,
om 'n doódkiste voo z'n te maeken.
Baes Bijloo as d'r ietewat van 'oóren verluijen, mar
ie doch bie z'n eigen: ,,'k 'ên 't beloofd, 'k 'ên de
centjes an 'epakt, ik maeke de kiste."
En zo kwam 't, dat er d'n aoren dag twi doodkisten
in 't erm'uus 'brocht wieren voo vuul Klaosje.
IN DE CATACOMBEN
door
J. P. B a 1 j
Mijn drukke, enerveerende praktijk had mijn zenuw
gestel een leelijken duw gegeven. Alles prikkelde me,
ik werd schrikachtig, op het belachelijke af, midden in
den nacht kon ik wakker worden door het één of ander
onbestemde geluid, en bleef ik roerloos, met heftig
kloppend hart liggen luisteren, of dat geluid zich zou
herhalen. Van inslapen was dien nacht geen sprake
meer en 's morgens stond ik op met onbeschijflijke
migraine, die met geen dozijn aspirinepoeders te ver
drijven was! Voor mijn omgeving was ik onuitstaanbaar,
zoodat zelfs mijn naaste huisgenooten mij angstig meden
precies op mijn woorden letten, teneinde mij niet
noodeloos op te winden, wat dan juist voor men een
nieuwe reden was tot ergernis.
Eindelijk was ik er toe overgegaan een dokter te
raadplegen, die mij na intensief onderzoek beval, alle
werk voorloopig te laten rusten, en een rustig plaatsje
in ons land op te zoeken, waar mijn zenuwen tijd zouden
hebben, tot bedaren te komen.Een raad, dien ik besloot
op te volgen. Het was nog voor in het seizoen, en na
lange discussie met mijn vrouw, die mij in het één of
ander Drentsch gehucht wou opsluiten, werd Zuid-
Limburg' uitverkoren. De loopende zaken moest ik nog
afhandelen en mijn vrouw zou alvast met haar zuster
